လက်ဝေခံ (ဇာတ်သိမ်း)

ကားပေါ်မှ အဆင်းတွင် လှည့်ကြည့်ဖို့ စဉ်းစားမိသော်လည်း ခရီးသည်များ အတက်အဆင်းဖြင့် ရှုပ်ထွေးနေခဲ့လို့ လှည့်မကြည့်ခဲ့မိပါ ။ ကားဂိတ်နှင့် လမ်းမီးတိုင် ( ၄ ) တိုင်မျှသာ ဝေးသော ကျူရှင်ကျောင်းသို့ လမ်းလျှောက်လာရင်း ခင်မွန်မှာ နောက်ကျောမလုံသလို ခံစားလာမိရလို့ သူမ၏ နောက်ဖက်သို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည် ။ သူမ၏ ဖင်သားကြီးများကို ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေသော မျက်လုံတစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရတော့၏ ။

“ ဟင်..ဆရာ….”

ခင်မွန်၏နောက်မှ လမ်းလျှောက်လာရင်း ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေသောသူမှာ ဆရာဦးစိုးဦး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ခင်မွန်မှာ အလန့်တကြားလေးခေါ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး သူမနှင့် ခြေလှမ်း ၃ လှမ်းစာသာ ဝေးတော့သည့် ဆရာဦးစိုးဦးကို ရပ်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည် ။ သူမ၏ နှုတ်ဆက်သံဆုံးတော့ ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူးလေး ကြည့်လျက် နှစ်နှစ်ကာကာလေး ပြုံးပြလိုက်သည်။ ခင်မွန်က ဆရာဦးစိုးဦးနှင့် ယှဉ်မိသောအခါတွင်မှ ဆက်ပြီး လျှောက်လာခဲ့သည် ။

“ ဆရာ.. ဘာနဲ့လာတာလဲ…”

“ ခင်မွန်စီးလာတဲ့ ကားနဲ့ဘဲလေ…”

“ လူကြပ်နေတာနဲ့ ကျွန်မ ဆရာ့ကိုတောင် မမြင်မိဘူး…”

“ ခင်မွန်က ဘယ်မြင်မလဲ . . ကိုယ်က ခင်မွန့်နောက်က ကပ်ရပ်နေတာကိုး . . ”

“ အို…ရှင်…”

ခင်မွန် ရင်တုန်ပန်းတုန်လေး ဖြစ်ပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လိုက်၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်ရဲ့ နောက်နားတွင် ခြေတလှမ်းစာ အကွာမှ ကပ်ပြီး လျှောက်လိုက်လာသည် ။ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လိုက်သော အခါတွင် ခင်မွန်၏ လုံးတစ်ဝိုင်းစက်နေသော ဖင်သားကြီးများမှာ ခါရမ်းပြီး တုန်တုန် တုန်တုန် ဖြစ်နေသည်ကို ဆရာဦးစိုးဦးက တပ်မက်ဖွယ် ကြည့်ရင်း တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်သည် ။

ကျောင်းတံခါးရှေ့ရောက်တော့ တံခါးမှာ သော့ခတ်ထားတာကြောင့် ခင်မွန်သည် ရပ်လို့ စောင့်နေရပြန်သည် ။ ခင်မွန်၏ ရင်ထဲတွင် သိမ့်သိမ့်လေး ခုံလျက် နီမြန်းသော မျက်နှာလေးဖြင့် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ခပ်တွေတွေလေး ရပ်ပြီး စောင့်နေ၏ ။ နောက်မှပါလာသော ဆရာဦးစိုးဦးက ကျောင်းတံခါးမှာ သော့ကိုဖွင့်ပြီး တံခါးရွက်တစ်ရွက်ကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ တံခါးဘေးသို့ သူ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကို နည်းနည်း ရွှေ့လိုက်သည် ။

“ ခင်မွန်..ဝင်လေ…”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

အထဲသို့ ခင်မွန် ဝင်ပြီးသွားသောအခါ သူပါ ဝင်လိုက်သည် ။ တံခါးကို ဆွဲပိတ်ကာ အတွင်းမှ မင်းတုံး ထိုးလိုက်၏ ။ စာသင်ခန်းမကို ဖြတ်ကာ လျှောက်သွားသော ခင်မွန်က နောက်သို့ လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ရုံးခန်းရှိရာဖက်သို့ ဆက်ကာ လျှောက်သွားနေ၏ ။ ကျူရှင်ကျောင်း အဆောက်အဦးမှာ တစ်ထပ်ဖြစ်ပြီး အုတ်ကာ အုတ်ခင်း သွပ်မိုး ဖြစ်၏ ။ အလျားပေ ၆၀ အနံ ၂၅ ပေမျှ ရှိ၏ ။ မျက်နှာဝမှာ အဆောက်အဦး၏ အနံ ဖြစ်လို့ ( ၂၅ ) ပေဖြစ်ပြီး ကျောင်းသို့ ဝင်ဝင်ချင်း စာသင်ခန်း ဖြစ်သည် ။

စာသင်ခန်းမှာ အလျား ပေ ၄၀ မျှ ရှိ၏ ။ နောက်ဖက် ပေ ၂၀ ကို ကာထားပြီး ဘေးဘက် နံရံဘေးတွင် ဝင်ပေါက်တစ်ခု ပြုလုပ်ထားသည် ။ ကျောင်းရုံးခန်း၏ အခြားတစ်ဖက်တွင် အခန်းကာထားပြီး တံခါးတပ်ဆင်ထားသည်မှာ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းပင် ဖြစ်သည် ။

ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ခင်မွန်ရောက်တော့ သူမ၏ စားပွဲရှိကုလားထိုင်လေးတွင် ထိုင်လိုက်၏ ။ နောက်မှ လိုက်ပြီး ဝင်လာသော ဆရာဦးစိုးဦးက ရေအေးတစ်ခွက် ထည့်ကာ ခင်မွန်ရှိရာသို့ ယူလာသည် ။

“ ခင်မွန်.. ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်ဦး…”

ဖြေးညှင်းစွာ တိုးတိုးလေးပြောရင်း သူကိုင်လာသော ရေဖန်ခွက်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်မွန်ထံသို့ လှမ်းပေးသည် ။ ကုလားထိုင်တွင် ခပ်ငေါင်ငေါင်လေး ထိုင်နေသော ခင်မွန်က မျက်လွှာလေးပင့်ကာ မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ရေထည့်ထားသော ဖန်ခွက်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်၏ ။ ထိုစဉ်တွင် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ကျန်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်က ရေဖန်ခွက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သော ခင်မွန်၏ လက်ကလေးပေါ်တွင် အုပ်ပြီး တင်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးရှိရာ ခင်မွန်၏ ပါးစပ်လေး ရှိရာသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ပို့လိုက်၏ ။

ခင်မွန်က ဆရာ၏လက်ကို ရုန်းဖယ်ခြင်း မပြုဘဲ ရေဖန်ခွက်ထဲမှ ရေကို ကုန်စင်အောင် သောက်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်တောင်လေးများကို တဖျတ်ဖျတ်ခါရင်း ရီဝေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် ဆရာဦးစိုးဦးကို မော့ကြည့်လိုက်ရင်း ဖန်ခွက်ကို ကိုင်ထားသော လက်ကလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း လွှတ်လိုက်သည် ။

“ ခဏ နားလိုက်ဦးနော်..ခင်မွန်…”

ခင်မွန်က ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြလိုက်သည် ။ ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွား၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦး၏ လှုပ်ရှားမှုကို ခင်မွန်က မျက်စိတဆုံး လိုက်ပြီး ကြည့်နေမိသည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးသည် အသက် ၃၅ နှစ်မျှ ရှိပြီး အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဖြစ်သည် ။ ရုပ်ရည်မှာ အမျိုးသမီးများ ကျလောက်သည့် ရုပ်ရည်မျိုး ဖြစ်ပြီး အသားမှာ ခပ်လတ်လတ် ဖြစ်သည် ။ တစ်ချိန်က ဆရာဦးစိုးဦးသည် အိမ်ထောင်ရှိခဲ့ဖူးသည်ဟု ကြားဖူးခဲ့၏ ။ ထို့ထက် ပိုပြီး ဘာမှမသိရပါ ။

ဆရာဦးစိုးဦးမှာ အပြောအဆို နူးညံ့ပြီး သူ၏ ဟန်အမူအရာတွေမှာ သိမ်မွေ့၏ ။ သဘောလည်း ကောင်း၏ ။ စေတနာလည်း ကောင်း၏ ။ ပြီးတော့ ကြင်နာတတ်၏ ။

ခင်မွန်သည် ကျော်းရုံးခန်းထဲတွင် တစ်ကိုယ်တည်း ထိုင်ရင်း ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေရင်း စောစောက ကားပေါ်က အဖြစ်အပျက် အတွေ့အကြုံလေးကို စိတ်အာရုံက ရောက်သွားသည် ။ သူမ၏ ဖင်သားကြီးများကို ဖိထောက်ထားသော ပစ္စည်းကြီးသည် နည်းနည်းနောနော မဟုတ် ။ သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် ဖြေးဖြေးလေး ညင်သာစွာ ထိပုတ်ကြည့်မိတော့ သံချောင်းကြီးပမာ မာကျောလှပြီး ငရုတ်ကျည်ပွေ့လောက်ပင် ရှိမည်လား မသိ ။ စဉ်းစားမိရင်း ခင်မွန်၏ ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူမ၏ သွေးသားတို့သည်လည်း ဆူကြွကာ ရှိန်းဖိန်းလာသည် ။

ကားပေါ်တွင် ထိုပစ္စည်းကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ် အောက် နှုတ်ခမ်းစပ်လေးကိုပင် လာပြီး ဖိထောက်မိသေး၏ ။ ထိုစဉ်ကတည်းက ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် စိုစိုစွတ်စွတ်လေး ဖြစ်နေခဲ့ရာ ဆက်လို့လည်း ဆရာဦးစိုးဦး၏ ကြင်နာမှုများဖြင့် ထိတွေ့နေရတော့ သူမ၏ သွေးသားအရှိန်က ကျမသွားခဲ့ပါ ။ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ယခုဆိုလျှင် မာလို့ပင်နေပြီ ဖြစ်သည် ။

“ ခင်မွန်ရေ.. နားပြီးရင် ဆရာ့စားပွဲပေါ်က ဖိုင်အစိမ်းလေး လာပို့ပေးပါဦး . . .”

ဆရာဦးစိုးဦး၏ စကားကို ကြားလျင်ကြားရခြင်း ခင်မွန်က ဆတ်ကနဲ ကုလားထိုင်မှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့မှ ခပ်ထွေထွေလေး ဖြစ်သွားကာ ရပ်နေပြီးမှ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လှမ်းပြီး ဆရာဦးစိုးဦး၏ စားပွဲပေါ်မှ ဖိုင်အစိမ်းလေးကို ယူကာ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ လေးကန်စွာဖြင့် လျှောက်လှမ်းကာ ဝင်ရောက်သွားတော့သည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးသည် အိပ်ခန်းအတွင်းတွင်ရှိသော ကုတင်စောင်းပေါ်မှာ ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုင်ရင်း သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ တန်းပေါ်ကို လှမ်းပစ်တင်လိုက်သည်ကို အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသော ခင်မွန်က တွေ့လိုက်ရ၏ ။ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်ကားကားကြီးပေါ်တွင် ဖူထစ်လုံးကြွနေသော ရင်အုပ်ကြွက်သားကြီးများက မြင်ရသည်မှာ အသဲယားစရာပင် …။

အင်္ကျီကို တန်းပေါ်သို့ လှမ်းပြီး ပစ်တင်ရာတွင်လည်း ဆရာဦးစိုးဦး၏ လက်မောင်းကြွက်သားကြီးများမှာ အမြောင်းလိုက် ထသွား၏ ။ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ပြီး တံခါးပေါက်၏ အတွင်းဖက်နားတွင် မတ်တပ်လေး ရပ်ပြီး ခပ်ငေးငေးလေး ကြည့်နေသော ခင်မွန်သည် သူမ၏ မျက်လွှာလေးကို ချကာ ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်သည် ။ သူမ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့ပိုက်ထားသော ဖိုင်အစိမ်းလေးပေါ်မှ သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်နေကြသည် ။ ပြီးတော့ သူမ၏ ရင်တွင်းမှ ရင်ခုန်သံတို့သည်လည်း တဖြေးဖြေး ပြင်းထန်လာသည် ။

“ လာလေ.. ခင်မွန်.. ဝင်ခဲ့လေ…”

မဝန့်မရဲဖြင့် ဆရာဦးစိုးဦး ထိုင်နေရာ ကုတင်စောင်း အနီးသို့ ခင်မွန်သည် တဖြေးဖြေး လျှောက်သွားလိုက်၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦး၏ ရှေ့တည့်တည့်သို့ လက်တလှမ်းမျှ မကွာဝေးတော့သော နေရာအထိ တိုးကပ်သွား၏ ။ ပြီးတော့ ရပ်လိုက်သည် ။

သူမ ရပ်လိုက်သည် ဆိုလျှင်ဘဲ ဆရာဦးစိုးဦးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမပွေ့ပိုက်ထားသော ဖိုင် အစိမ်းလေးကို ယူလိုက်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းဖက်တွင် တင်လိုက်သလို တခြားသော လက်ဖြင့်လည်း တပြိုင်တည်းလိုလိုမှာပင် ခင်မွန်၏ သေးသိမ်လှသော ခါးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူလိုက်တော့၏ ။ ခင်မွန်ကလည်း ဆရာဦးစိုးဦး၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ အလိုက်သင့်ကလေးပင် လိုက်ပါလို့သွားတော့သည် ။

ခင်မွန်သည် သူမ၏ ချောမောနုဖတ်နေသော မျက်နှာလေးကို အသင့်ပင် မော့ပြီး ပေးလိုက်သည် ။ မော့ပေးလာသော ခင်မွန်၏ မျက်နှာလှလှလေးရှိ ပါးမို့မို့လေးပေါ်သို့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ နှာခေါင်းက ပါးမို့မို့လေး ချိုင့်ဝင်သွားသည်အထိ ဖိကပ်ကာ ရှိုက်နမ်းလိုက်၏ ။ ခင်မွန်၏ ချစ်စရာ ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီ အားရအောင် နမ်းပြီးတော့မှ တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသော ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်း လုံးလုံးလေးများပေါ်သို့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ နှုတ်ခမ်းများက ဖိကပ်လာပြီး စုပ်နမ်းလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ လျှာဖြင့်လည်း ပွတ်ပေးသေးသည် ။

ခင်မွန်ကလည်း အားကျမခံ ဆရာဦးစိုးဦးကို ပြန်လို့ ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းများကို ပြန်စုပ်ပေးလိုက်၏ ။ သူတို့နှစ်ဦး လျှာချင်းထိကာ ကလိပေးနေသည် ။ ခင်မွန်၏ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ဖက်ထားသော ဆရာဦးစိုးဦး၏ လက်များက ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများပေါ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းကာ လုံးတစ်ဝိုင်းစက် ဖုထစ်နေသော ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည် ။ ခင်မွန်ခင်မျာမှာ ကာမစိတ်များ စတင် သောင်းကျန်းလာတော့၏ ။ ဆူပြီးသား ရေနွေးကို မီးပြင်း တိုက်လိုက်သည့်နှယ် ခင်မွန်၏ သွေးသားတို့သည် ပူပြင်း ဆူဝေလာတော့သည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးသည်လည်း အိစက်နွေးထွေး နူးညံ့လှသော ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေး.. ချိုမြိန်လှသော ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို နမ်းစုပ်ပေးနေတော့ သူ၏ ရင်တွင်းမှ ရာဂမီးသည် ပြင်းထန်စွာ တောက်လောင်လာတော့သည် ။ ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်၏ ကျောပြင်ရှိ အင်္ကျီဇစ်ကလေးကို သူ၏ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ခင်မွန်၏ နောက်ကျောရှိ ဘရာစီယာချိတ်ကလေးကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာလေးကို ချွတ်ခွာလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ဘရာစီယာလေးကို ကုတင်၏ ခြေရင်းဖက်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည် ။

ဘရာစီယာလေး မရှိတော့သော ခင်မွန်၏ ရင်ဘတ်ကလေးဆီသို့ ဇစ်ဖြုတ်ထားသော ခင်မွန်၏ အင်္ကျီလေးအောက်သို့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ လက်တစ်ဖက်က ဝင်ရောက်သွားကာ ခင်မွန်၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို ဆုပ်နယ်ပေးနေတော့၏ ။ ခဏကြာတော့ ခင်မွန်သည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဆရာဦးစိုးဦး၏ နှုတ်ခမ်းများမှ ခွာလိုက်ပြီး ဆရာဦးစိုးဦးကို ဖက်ထားသည့် သူမ၏ လက်များကိုလည်း ရုပ်သိမ်းလိုက်ပြီးနောက် ဇစ်ပြုတ်ထားသော သူမ၏ အင်္ကျီလေးကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့သည် ။

ခင်မွန်၏ အင်္ကျီလေး ချွတ်ပေးလိုက်သည့်အချိန်မှာ ဆရာဦးစိုးဦးကလည်း ခင်မွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်နေသော လက်ဖြင့် ခင်မွန်၏ခါးမှ ထမိန်လေးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တော့၏ ။ ဖြူဝင်းမွတ်သော ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဘွားကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည် ။ ဆရာဦးစိုးဦးက ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ချောမွတ်အိစက်နူးညံ့ကာ နွေေးထွးနေသည့် ခင်မွန့်ကိုယ်လုံးလေး ရဲ့ အထိအတွေ့က မိန်းမောဖွယ်ရာလေးများ ဖြစ်ပေသည် ။

ခင်မွန်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီးနောက် ဆရာဦးစိုးဦးသည် ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်ပြီး ခင်မွန်ကို ဖက်ထားလျက် ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်လိုက်၏ ။ ထိုအခါတွင် ခင်မွန်သည် ကုတင်ဘက်ကို ရောက်သွားပြီး သူမ၏ ဖင်သားကြီးများနှင့် ကုတင်စောင်းမှာ ထိနေတော့သည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်ကို ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်စေပြီး ခင်မွန်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားသော သူ၏ လက်များကို ဖယ်လိုက်၏ ။

“ ခင်မွန်…”

“ ရှင်…”

“ ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး…”

ဆရာဦးစိုးဦးက သူ၏ ခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်၏ ။

“ အို…”

ဆရာဦးစိုးဦး၏ ပုဆိုးကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသည် ဆိုလျှင်ဘဲ ငေါက်ကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည့် ဆရာဦးစိုဦး၏ လီးကြီးကို ခင်မွန် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးလှလှလေးများ၏ အကြည့်က ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးမှ မခွာနိုင်တော့ပါ ။ ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးမှာ သံချောင်းကြီးလို မာကျောတောင့်တင်းနေပြီး ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်နေသည်။ လီးတန်ကြီး၏ အရှည်မှာ ( ၇ )လက်မ ကျော်မည် ဖြစ်ပြီး လုံးပတ်မှာလည်း လက်တကိုင် မဆန့်လောက်အောင် ရှိသည် ။ လီးကြီး၏ ပတ်လည်တွင် အကြောများစွာမှာ ဖုထစ်လုံးကြွနေသည်။ လီးကြီး၏ ထိပ်တွင် အရည်များ စိုရွှဲကာ လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည် ။

ကုတင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချကာ ဝတ်လစ်စလစ်လေး ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်ကာ ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးကို ငေးကြည့်နေသော ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ခါးကို သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တောင့်တင်းကြီးမားလှသော လီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့၏ ။ လီးကြီးကို ခင်မွန်၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါတွင် လီးကြီး၏ တောင့်တင်းသန်မာသည့် ပူးပူနွေးနွေး အထိအတွေ့သည် သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးမှသည် ခင်မွန်၏ နှလုံးသည်းပွတ်သို့တိုင်အောင် ရောက်လာ၏ ။

ခင်မွန်သည် သူမ၏ လက်အတွင်းမှ လီးကြီးကို လက်ကလေးဖြင့် အထက်အောက် စုံဆန်ပွတ်ပေးလိုက် ဆုပ်နယ်လိုက် တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးလိုက်၏ ။ ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်ရင်းဖြင့် သူမ၏ အသွေးအသားတို့သည် ကာမစိတ်ကြောင့် ထကြွသောင်းကျန်းလာကြတော့သည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးသည်လည်း ခင်မွန်က သူမလက်ဖဝါးနုနုလေးများဖြင့် သူ၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ စိတ်ပါလက်ပါ ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်သည်ကို ခံစားရင်း အချိုးအစားပြေပြစ်လှပြီး ဝင်းမွတ်နေသော ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ တွေ့မြင် ဖက်တွယ်ထားရလို့ သူ၏ ရင်တွင်းမှ ရမ္မက်မီးများမှာ အလျှံညီးညီး တောက်လောင်လာရတော့သည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးသည် ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှာပင် ကုတင်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ လှဲသိပ်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းလေး ချထားသော သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်း ကြားထဲကို ဝင်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည် ။ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ဖောင်းကားနေပြီး အမွှေးနက်ကလေးများ ခြံရံကာ ပေါင်ကားထားလို့ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းဝမှ အတွင်သားလေးများနှင့် စောက်ပတ်ဝအကွဲကြောင်း တလျှောက်တို့တွင် စောက်ရေတို့ ရွှဲရွှဲ စိုနေသည် ။ ခင်မွန်၏ မျက်လုံးလေးများ မှေးမှိတ်သွားကြသည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးသည် ထိပ်တွင် အရည်များ စိုရွှဲနေသည့် သူ၏လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဒစ်တဝက်လောက် မြုပ်သည်အထိ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ တေ့ကာ သွင်းလိုက်၏ ။ ခင်မွန်၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ ဆရာဦးစိုးဦးက ဆက်မသွင်းဘဲ သူ၏လီးကြီးနှင့် ခင်မွန်၏ စောက်စိလေးကို ထိုးကာ ထိုးကာ ကလိပေးနေပြန်သည် ။ ခင်မွန်မှာ အသားလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မချိမဆန့် ဖြစ်နေရ၏ ။

“ ဆရာရယ်.. ကျမသေလိမ့်မယ်.. ဟင့်ဟင့်.. တော်ပါတော့…”

ခင်မွန်က ငိုသံလေးနှောကာ ကတုန်ကရင် ပြောလိုက်တော့မှ သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖိသွင်းလိုက်လေသည် ။

“ ဗျစ်…”

“ အင့်…”

နာသည်ဆိုရုံလေး နာသည် ။ ဆရာဦးစိုးဦးက လီးတန်ကြီး တဝက်ခန့်ဝင်အောင် ထပ်ဖိကာ သွင်းလိုက်သည် ။

“ ဗျစ်…ဗျစ်…ဗျစ် ……”

“ အင်းအင်း….အအင့်..ဟင်းဟင်း….”

ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ထဲကို လီးကြီး ဆက်မသွင်းဘဲ ဆရာဦးစိုးဦးသည် ခင်မွန်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ခင်မွန်၏ မျက်နှာလေးကို လှမ်းကာ ကြည့်လိုက်၏ ။ ခင်မွန်၏ ချောမောလှသော ချစ်စရာ မျက်နှာလေးတွင် မျက်တောင်ကော့ကြီးများ စင်းကာ သူ၏မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ထားကြ၏ ။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးများမှ မျက်ရည်လေးများသည် ပိတ်ကာထားသော မျက်ခွံလေးများအစသို့ ရောက်ရှိလာကာ သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးများတွင် ကပ်ညိစိုစွတ် နေကြသည် ။ ခင်မွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်း လေးကို ကိုက်ကာ မာန်တင်းထားသည် ။

ဆရာဦးစိုးဦးက ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ၏လီးကြီးကို တဝက်မျှသာ သွင်းကာ ဆက်မသွင်းသေးဘဲ ခင်မွန်၏နို့များကို ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလည်း ဖျစ်ညှစ် ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေးနေ၏ ။ ခဏကြာတော့ ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ့ခါးကို အားပြုကာ တဝက်မျှသွင်းထားသော လီးကြီးကို စကောဝိုင်း ဝိုက်ကာ ဝိုက်ကာ လှုပ်ရှားပေး၏။ ထပ်ပြီးတော့ မသွင်းသေးပါ ။ ခဏနေတော့မှ ခင်မွန်၏ နို့များကို ဆုပ်နယ်ပေးရင်း သူ၏လီးကြီးကို စကောဝိုင်း လှုပ်ရှားပေးရင်းနှင့် တစ်ရစ်ချင်း စောက်ပတ်အတွင်းသို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် သွင်းပေးသည် ။

ခင်မွန်၏ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးများမှာလည်း တဖြေးဖြေး ကားသထက် ကားလာသည် ။ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာလည်း ကော့ကော့ပေးလာသည် ။ တရစ်ရစ် သွင်းနေသော လီးကြီးမှာ လီးအရင်းသို့ရောက်ရန် လက်နှစ်လုံးမျှ အလိုတွင်တော့ ဆရာဦးစိုးဦးသည် အားစိုက်ပြီး တစ်ချက်တည်းဖြင့် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းကို ဆောင့်ပြီး တဆုံးထိ သွင်းလိုက်တော့၏ ။

“ ဗျစ်..ဗျစ်…”

“ အ… အ… အမလေး… ကျွတ်… ကျွတ်….. ဆရာရယ်…..”

ခင်မွန်မှာ ခါးလေးကော့သွားပြီး တသိမ့်သိမ့် တုန်သွား၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦးက လီးကြီးကို မလှုပ်ရှားသေးဘဲ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်ထဲကို တဆုံးထိ ဖိသွင်းထားကာ သူ၏ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရှေ့သို့ ကုန်းပြီး ခင်မွန်၏ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ စို့ပေးသည် ။ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လျှာဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးသည် ။ တအောင့်မျှ အကြာတွင်မှ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်အတွင်းမှ လီးကြီးကို တဝက်မျှ ဖြေးဖြေးချင်း ထုတ်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်သွင်းပေးသည် ။

ထိုသို့ ဖြေးဖြေးချင်း လီးတဝက်မျှသာ ပြန်ထုတ်လျက် ပြန်သွင်းခြင်းကို ဆယ်ကြိမ်မျှ လုပ်ပေးပြီးသောအခါတွင်မှ ဆရာဦးစိုးဦးသည် သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်း ဒစ်မြုပ်ရုံသာ ချန်ထားပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး ပြန်သွင်းကာ လိုးတော့၏ ။

“ ဖွတ်..ပလွတ်…”

“ အား…အင့်…အား…”

“ ဖွတ်..ပလွတ်…”

“ ဖွတ်…ပလွတ်…”

“ အင့်…အင့်….”

ကုတင်စောင်းနည်းမှာ လီးတဆုံးဝင်သော လိုးနည်း ဖြစ်ပြီး လိုးနေသော ဆရာဦးစိုးဦး၏ လီးကြီးမှာလည်း ကြီးမားလှသဖြင့် ဆောင့်လိုက်တိုင်း ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းတွင် သားအိမ်ခေါင်းအထိ ရောက်သွားကာ သားအိမ်ခေါင်းကို ထိထိသွားလို့ ခင်မွန်မှာ အသဲခိုက်ခိုက်သွားရသည်။

“ ဖွတ်..ပလွတ်….”

ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ကာ လိုးနေသော ဆရာဦးစိုးဦးသည် ခင်မွန်၏နို့လေးများကို စို့ပေးနေရာမှ သူ၏မျက်နှာကို ခင်မွန်၏နို့ကလေးများမှ ခွာလိုက်ပြီး ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ အလိုးမပျက်စေဘဲ ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းချထားသော ခင်မွန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ ဆန့်လိုက်ပြီး သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှာ တင်လိုက်သည် ။ သူ၏ ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရှေ့သို့ ကိုင်းလိုက်ပြီး ခင်မွန်၏ နို့နှစ်လုံးကို သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ပေးလျှက် ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးနေတော့၏ ။

“ ဖွတ်..ပလွတ်…ဖွတ်..ပလွတ် ”

ခင်မွန်၏ ခြေထောက်များသည် ဆရာဦးစိုးဦး၏ ပုခုံးပေါ်ကို တင်ထားသဖြင့် ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ အပေါ်ဖက်သို့လှန်ကာ မော့ပေးထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလို့ ဆရာဦးစိုးဦးမှာ ဆောင့်လို့ အတော်ပင် ကောင်းနေလေ၏ ။

“ ဖွတ်..ပလွတ်..ဖွတ်..ပလွတ်….”

ဆရာဦးစိုးဦးသည် ဆောင့်လိုးနေရင်း သူ၏ ပုခုံးပေါ် တင်ထားသော ခင်မွန်၏ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးများကို သူ၏ဦးခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်လျှက် နမ်းရှိုက်လိုက်သေးသည် ။

“ ဖွတ်..ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်….”

ခင်မွန်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လေးမှာ ဆောင့်ပြီး အလိုးခံလိုက်ရတိုင်း တုန်ခါလို့သွားရ၏ ။ သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးမှာလည်း ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခါခါရမ်းသွားရသည် ။ ခင်မွန်သည် ကုတင်စောင်းတွင် ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးတီးလေးဖြင့် ပက်လက်ကလေးလှန်ကာ အလိုးခံနေရင်း သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် အရသာများ တစထက်တစ ရှိလာရပြီး ကောင်းသထက် ကောင်းလာလေသည် ။

“ အင့်.. အင့်.. ဆရာရယ်… အမလေး…. ကောင်း.. ကောင်းလိုက်တာရှင်…. ကျွတ်ကျွတ်….”

ဆရာဦးစိုးဦးသည်လည်း ကုတင်စောင်းတွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ လိုးဆောင့်နေရလို့ အားရကာ ကျဉ်းကြပ်လှသော ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးကို လိုးဆောင့်နေရင်း အရသာတွေ တစထက်တစ ပိုလာခဲ့သည် ။

“ ဖွတ်..ပလွတ်….”

“ ကျွတ်ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ခင်မွန်ရယ်….”

“ အင်းဟင်း…. နို့တွေကို နာနာလေး ဆွဲစမ်းပါ …. အ…. အ….”

နှစ်ယောက်စလုံး ကာမစိတ်တွေတက်ကာ ကောင်းလာပြီ ဖြစ်ပြီး ခင်မွန်၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်ကြီးများမှာလည်း ကုတင်စောင်းတွင် မြောက်ကာ မြောက်ကာ ကြွလာ၏ ။ အရသာများ အီဆိမ့်လာသော ဆရာဦးစိုးဦးသည် ခင်မွန်၏ ခြေထောက်များကို သူ့ပုခုံးပေါ် တင်ထားပြီး ဆောင့်ရတာ အားမရတော့သဖြင့် ခင်မွန်၏ ခြေထောက်များကို သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှ မယူကာ ရှေ့သို့ တွန်းထားရင်း…

“ ခင်မွန် ခြေထောက်တွေကို ဆွဲထား…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဖွတ်..ပလွတ်..”

“အ… အင့်.. ဆောင့်… ဆောင့်စမ်းပါ….. အမလေး… လေးလေး…”

ခြေထောက်ကို အပြောင်းအလဲ လုပ်နေရလို့ ဆောင့်အား လျော့သွားသည်ကို ခင်မွန်က ညည်းခံနိုင်စွမ်း မရှိလို့ ဖွင့်ပြောရသည်ထိပင် ဖြစ်လာသည် ။ ဆရာဦးစိုးဦး၏ ပုခုံးပေါ်မှ သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်သို့ ထောင်ထားပြီး သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်လိုက်လို့ ခင်မွန်၏ ဖင်ကြီးများမှာ အိပ်ရာပေါ်မှ လွတ်ထွက်ကာ ကြွတက်လာပြီး ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ပိုလို့ မောက်တက်လာသည် ။

သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကားထားပေးတာကြောင့်ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ဖြဲပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားရ၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦးမှာ ဆောင့်ရတာ ပိုအားရလာသလို သူ၏ လီးကြီးမှာလည်း အရသာ ရှိလွန်းလို့ အီဆိမ့်ကျင်တက်လာလာပြီ ဖြစ်သည် ။

“ ဖွတ်…ပလွတ်…”

ခင်မွန်သည် ကာမအထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းဖို့ နီးလာပြီ ဖြစ်လို့ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် အီဆိမ့်ကျင်တက်လာပြီ ဖြစ်၏ ။ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများကလည်း ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ လီးကြီးကို ရစ်ပတ် ဖျစ်ညှစ်လာကြသည် ။

“ အ…အ…ဆရာရယ်..အား…အား…..”

“ ခင်မွန်….အ….အ……အ…..အား…..အား….”

ခင်မွန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာ သူ၏ လက်မှ လွတ်ကာ အပေါ်သို့ ထောင်နေသည် ။ ခါရမ်းနေပြီးမှ ဒူးကွေးပြီး ကျသွားလေ၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦးမှာလည်း ခင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်လျက် ကျသွားလေတော့သည် ။

————————————

ခင်မွန်သည် ဆရာဦးစိုးဦးကို မျက်နှာပူလို့ ကျူရှင်ကျောင်းကို တစ်ပတ်ခန့် မသွားဘဲ နေလိုက်၏ ။ ဒီနေ့ကြမှ ဆရာ့ကို သတိရသည်ကတကြောင်း အလုပ်ရှိရာကို မသွားဘဲ နေလို့ မကောင်းလို့တကြောင်း တို့ကြောင့် ကျူရှင်ကျောင်း ရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့ပေသည် ။ ဆရာနှင့် အေးအေးဆေးဆေး တွေ့နိုင်ရန် ညနေ ( ၃ ) နာရီ ထိုးပြီးမှ ခင်မွန် ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည် ။

ကားဂိတ်ရောက် ကားပေါ်သို့ တက်လာပြီးသည်နှင့်သူမနှင့် ဆရာတို့ ကားပေါ်တွင် ဆုံရကြုံရခဲ့သည်များကို ပြန်ပြီး သတိရနေမိ၏ ။ သူမဆင်းရမည့် မှတ်တိုင်သို့ ရောက်သောအခါ ခင်မွန်သည် ကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည် ။ လမ်းတလျှောက်တွင်လည်း ဆရာနှင့် သူမတို့ ပြောဆိုခဲ့ကြသည့် စကားလေးများကို ပြန်ပြီး အမှတ်ရနေမိသေးသည် ။

ကျောင်းရှေ့သို့ ရောက်လာသောအခါတွင် ခင်မွန်၏ ရင်လေးများ တအားခုန်နေလေပြီ ။ ကျောင်း၏ ဝင်ပေါက် တံခါးမှာ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရလို့ ခင်မွန် လက်ဖြင့် တွန်းကြည့်တော့ အထဲမှ မင်းတုံး ထိုးမထားဘဲ ပွင့်သွားလို့ ခင်မွန် ကျောင်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်သည် ။ စာသင်ခန်းမကို ဖြတ်ပြီး လျှောက်လာသော ခင်မွန်သည် လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ရုံးခန်းသို့ ဝင်သည့် တံခါးမှာလည်း ဖွင့်ထားကြောင်း တွေ့ရလို့ နောက်ဖက် ရုံးခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့သည် ။

ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်မိရင်ဘဲ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းထဲမှ စကားပြောသံတချို့ မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ခင်မွန်က လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ခန်းတံခါးမှာ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်ကာ ပိတ်ထား၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းသို့ ခင်မွန် ခြေဖွနင်းကာ ဖြေးဖြေးချင်း လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ ဟနေသော တံခါးမှ ဆရာဦးစိုးဦး အိပ်ခန်းတွင်းသို့ လှမ်းပြီး ကြည့်လိုက်၏ ။

“ ဟာ…”

ခင်မွန် နုတ်ဖျားမှ အာမေဋိတ်အသံလေး တိုးညှင်းစွာ ထွက်သွားရသည် ။ ခင်မွန် တွေ့မြင်လိုက်ရသည်ကတော့ ဆရာဦးစိုးဦး၏ အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ ကုတင်၏ ကုတင်စောင်းတွင် ကြည်ဖြူမှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ရပ်လျက် ခန္ဒာကိုယ်ရှေ့ပိုင်းက ခါးညွှတ်ကာ ကုန်းထားပြီး ကုတင်စောင်းတွင် သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ထောက်ထား၏ ။ ဆရာဦးစိုးဦးက သူမအနောက်မှ ရပ်ကာ ကြည်ဖြူ၏ ဖွေးဖွေးဖြူနေသော ဖင်သားကြီးများ ကြားမှ နောက်သို့ စူထွက်နေသည့် ကြည်ဖြူ၏ စောက်ပတ်ကြီးအတွင်းသို့ သူ၏ လီးကြီးကို သွင်းထားပြီး ကြည်ဖြူ၏ခါးကို ကိုင်ကာ အားပါးတရ လိုးနေသည် ။

“ ဖွတ် ပလွတ်.. ဖွတ် ပလွတ်…..”

ဆရာဦးစိုးဦးက နောက်မှ ရပ်ကာ ဆောင့်လိုးနေရင်း ကြည်ဖြူ၏ ဖင်သားကြီးများကိုလည်း ဆုပ်နယ်နေသေးသည် ။

“ ဖွတ် ပလွတ်.. ဖွတ် ပလွတ် …”

ကြည်ဖြူက ဆရာဦးစိုးဦး၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမဖင်ကြီးများကို နောက်သို့ ပြန်ကာ ဆောင့်ပေးနေသည် ။

“ ဖွတ် ပလွတ် … ဖွတ် ပလွတ် …”

“ ကိုကိုစိုးရယ် …အား… အားရအောင် ဆောင့်စမ်းပါ.. ကြည်ဖြူ့ကို မညှာပါနဲ့…”

“ အင်း..ဆောင့်ပါတယ်..ကြည်ဖြူ ရဲ့…”

“ ဖွတ် ပလွတ်… ဖွတ် ပလွတ်…..”

“ ချစ်လိုက်တာ…ကိုကိုစိုးရယ် . . .”

“ ကိုကို လိုးတာ ကောင်းလားဟင်….”

“ ကောင်းလိုက်တာ..ကိုကိုစိုးရယ်….”

“ ဖွတ်…ပလွတ်….”

“ ဖွတ်…ပလွတ်….”

“ ကြည်ဖြူ.. ကိုကိုစိုးနဲ့ ပြန်ပေါင်းပါလားဟင်……”

“ အင်း… ပေါင်းချင်တာပေါ့… ကိုကိုစိုးရယ်…..။ အိမ်က လူကြီးတွေက ရှိသေးတယ်လေ …..။ အ.. အ…. ဆောင့်… ဆောင့်… ဆောင့်စမ်းပါ… ကိုကိုစိုးရဲ့….”

“ ဖွတ် ပလွတ်……ဖွတ်..ပလွတ်……”

ဆရာဦးစိုးဦးက ကြည်ဖြူ၏ နို့ကြီးများကို လှမ်းဆွဲပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်နေ၏ ။

“ ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် ….”

“ ဖွတ် ပလွတ်… ဖွတ် ပလွတ်…..”

“ ချစ်.. ချစ်လားဟင်..ကိုကိုစိုး ….”

“ ချစ်တယ်… ကြည်ဖြူရယ်…”

“ ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ်ပလွတ် …”

ကြည်ဖြူ၏ ခန္ဓာကိုယ် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးမှာ ကုတင်စောင်းတွင် ဖင်ကုန်းပေးပြီး ဆရာဦးစိုးဦး၏ ဆောင့်လိုးချက်များကို အားရပါးရ ခံနေသည် ။

“ ဖွတ် ပလွတ်… ဖွတ် ပလွတ်…”

အိပ်ခန်းတံခါး၀မှ ချောင်းကြည့်နေသော ခင်မွန်သည် အိပ်ခန်းတွင်းမှ မြင်ကွင်းကို ကြည့်နေရင်း ရင်ထဲတွင် ဆို့နင့်ကာ ကြေကွဲ ခံစားနေရပြီး သူမရဲ့ အသွေးအသားတွေလည်း ဆူဝေကာ ကာမစိတ်တွေ သောင်းကျန်း လာရတော့သည် ။ ခင်မွန်၏ စောက်ပတ်လေးရဲ့ အတွင်းမှ ယားယံလာပြီး အလိုးခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာတော့သည် ။ ထိုသို့ ကြည့်နေရင်း ..

“ အ…. ကြည်ဖြူ… ပြီး…. ပြီးပြီ …. အမလေးလေး.. ကိုကိုစိုးရယ် ….”

ကြည်ဖြူသည် သူမ၏ဖင်သား ဖြူဖြူကြီးများကို ရမ်းခါကာ ကုတင်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားတော့သည် ။ ထို့နောက်တွင်တော့ ခင်မွန်သည် တစ်နေရာသို့ ခေတ္တသွားနေပြီးမှ ဆရာဦးစိုးဦးထံသို့ တစ်ကျော့ ပြန်လာတော့မည်ဟု စဉ်းစားရင်း ကျူရှင်ကျောင်း တံခါးဝမှ တဆင့် အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေတော့သတည်း …။

ပြီးပါပြီ။