အထွဋ်အထိပ်

 

ထွန်းကျော် အိပ်ယာမှနိုးတော့ တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျက် ရှိသည်။ သူသည် အိပ်ယာမှ နိုးနိုးခြင်း ရေချိုးလိုက်လျင် ကောင်းမည်ဟုတွေးကာ အင်္ကျီကိုချွတ်၊ သဘက်တစ်ထည်ကို ပုခုံးပေါ် တင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လေသည်။

ရေချိုးခန်းသို့သွားရန် မီးဖိုဆောင်ထဲမှ ဖြတ်အထွက်တွင် ထွန်းကျော် မီးဖိုဆောင်ထဲသို့ ဝေ့ကာကြည့်လိုက်သော်လည်း မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရ။ အေးအေးဆေးဆေးပင် ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတစ်ဝကြီး ချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးနောက် ထွန်းကျော်သည် သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ အဝတ်အစား လဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူဒီအိမ်ကိုရောက်တိုင်း လုပ်နေကျ ဖြစ်သည့် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရပေမယ့် သူအတွက် စားစရာ တစ်ခုခုတော့ စီစဉ်ထားမြဲ ဖြစ်သည်။

ထွန်းကျော် ထမင်းစားခန်း အတွင်းသို့ လှမ်းအဝင်လိုက်တွင် ထမင်းစား စားပွဲဘေးတွင် ရပ်နေသော လှလှမွန်က ထွန်းကျော် ဝင်လာရာဖက်သို့ လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် တစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ သွားလေသည်။

ထွန်းကျော်ကို နောက်ကျောပေးကာ ရပ်နေသော လှလှမွန်၏ နောက်ကျောပြင် အလှသည် နံနက်အိပ်ယာမှ နိုးစ လန်းဆန်းကာနေသော သူ့သွေးသားများကို သွက်လက်စွာ လှုပ်ရှားစေသည်။ ထွန်းကျော် သည် သူမ၏ နောက်ဖက် (၄)(၅) ပေ အကွာသို့ အရောက်တွင် ရှေ့ဆက်မသွားတော့ဘဲ လှလှမွန် ၏ နောက်ကျော အလှကိုသာ စူးစူးနစ်နစ် ငေးကာ ကြည့်နေလေသည်။

ကျောလည်လောက် ရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်ရသော ဆံပင်လေးများကို လှလှမွန် သည် အရင်းမှ ဆံညှပ်ဖြင့် စုကာ စည်းထားလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖွေးကာနုနေသော ဂုတ်ပိုးလေသည် ဆံနွယ်စလေးများဖြင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှနေလေသည်။ ထို့ပြင်လည်း သူမဝတ်ထားသော နက်ပြာရောင် အင်္ကျီလက်ပြတ်၏ တစ်ဖက် တစ်ချက်ရှိ လက်ပေါက် အနားစလေးများဆီမှ သူမ၏ ပုခုံးသား နှစ်ဖက်သည် ဝင်းဝါကာ ပြည့်ပြည့် ဖေါင်းဖေါင်းလေး ဖြစ်နေသည်။

ပုခုံးစွန်းဆီမှသည် အိအိ ဖေါင်းဖေါင်းလေးဖြစ်ကာ သွယ်ဆင်းသွားသော သူမ၏ ဝင်းဝါသော လက်မောင်းသားများပေါ်တွင် လိမ်းထားသော သနပ်ခါး အစင်းလေးတွေမှာ တစ်ဝက်တစ်ပျက် ပေါ် လွင်နေသည်။ တစ်ထွာမျှလောက်သာ ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်သော လှလှမွန်၏ ခါးသေးသေးလေးသည် နွဲ့နှောင်း၍ နေပြီး အပြာရင့်ရောင် အောင်ခံပေါ်တွင် အဝါနှင့် အစိမ်းနုရောင် အပွင့်စက်လေးများ ပုံဖေါ်ထားသော ထမီလေး၏ အောက်မှ ဖေါင်းတင်း၍ နေသော သူမ၏ တင်ပါးသားကြီးများမှာ လုံးတစ် လှပလွန်းလေသည်။

ထွန်းကျော် သည် ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး သက်ပျင်းချလိုက်လေသည်။ သူရပ်ကာ ကြည့်နေသည်ကို လှလှမွန် သည် မသိပဲ နေမည်မဟုတ်၊ သို့သော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေခြင်းဖြစ်မည်ဟု ထွန်းကျော် တွေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော် သည် လှလှမွန် ၏ နောက်ဖက်ဆီသို့ ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်းခန့် အသာလှမ်းလိုက်သည်။ လှလှမွန် ဆီမှ ပျံ့လွှင့်လာသော မွှေးရနံ့များသည် သူ၏ ဘဝင်ကို ဆွဲလှုပ်သကဲသို့ ရှိနေလေသည်။

ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ နောက်ဖက်သို့ ပိုမိုကာ တိုးကပ်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်၏ ဆီးစပ်နှင့် တင်းကားနေသော လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးတို့မှာ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထိလုမခန်း နီးကပ်သွားချေလေပြီ။ ပြူတင်းပေါက်မှ တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်းလာသော လေပြည် လေအေးလေးသည် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ဖြတ်သန်း၍ ဝင်ရောက်လာသည်။

လှလှမွန်၏ နုညက်ကာ ဝင်းနေသော ဂုတ်သားလေးပေါ်မှ တွန့်တွန့်ခွေခွေလေး ဖြစ်နေသော ဆံနွယ်များသည် ဘယ်ညာ ယိမ်းထိုး၍ လူးလိမ့်ကာ သွားကြသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်သည် မြောက်ကာ တက်လာပြီး အိဖေါင်းနေသော လှလှမွန်၏ ပုခုံးစွန်း နှစ်ဖက်ကို မရဲတရဲ နှင့် သွေးတိုးစမ်းသလို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။

ထိုအချိန်လေးမှာပင် လှလှမွန်သည် သူမ၏ ခါးလေးကို အနည်းငယ် ညွှတ်လိုက်ပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီခရားကို လှမ်းယူလိုက်သော အခါတွင် သူမ ၏ လုံးလုံးတစ်တစ် ဖင်သားကြီးများသည် ထွန်းကျော် ၏ ပေါင်ရင်းဂွဆုံကို ဖြတ်ကနဲ ဖိကပ်မိလေသည်။ ပြီးနောက် ကော်ဖီခရား လက်တွင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် သူမ၏ခါးကို ပြန်ဆန့်လိုက်ရာ လှလှမွန် ၏ တင်သားကြီးများနှင့် ထွန်းကျော်၏ ပေါင်ရင်းသို့သည် ခဏမျှ ကင်းကွာတော့မလို ဖြစ်သွားသော်လည်း ထွန်းကျော်၏ ခါးက အသာကော့ကာလိုက်သွားသဖြင့် စောစောကလိုပင် ဖိကပ်နေသည့် အနေအထားအတိုင်း မပျက်မယွင်း ရှိနေလေသည်။

လှလှမွန်သည် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ကော်ဖီခရားထဲရှိ ကော်ဖီများကို စားပွဲပေါ်တွင်ရှိသော ကော်ဖီပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ခရားကို ကိုင်ထားသော လှလှမွန်၏ လက်များသည် တုန်ယင်လျက်။ ထွန်းကျော်၏ နှာခေါင်းပေါက်မှ ရှုးကနဲ ရှုးကနဲ ထွက်လာသော လေများသည် လှလှမွန်၏ ဂုတ်သားနုနုလေးပေါ်သို့ လာ၍ ထိနေကြသည်။ ပြီးတော့ သံချောင်းတစ်ချောင်းကဲ့သို့ မာတောင်နေပြီ ဖြစ်သော ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးတန်ကြီး က ပုဆိုးတွင်းမှနေပြီး လုံးတစ်ကာ ဖေါင်းကြွနေသော လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဖိကပ်ထိနေပြီဖြစ်သည်။

“ကိုထွန်းကျော် … ကော်ဖီသောက်တော့လေ ..”

လှလှမွန်သည် အသံကိုထိန်းပြီး ပြောသော်လည်း ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သော သူမ၏ အသံလေးအဆုံးတွင် လှုပ်ခါ၍နေသည်။ ထိုသို့ပြောရင်း လှလှမွန်သည် သူမ၏ ကိုယ်ကို ဖြတ်ကနဲ လှည့်လိုက်ရာ ထွန်းကျော်၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိသွားလေသည်။ သူ့ကိုသူ သတိမထားမိလိုက်စဉ်မှာပင် ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်သည်။

“အို .. ကိုထွန်းကျော် ..”

လှလှမွန်သည် တုန်လှုပ်စွာ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလူးလွန့်လွန့် တိုးထွက်လိုက်သောအခါ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်မိလေသည်။ ထွန်းကျော်၏ ရင်ခွင်အတွင်းမှ လွတ်မြောက်သွားသည်နှင့် မြီးကောင်ပေါက်မလေးသဖွယ် အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့် ထွက်သွားသော လှလှမွန်၏ တုန်ခါ၍ သွားသော တင်သားဆိုင်ကြီးတွေကို မျက်စိကျွတ်ကျမတတ် ကြည့်ရင်း ထွန်းကျော်သည် ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ကာ သက်ပြင်းအခါခါ ချနေမိတော့သည်။

လှလှမွန် သည် အသက်(၂၂) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ ပြီးတော့ ထွန်းကျော်၏ ဆရာ ဦးမောင်ကြီး ၏ ဒုတိယ ဇနီးလည်း ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီး၏ ပထမဇနီး ဒေါ်ငွေသိန်းမှာ လွန်ခဲ့သော (၃) နှစ်ခန့်ကပင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီး သည် သစ်ကုန်သည် သူဌေးကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး အသက် (၅၅) နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်သည်။

ဒေါ်ငွေသိန်း နှင့် မွေးဖွားခဲ့သော သမီးတစ်ယောက်၊ သားတစ်ယောက်ရှိပြီး သမီကြီးဖြစ်သူ ခင်ခင်စိန် သည် အသက် (၃၃) နှစ်ခန့်ရှိ အပျိုကြီးဖြစ်ပြီး၊ ကျောင်းဆရာမ အလုပ်လုပ်ကာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အိမ်တွင် အတူနေလေသည်။ သားဖြစ်သူ ခင်ဇော်သည် အသက်(၂၉) နှစ်ခန့်ရှိ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်ပြီး
အိမ်ခွဲကာနေသည်။

ထွန်းကျော်သည် လွန်ခဲ့သော (၁၀) နှစ်ခန့်က ဦးမောင်ကြီး၏ သစ်စက်တွင် သစ်စက်စာရေး ဝင်လုပ်ခဲ့ရာမှ ယခုအခါဆိုလျှင် ဦးမောင်ကြီး၏ ကိုယ်စားလှယ် အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာသည် အထိယုံကြည်ကိုးစား တာဝန်ပေးအပ်ခြင်း ခံနေရပြီ ဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ထွန်းကျော် အလုပ်ဝင်ပြီး သိပ်မကြာမီတွင် ဦးမောင်ကြီး စီးပွါးတက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ထွန်းကျော်သည် ပါးရည် နပ်ရည်လည်းရှိ၊ စာရင်းဇယားလည်းနိူင်၊ ဆက်ဆံရေးလည်း ကောင်းသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး အဖို့မှာကား ကိုယ်ပွါး တစ်ယောက် ရသကဲသို့ဖြစ်ကာ တစ်ယောက်အားမှသည် နှစ်ယောက်အား ဖြစ်လျက် သူ၏ လုပ်ငန်းများ ပိုမိုသွက်လက် အောင်မြင်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်ဆိုလျှင် လုပ်ငန်းကြီး တစ်ခုလုံးကို ထွန်းကျော်ကပင် ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

လူပျို လူလွတ်လည်း ဖြစ်ပြန်တော့ တောင်ငူ သစ်စက်ထဲတွင်သာ ပျဉ်ထောင်အိမ် အသေးတစ်လုံး ဆောက်ကာ နေထိုင်ခဲ့သည်။ ယခု တောင်ငူ မှသစ်များကို ရန်ကုန်သို့ လာပို့ရင်း ဦးမောင်ကြီး၏ အိမ်တွင် တည်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

လွန်ခဲ့သော (၂) နှစ်ကျော်ခန့်က အလုံရှိ သစ်စက်တွင် စာရေးမတစ်ဦးလိုအပ်လျက် ရှိသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် သူနှင့်သိကျွမ်းသော လှလှမွန်နှင့် စကားစပ်မိရာမှ သူမကလဲ အလုပ်လိုချင်သည် ဆိုသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး၏ သစ်စက်တွင် အလုပ်သွင်းပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးမောင်ကြီးသည် လှလှမွန် နှင့် အနေနီးစပ်ကာ တစ်ပင်လဲမူ တစ်ပင်ထူ ဆိုသည့် စကားအတိုင်း လှလှမွန်ကို လက်ထပ်ကာ ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သားနှင့် သမီး ဖြစ်သူကလည်း ကန့်ကွက်ခြင်း အလျင်းမရှိဘဲ လှလှမွန်ကို ကြည်ဖြူစွာပင် လက်ခံခဲ့သည်။

ထွန်းကျော်သည် ဦးမောင်ကြီး၏ အလုပ်ကိစ္စများကို သစ္စာရှိရှိ ကြိုးပန်းကာ ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်ကို သိသည့်အတွက် ဦးမောင်ကြီးကလည်း ထွန်းကျော်ကို မြှောက်စားကာ မိသားစုဝင် တစ်ဦးကဲသို့ပင် လက်ခံဆက်ဆံခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်သော ကားသံကြောင့် အတွေးနယ်ချဲ့နေသော ထွန်းကျော် သည် သူထိုင်နေသော ဆက်တီ ကုလားထိုင်မှ ထကာ အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဆီသို့ သွားကာ သံဘာဂျာတံခါးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။

ဦးမောင်ကြီးသည် ကားထဲမှ ထွက်လာသောအခါတွင် ထွန်းကျော်၏ အနောက်နားတွင် ဘယ်အချိန်က ရောက်နေသည် မသိသော လှလှမွန်သည် ထွန်းကျော်အား ဖြတ်ကျော်လျက် ဦးမောင်ကြီး၏ လက်တွင်းမှ အိတ်ကို သွားယူလိုက်လေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးဦးကျော် ဟူသော ကလေး အသံလေးကို ကြားလိုက်သဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခင်ဇော်၏ (၄) နှစ်သမီး မျိုးမျိုးဇော်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကလေးမထံ လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ မျိုးမျိုးဇော်သည် ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။

“သမီးက တစ်ယောက်တည်း လာတာလား ..”

“မေမေလည်းပါတယ် .. ဦးဦးကျော် ရဲ့ ..”

ကလေး၏ စကားကြောင့် ထွန်းကျော် လှမ်းကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ခင်ဇော်၏ ဇနီး သူဇာသည် ပစ္စည်းတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ဖြင့် ကားပေါ်မှ ဆင်းလာလေသည်။

“ကိုထွန်းကျော် ရေ .. ဝိုင်းကူယူပေးပါဦး ..”

ထွန်းကျော်သည် သူဇာပွေ့လာသော ပစ္စည်းထုတ်များကို လှမ်းကာ ယူလိုက်သည်။

“ဦးဦးကျော်”

မျိုးမျိုးဇော်၏ ခေါ်သံကြောင့် သူမဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သောကြောင့် ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် ပစ္စည်းများကို လှမ်းပွေ့ ပိုက်ယူလိုက်ရင်း သူဇာ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကိုလည်း မတော်တဆပင် ကျကျနနကြီး ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။

“ဘာလဲ .. သမီးရဲ့ ..”

“သမီးကို ကန်တော်ကြီး လိုက်ပို့ရမယ်နော် ..”

“အေးပါ .. သမီးရဲ့ ..”

ထွန်းကျော်က သူဇာဆီမှ ပစ္စည်းများကို ပိုင်ပိုင်နိူင်နိူင် ပွေ့လိုက်ပြီးနောက် သူဇာ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်လေသည်။ သူဇာ၏ မျက်နှာလေးသည် သိသိသာသာကိုပင် ပန်းနုရောင် သန်းနေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ အာရုံပြောင်းသွားစေရန် ထွန်းကျော်က

“ကိုခင်ဇော်ရော မပါဖူးလား သူဇာ ..”

“မပါလာဘူး ကိုထွန်းကျော် .. အရောင်းအဝယ်နဲ့ မန္တလေးဖက်ကို ခရီးထွက်သွားတာ (၁၅) ရက်လောက် ရှိနေပြီ။ အိမ်မှာလည်း သားအမိ နှစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေတုန်း ဖေဖေကလည်း ဒီနေ့ရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲဆိုပြီး လိုက်လာကြတာ …”

သူတို့ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ လှမ်း၍ အဝင်မှာပင်

“မောင်ထွန်းကျော်”

“ခင်ဗျာ”

“မင်းရန်ကုန်မှာ နေခဲ့လိုက်ဦးကွာ .. ငါမနက်ဖြန် ရထားနဲ့ တောင်ငူ သွားလိုက်ဦးမယ်၊ ဟိုက မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေလည်း မတွေ့ရတာကြာပြီ၊ နောက်ပြီး ဘုရားတန်ဆောင်း ဆောက်ပြီး လှူဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာကြာပြီ။ ငါတစ်ပတ် ဆယ်ရက်လောက်တော့ ကြာမယ်နဲ့တူတယ်။ မင်းလည်း နားနားနေနေ ဒီမှာ နေခဲ့ဦးကွယ်။ ငါ လှလှမွန်ကိုတော့ ထားခဲ့မယ် .. ဒါမှ အလုံသစ်စက်မှာ မင်းအဖော်ရမှာ .. ဗြုံးကနဲဆိုတော့ မင်းလဲ သူရှိနေတော့ ပိုပြီး အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ကွယ် ..”

“ဟုတ်ကဲ့”

ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးမောင်ကြီးသည် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လှလှမွန်နှင့်အတူ ဝင်သွားလေသည်။ ည(၁၀)နာရီ မထိုးမီကပင် အိမ်သူအိမ်သား အသီးသီးသည် မိမိတို့၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားကြပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်လုံးသည် တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သွားပြီး ပိတ်ထားသော ပြူတင်းပေါက် တံခါးရှိ မှန်ချပ်များကို လေတိုးသည့် အသံများမှလွဲပြီး တိတ်ဆိတ်ကာ နေလေသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သဘာသဝတရားနှင့် ဆန့်ကျင်ပြီး လှုပ်ရှားနေသော လူသားနှစ်ဦးကတော့ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး အတွင်းရှိ ဦးမောင်ကြီး နှင့် လှလှမွန်တို့ ဖြစ်ကြသည်။ မနက်စောစော ခရီးထွက်ရမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမောင်ကြီးသည် ဇနီးချောချော ငယ်ငယ်လေးဖြင့် ချစ်ရည်လူးလျက် ရိက္ခာယူနေသည်။ ဦးမောင်ကြီး နှင့် လှလှမွန်တို့ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ပေါ် တွင် အဝတ်အစားဟူသမျှ ဘာမျှမကပ်ကြပေ၊ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ဖြစ်နေသော လှလှမွန်၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးတီးကြီးပေါ်သို့ ဦးမောင်ကြီး၏ ညိုညိုတုတ်တုတ် ကိုယ်လုံးကြီးက မှောက်၍ထားပြီး ခြေထောက်များက အောက်ကမွှေ့ယာကို အားယူကာ ဖင်ကြီးမြှောက်ကာ နှိမ့်ကာဖြင့် အားပါးတရပင် လိုးနေသည်။

“ဘွတ် .. ဗြွတ် .. ပလွတ် .. ပလပ် .. ပြွတ် .. ရှုး အား ..”

“ဟင်း ဟင်း .. အစ်ကိုကြီးရယ် .. ဒီထက်ပိုပြီးဆောင့်ပေးပါဦး ..”

မပီမသ ပြောလိုက်သော လှလှမွန်၏ စကားအဆုံးတွင် ဦးမောင်ကြီးက ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆောင့်ကာ လိုးပေးလိုက်သည်။ ကျေနပ်အားရ ဖြစ်သွားရသော လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံး ဖြူဖြူလေးက ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်သွားသည်။ (၁၀) ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးသွားသော အခါတွင် ဦးမောင်ကြီး၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အားမပါတော့ဘဲ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျော့လာသည်။

ဦးမောင်ကြီး ပြီးခါနီးပြီဆိုသည်ကို လှလှမွန် တစ်ယောက် နားလည်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမအဖို့မှာကား အခုမှ အရှိန်ကောင်းပြီး အရသာ တက်နေဆဲဖြစ်သည်။

“အင်း ဟင်း .. အ အ ကို ကြီ .. ထိန်းထားဦး … ကျ ကျ မ နည်းနည်း လိုသေးတယ် .. အင်း အို့ ဟား … တောင့်ထားဦး ..”

“ဘွတ် .. ပလစ်တစ်တစ် … ဖေါင်း ဒုတ် .. အို .. စွိ .. ပလွတ် …”

“အို .. အစ်ကိုကြီး ရယ် .. အို အို .. ဟွန်း”

ဦးမောင်ကြီး၏ လီးတန်ကြီးသည် သူမ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲတွင် တဆတ်ဆတ် တငေါက်ငေါက်ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်များကို ငေါ့ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ လှလှမွန်၏ မှိတ်ထားသော မျက်ခမ်းစပ်များတွင် မျက်ရည်လေးများ စိမ့်ကာထွက်လာကြသည်။ သို့သော် အပေါ်မှ ဦးမောင်ကြီး အဖို့မူ ထိုမျက်ရည်များကို မမြင်နိူင်ဘဲ တရှုးရှုး တရှဲရှဲ ဖြင့် ဖါးဖိုကြီးကဲသို့ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ကြိုးစားကာ အသက်ရှုနေရလေသည်။

လှလှမွန်ကတော့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် မှောက်ချထားပြီး မှိန်းနေသော ဦးမောင်ကြီး၏ ကိုယ်လုံးကြီးအား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ပေးထားရင်း သူမ၏ လက်ဖဝါး နုနုလေးက ဦးမောင်ကြီး၏ ကျောပြင်ကြီးပေါ်တွင် ရွေ့ကာလျားကာဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ ဦးမောင်ကြီးသည် ခဏမျှ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ ဇိမ်ယူနေပြီးနောက် ပျော့ခွေသွားပြီဖြစ်သော သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သူမ၏ ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်လေသည်။

ထို့နောက် ခြေရင်းဖက်ရှိ သူ၏ ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ဆွဲ၍ ဝတ်လိုက်ပြီးနောက် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်လှဲကာ ထိုးအိပ်လေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် လှလှမွန်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ပိတ်၍ထားပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းများကို ကော့ချည်၊ ကွေးချည်၊ ဆန့်ချည်ဖြင့် ဆန့်တငန့်ငန့် ဖြစ်ကာနေလေသည်။

ဦးမောင်ကြီး နှင့် သူမတို့ သည်လို ကာမစပ်ယှက်ကြသည့် အခါတိုင်း လိုလိုပင် လှလှမွန်သည် လမ်းတစ်ဝက်တွင်ပင် တို့လို့တန်းလန်းဖြင့် ကျန်ခဲ့ကာ ကာမဆန္ဒ မပြည့်ဝဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်က များပြီဖြစ်သည်။ ဟိုး ညားခါစကတော့ နဲနဲတော်သေးသည်ဟု ဆိုသေးသည်။

ဦးမောင်ကြီးသည် သမီးထက်ပင် ငယ်သော ဇနီးချောချောလေးကို မွှန်ထွန်နေသော ကာမအရှိန်ဖြင့် တစ်ချီမက လိုးခဲ့သည်။ မိန်းမနှင့် ပြတ်နေတာကလဲ ထိုအချိန်က (၂) နှစ်ကျော် ကြာပြီဆိုတော့ ဦးမောင်ကြီး အားများက ပြည့်ဖြိုးပြီး သစ်လွင်နေသည်။ ဒီတော့လည်း ဦးမောင်ကြီး စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါခဲ့သည်။ လှလှမွန် အနေနှင့်လည်း ဦးမောင်ကြီးက တစ်ချီ ပြီးသွားသော်လည်း သူမအနေနှင့် မပြီးသေးချေ။ သို့သော် ဦးမောင်ကြီး ဒုတိယအချီ လိုးသောအခါတွင် သူမ၏ ဆန္ဒတို့ အထွတ်အထိပ် ရောက်ကာ ပြီးခဲ့ရသည်။

သည်လို ကာလများကတော့ သိပ်ပြီး ကြာရှည်မခံခဲ့ပါ၊ (၂) လလောက်မျှသာ ဖြစ်သည်။ သည့်နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ဦးမောင်ကြီးသည် တစ်ပတ်လျှင် တစ်ခါလောက်သာ လိုးနိူင်တော့သည်။ ဒီတော့ အသက် (၂၂) နှစ်သာ ရှိသေးသော ငယ်ရွယ်နုပျိုကာ သွေးသား ဆူဖြိုးသော လှလှမွန်သည် သူမဆန္ဒ မပြည့်ဝခဲ့ရသည့် ကာမဝေဒနာကို ကျိတ်မှိတ် မျိုသိပ်ကာ ခံစားနေခဲ့ရသည်။

ခုလည်း ဦးမောင်ကြီး သည် တခေါခေါဖြင့် သူမ၏ ဘေးတွင် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ လှလှမွန်သည် ကုတင်ပေါ်မှ လူးလဲထကာ ကုတင်ခြေရင်းရှိ သူမ၏ ထမီကို ကောက်စွပ်ပြီးတော့ ရင်လျှားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမကိုယ်ကို သန့်စင်ရန် နောက်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ လာရင်းနှင့် ထွန်းကျော်၏ အိပ်ခန်းကို ကျော်သွားပြီးမှ တဖန် ပြန်လှည့်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာတွန်းလိုက်သည်။ အထဲက ဂျက်ချထားသည်ကို သိလိုက်ရသဖြင့် ပြန်လှည့်ကာ အထွက်တွင်တော့ ထွန်းကျော်၏ ဟောက်သံများက သူမကို ကျီစယ်နေသလိုလို။

___________________________

ဦးမောင်ကြီးသည် မနက်စောစော ရထားဖြင့် တောင်ငူသို့ ခရီးထွက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထွန်းကျော်သည် တစ်နေကုန်ပင် အလုံသစ်စက်တွင် လှလှမွန်နှင့် အတူရှိနေပြီး လုပ်ငန်းဆောင်တာများကို ကူညီကာ နေလေသည်။ ဒါပေမဲ့ ထွန်းကျော်၏ စိတ်ကတော့ မပြောင်း၊ သူ၏ စိတ်များကား လှလှမွန် ထံတွင်သာ ရှိနေသည်။

စိတ်ထင်လို့ပဲလားတော့မသိ၊ ဒီနေ့ သူ့ကို လှလှမွန် ဆက်ဆံပုံသည် ပိုမိုပွင့်လင်းကာ ရဲတင်းနေသလိုလို။ ထွန်းကျော် တွေးနေမိသည်မှာ မနေ့က ထမင်းစားခန်းထဲတွင် လှလှမွန်ကို အပီအပြင် ကိုင်ပြီး နမ်းခဲ့သော်လည်း လှလှမွန်သည် အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်ခဲ့ခြင်း မရှိသဖြင့် လုပ်လျှင် ရနိူင်သည်ဟု။ သို့သော် ထွန်းကျော် အတွေးအာရုံများက သင့်တော်ခြင်း ရှိ မရှိကို စဉ်းစားကာ တွေဝေနေစဉ် …

“အစ်ကို ထွန်းကျော် ..”

“ဟင် ..”

ထွန်းကျော်သည် အရှည်ပေ (၂၀) ခန့်စီရှိ သစ်ခွဲသားပုံကြားတွင် ခွဲသားဆိုဒ်များကို အကြမ်းအဖျင်း တွက်နေစဉ်တွင် ခေါ်သံကြားသဖြင့် လှည့်အကြည့်တွင် သူ့နောက်နားတွင် ပြုံးပြုံးလေး ရပ်နေသော လှလှမွန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စောစောကတင် သူမအကြောင်းကို စဉ်းစားနေတုန်းရှိသေး အခုချက်ချင်း ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် သူ့ရှေ့သို့ လှလှမွန် ရောက်လာချေပြီ။

ထွန်းကျော်သည် ဘေးတစ်ဝိုက်ကို မျက်စိဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ခြား မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရ။ ထို့အပြင် မြင့်မားလှသော သစ်ခွဲသားပုံကြီးက သူတို့နှစ်ဦးအား လွှမ်းခြုံပေးထားသလိုတောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ ထွန်းကျော်သည် ဘာကိုမှ စဉ်းစားမနေတော့ပါ၊ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲသူ့ရင်ခွင် အတွင်းသို့ ရောက်အောင် ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီးနောက် သူမမျက်နှာအနှံ့ အငမ်းမရ နမ်းလေတော့သည်။

လှလှမွန်ကလည်း မျက်လွှာလေးချရင်း သူမ၏ မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့် မော့ပေးထားလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် မျက်နှာမှသည် တစ်ဆင့်တက်ကာ လုံးလုံးဖူးကာ အာနေသော လှလှမွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလေတော့သည်။ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တစ်ချက်မျှ တွန့်တက်သွားပြီးနောက် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးအား တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ တစ်ခဏ အတွင်းမှာပင် လှလှမွန်၏ တုန့်ပြန်သော အနမ်းများက ထွန်းကျော်၏ နှုတ်ခမ်းများဆီသို့ ကျရောက်လာသည်။

တစ်ဖြေးဖြေးနှင့် သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ် အတွင်းရှိ သွေးသားများသည် တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းဖြစ်ကာ ထကြွလာနေပြီ ဖြစ်သည်။ အတန်ကြာသည့် အနမ်းသံသရာ အဆုံးဝယ် ထွန်းကျော်သည် စုပ်နမ်းနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ခွါလိုက်ပြီးနောက် နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်လေသည်။ လှလှမွန်သည် နားလည်ရ ခက်စွာဖြင့် သူမ၏ လက်များကို ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်ခွာလိုက်ရသည်။

ထို့နောက် ထွန်းကျော်၏ ညာဖက်လက်သည် လှလှမွန်၏ ပေါင်ရင်းဆီသို့ လှမ်းလိုက်သော အခါတွင်မှ လှလှမွန်သည် ကသောကမျော မျက်လွှာချလိုက်ပြီး ကျေနပ်ပြုံးလေးတစ်ပွင့် သူမမျက်နှာပေါ်တွင် ပေါ် လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် လှလှမွန်၏ စောက်ဖုတ်ကို ထိကပ်လိုက်သည်။

လှလှမွန်၏ ခါးသည် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရာ စောက်ဖုတ်နှင့် လက်ဖဝါးသည် ယခုအခါ ပီပီပြင်ပြင်ကြီးကို ထိကပ်မိတော့သည်။ ထမီအပေါ်
မှ ကိုင်ရသည် ဖြစ်သော်လည်း အလွန်တစ်ရာမှပင် နူးညံ့ကာ အိဖေါင်းနေသော စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် လှလှမွန် စိတ်ပါနေပြီဆိုသည်ကို ထွန်းကျော် သိလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ဆုပ်လိုက် နယ်လိုက် ကလိပေးနေတော့သည်။

လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်သွားရသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် သူ၏ ဘယ်လက်ဖြင့် လှလှမွန်၏ ပခုံးလေးအား ငြင်သာစွာဖက်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် သူမ၏ စောက်ဖုတ်အား ဆုတ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ရုံသာမက သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ လက်ဖျား ထိုးသွင်းကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်ပေးနေပြီ ဖြစ်သည်။ လှလှမွန် ပေါင်နှစ်လုံးသည် တဖြည်းဖြည်း ဟသည်ထက် ဟလာနေပြီး သူမ၏ အဖုတ်ကို သိသိသာသာပင် ထွန်းကျော်၏ လက်ဆီသို့ ဖိကပ်ပေးထားသည်။

လှလှမွန်သည် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းကို တိုးတိုးလေး ချလိုက်ပြီးနောက်

“အစ်ကို ထွန်းကျော် .. လူတွေ မြင်ကုန်ဦးမယ်နော် ..”

ဟု တိုးတိုးလေး သတိပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လှလှမွန် ဘေးဘီအား အတန်ကြာအောင် အကဲခတ်လိုက်ပြီး ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကိုလှမ်းကာ ဖက်လိုက်ပြီး သူမမေးစေ့လေးကို ထွန်းကျော်၏ ပခုံးထက်တွင် မှေးကာ မျက်လုံးများကို စုံမှိတ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် စောင့်နေလေသည်။

ထွန်းကျော် သည် လှလှမွန်၏ ထမီလေးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း မတင်လာရာ ဖြူဖွေးဥနေသော ခြေသလုံးသား၊ ဖြောင့်စင်းကျစ်လစ်သော ပေါင်တံ တို့မှာ ဝင်းဝင်းပပ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ထမီကို ခါးသို့ရောက်သည်အထိ လှန်တင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါတွင် ပင်တီအနီရောင်လေးသည် ဖြူသော အသားနှင့် ဟပ်လျက် ကားစွင့်တင်းအိသော တင်သားတို့ကို မလုံတလုံသာ ဖုံးနိုင်လေသည်။

ထွန်းကျော်၏ လက်တို့သည် လျင်မြန်စွာပင် လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ပင်တီပေါ်မှနေကာ ပွတ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ပေးတော့သည်။ ဖင်သားတို့နှင့် တိုက်ရိုက် ထိတွေ့ခွင့် မရသောကြောင့် ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ပင်တီများကို အတွင်းသို့ လိပ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါတွင် လှလှမွန်၏ အယ်နေသာ ဖင်သားတို့မှာ ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင်နှင့်ထွက်လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် တင်းကကာ အိစက်လှသော လှလှမွန်၏ ဖင်တုံးကြီးများကို အရသာခံကာ ဖြည်းညှင်းစွာပင် ပွတ်တော့သည်။

သူ၏ တောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော ငပဲသည်လည်း လှလှမွန်၏ အဖုတ်အပေါ်နားကို ပင်တီပေါ်မှ ထောက်မိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုဆိုးနှင့် ပင်တီ ခံနေသော်လည်း အားကောင်းမောင်းသန်ဖြစ်သော ငပဲ သည် ငေါ့ကနဲ ငေါ့ကနဲ အတင်းရုန်းနေလေရာ လှလှမွန်အဖို့ အကြိုက်တွေ့နေရလေသည်။

ထွန်ကျော်သည် သူ၏လက်များကို တင်သားဆီပေါ်မှ အရှေ့ဖက် စောက်ဖုတ်ရှိရာသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ အရှေ့ဖက်တွင်လည်း ပင်တီကို အတွင်းသို့ လိပ်လိုက်ပြန်သည်။ ထွန်းကျော် သည် ပင်တီလိပ်ထားသဖြင့် မပေါ့်တပေါ် ဖြစ်နေသော လှလှမွန်၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာကလိလေသည်။ လှလှမွန်၏ ဒူးများသည် မခိုင်ချင်တော့၊ လူကို မရွရွအောင် လုပ်နေသာ ထွန်းကျော်၏ အပွတ်အသပ် အချော့အမြူများကြောင့် အဖုတ်မှာလည်း စိုစွတ်စွတ် ဖြစ်လာချေပြီ။

အခုချိန် သူမ အလိုလား အတောင့်တဆုံးမှာ ထွန်းကျော်၏ ထောင်မတ်ကာ တုတ်ရှည်နေသော လီး၊ သူမ၏ အဖုတ်အပေါ်ဖက်ကို ပူနွေးစွာဖြင့် ဖိထောက်ထားသော တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော လီး၊ သို့သော် မိန်းမသားလည်း ဖြစ်သည့်အပြင် ထွန်းကျော် နှင့် အလုပ်ရှင်လို ဖြစ်နေရသည်မို့ ပါးစပ်က ထုတ်မပြောသာပဲ စိတ်ထဲမှသာ အားမလို အားမရ ဖြစ်နေမိရတော့သည်။

ဒါပေမဲ့လည်း ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှင့် ကလိနေသဖြင့် အထိုက်အလျောက်တော့ အာသာပြေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်ကို ဖိကာမှီလိုက်ရင်း ထွန်းကျော်၏ လက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားနိူင်ရန် သူမ၏ ပေါင်များကို ကားပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်ခလယ်သည် သူမ၏ အခေါင်းထဲသို့ ဖြည်ညင်းစွာ ဝင်လာလေသည်။

ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်ကို ထုတ်ချည် သွင်းချည်ဖြင့် လှုပ်ပေးလိုက်သောအခါတွင် အရည်ကြည်တို့သည် စိုစိစိဖြင့် ထွန်းကျော်၏ လက်ခလယ်တွင် ကပ်ပါလာသည်။ ထွန်းကျော် သည် သူ၏ လက်မနှင့် စောက်စေ့ကို ရှာလေသည်။ ဘုထနေသော အငုတ်လေးကို တွေ့သောအခါ သူ့လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားတွင် ထားကာ ဖြည်းညှင်းစွာ ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။

လှလှမွန်သည် တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်နေပြီး သူမ၏ နှုတ်မှလည်း မသဲမကွဲ တီးတိုး ရေရွတ်သံများ ထွက်ပေးနေသည်။ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်သည် သူမ နှင့် ထွန်းကျော် အကြားတွင်ရှိသော ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးဆီသို့ လှမ်းလိုက်လေသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ နူးညံ့လှသော အတွေ့ကို ပုဆိုးခံနေသော်လည်း ကောင်းစွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ လှလှမွန် အဖို့လည်း လီးကြီး၏ ပူနွေးနေသော ဓါတ်ကို ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ထားရသော်လည်း သိနေသည့်အပြင် သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါတွင် ငေ့ါကနဲ ငေါ့ကနဲ တောင်ကာနေရာ သူမ၏ စိတ်အစုံကို ပိုမိုကြွစေလေသည်။

နှစ်ယောက်သား အခြားတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါကို အခြားတစ်ယောက်က ဆွပေးရင်း အရှိန်တော်တော် ရလာနေကြပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရှုသံများသည် တရှုးရှုးဖြင့် ပြင်းထန်လာကြသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်များကို လှလှမွန်ဆီမှ ခဏဖယ်ကာ သူ့လုံချည်ကို ကွင်းလုံးကျွတ် ချွတ်ချရန် အတွက် ခါးပုံစကို ဖြည်ရန်အလုပ် ..

“ဆရာထွန်း … ဆရာထွန်း ..”

ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ခေါ်သံ တစ်ခုက သစ်ခွဲသားများ အပုံတစ်ဖက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်သည် လုံချည်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသော သူ့ငပဲ ယကိုလည်း ငြိမ်ကျသွားစေရန် အတင်းပင် လက်ဖြင့် ချိုးနှိမ်နေရသည်။ လှလှမွန်သည်လည်း လိပ်နေသော သူမ၏ ပင်တီကို ပြန်ပြင်ရန်ပင် အချိန်မရတော့သဖြင့် ခါးအထိ လန်တက်နေသော သူမ၏ ထမီကို အလျင်အမြန်ပင် ဆွဲချလိုက်သည်။ သူမသည် ကတုံကယင်ဖြစ်ကာ မျက်လုံး အပြူးသားနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် အသံခပ်တိုးတိုးဖြင့်

“အစ်ကို အရင် ထွက်တွေ့လိုက်မယ် .. ဒီမှာပဲ နေခဲ့ပြီး အရိပ်အချည် ကြည့်ပြီးမှ ထွက်လာခဲ့နော် …”

ထွန်းကျော် သည် သစ်ပုံကြားမှ ထွက်လိုက်သော အခါတွင် သစ်စက်မှ အလုပ်သမားလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဆရာ .. သစ်ဝယ်မယ့် လူတွေ ရောက်နေတယ် ..”

“အေး အေး ဟုတ်ပြီ .. သွားကြတာပေါ့ကွာ ..”

ဟုပြောရင်း ဝယ်သူဆီသို့ ထွန်းကျော် ထွက်ခဲ့တော့သည်။
_____________________________

ထွန်းကျော် နှင့် လှလှမွန်တို့ ကံဆိုးသည်ဟုပင် ပြောရမည်။ ထိုနေ့ကျမှာပင် ဝယ်သူများလှသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်ရော လှလှမွန်ရော ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ညနေပိုင်း အလုပ်သိမ်းခါနီးတွင် သစ်စက်သို့ နယ်မှလာသော သစ်ကုန်သယ်များ ရောက်လာကြသည်။ ရင်းနှီးနေသော လုပ်ငန်းရှင်များ ဖြစ်နေသဖြင့် ထွန်းကျော် ညစာ လိုက်ကျွေးဖို့ ဖြစ်လာပြန်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဆိုင်သိမ်းပြီးနောက် လှလှမွန်သည် အိမ်သို့ပြန်ကာ ထွန်းကျော်သည် ကုန်သယ်များနှင့် အတူ စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုတွင် သောက်စားကာဖြင့် ဧည့်ခံခဲ့သည်။

ယခု ထွန်းကျော် အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တော့ ည(၁၀)နာရီ ကျော်နေပြီ။ တစ်အိမ်လုံး မှောင်မည်းနေသော်လည်း ဧည့်ခန်းမီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် တစ်ယောက်ယောက်တော့ သူ့အား စောင့်နေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ အဖြစ်နိုင်ဆုံးကတော့ လှလှမွန်ပင်။ ထွန်းကျော်သည် သံဘာဂျာ တံခါးတွင် ခတ်ထားသော သော့ခလောက်ကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းပင် ဘာဂျာတံခါးနှင့် ရိုက်လျက် သူရောက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ဧည့်ခန်းတွင်းရှိ စောင့်နေသူအား သိစေလိုက်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် လာပြီ လာပြီဟု ခပ်အုပ်အုပ် ပြန်ဖြေလိုက်သော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

တံခါးဆီသို့ သော့လာဖွင်းပေးသူမှာ လှလှမွန် မဟုတ်ဘဲ ဦးမောင်ကြီး၏ သမီး အကြီးဆုံး အပျိုကြီး ဆရာမ မခင်စိန် ဖြစ်နေလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားသည်။ သို့သော် ထွန်းကျော်သည် မည်သို့မျှ မပြောဘဲ တံခါးဘောင်ကို ကိုင်ကာ အိမ်တွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သောက်ထားသည့်အရှိန်ကြောင့် ဘောင်ကို ကိုင်ထားသော်လည်း ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကြီးသည် ယိမ်းကာ ယိုင်ကာ ဖြစ်နေသည်။

“အို .. အို ..”

ခင်ခင်စိန်သည် သူမ၏ မျက်စိရှေ့တွင် ယိမ်းထိုးနေသော ထွန်းကျော်ကို မည်သို့လုပ်ပေးရမည် မသိသဖြင့် ခပ်အုပ်အုပ်အော်ကာ ကြည့်နေသည်။ တခဏမှာပင် ခင်ခင်စိန်၏ လက်သည် ထွန်းကျော်၏ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း အနည်းငယ် ထိန်းပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်ဆီမှ ခပ်သင်းသင်း ပျံ့လွှင့်လာသော အရက်နံ့ကြောင့် ခင်ခင်စိန် နှာခေါင်း ရှုံလိုက်မိသည်။

ထွန်းကျော်သည် အတွင်းတံခါးဘောင်ကို ကိုင်ကာ ရပ်နေဆဲ။ အိမ်ခန်းအတွင်းသို့ ဆက်ကာ လျှောက်သွားမည့် ဟန်မပြ။ ထို့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်သည် တံခါးကို ပိတ်ကာ သော့များကို သေချာစွာ ခတ်လေသည်။ ထို့နောက် ထွန်းကျော်ကို တွဲပြီး ဧည့်ခန်းဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

ထိုသို့သွားရင်း ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်သည် လဲကျတော့မတတ် ယိုင်ကနဲ ဖြစ်သွားရာ ခင်ခင်စိန် သည် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကို အတင်းပင် ဆွဲထားရသည်။ ထိုအခါ ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်သည် ခင်ခင်စိန်ဖက်သို့ အလိုက်သင့် ပြန်ပါလာပြီး ထွန်းကျော်၏ လက်တစ်ဖက်သည် ခင်ခင်စိန်၏ ခါးလေးကို ဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်လေသည်။ ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားလေသည်။

“မ ..မ စိန် .. ဆော ဆော ရီးနော် ..”

“အင်း .. အင်း ..”

မြန်မြန် အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ရောက်လျင်ပြီးရောဟု သဘောပိုက်ကာ ခင်ခင်စိန်သည် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကြီးကို အောင့်အီးကာတွဲပြီး သူ့အိပ်ခန်းရှိရာဖက်သို့ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလေသည်။ ထွန်းကျော်၏ အိပ်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်ပြီးနောက် အိပ်ခန်း မီးခလုတ်ကို ခင်ခင်စိန်လက်နှင့် စမ်းနေစဉ်မှာပင် သန်လှသော တံခါးပတ္တာကြောင့် အိပ်ခန်းတံခါးသည် ပြန်ပိတ်သွားလေသည်။

မူးသာ မူးနေသော်လည်း သကောင့်သား ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် တံခါးအား ဂျက်ထိုးလိုက်သည်။ ခင်ခင်စိန်ကား ထိုအဖြစ်အပျက်များကို မသိသေး။ အမှောင်ထဲတွင် အိပ်ခန်း မီးခလုတ်ကိုသာ လက်ဖြင့်စမ်းကာ ရှာနေဆဲ။ ခလုတ်ကို ရှာတွေ့ပြီး မီးဖွင့်ပြီးသော အခါတွင် ခင်ခင်စိန်၏ လက်တို့သည် ထွန်းကျော်ထံသို့ ပြန်ရောက်လာပြီး တဖန်ပြန်တွဲကာ ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိသော ကုတင်ဆီသို့ ပို့ပေးလေသည်။

ကုတင်ဘေးကို ကပ်မိသောအခါ ထွန်းကျော်သည် ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲချလိုက်လေသည်။ သို့သော် ထွန်းကျော်၏ လက်သည် ခင်ခင်စိန်၏ ခါးကို ဖက်ထားမြဲ ဖြစ်သောကြောင့် ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည်လည်း ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ ကျလာလေသည်။

“ဟင် .. အို .. ဘယ်လို …”

မှန်ပါသည်။ ထွန်းကျော် သည် အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ခင်ခင်စိန်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲယူကာ စုပ်နမ်းလိုက်တော့ အပျိုကြီး ခင်ခင်စိန်၏ ရင်ထဲတွင် တုန်ခါသွားရလေသည်။ ပြီးတော့မှ ရုန်းကုန်ရန် သတိဝင်လာပြီး ရုန်းသော်လည်း သန်မာလှသော ထွန်းကျော်၏ လက်များကြားဝယ် စပါးကြီးမြွေ၏ ရစ်ပတ်ခြင်းကို ခံရသော သားကောင်ကဲ့သို့ ရုန်း၍ မလွတ်နိုင်တော့ချေ။

ထို့ပြင် သူမက ရုန်းလေလေ ပုဆိုးတွင်းမှ ထွန်းကျော်၏ ပူနွေးကာ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးသည် သူမ၏ ဆီးစပ်နှင့် စောက်ဖုတ်အုံ တစ်ခုလုံး အနှံ့ကို ပိုပြီးထိတွေ့လေလေ ဖြစ်နေသည်။ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသော အတွေ့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်သည် ဒိန်းတလိန်းတိန်း နတ်ဖမ်းခံရသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားပြီး ရင်ထဲတွင် နုံးချိကာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ငြိမ်ကျသွားလေသည်။

မိန်းမကျမ်းကျေသော ထွန်းအောင် သိလိုက်ပြီ။ ထို့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်ကို ချုပ်နှောင်ထားသော သူ့လက်များကို ခင်ခင်စိန်၏ တင်ဆုံကြီးရှိရာသို့ ရွှေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းတဖုံ အနည်းငယ် အားစိုက်ကာ တစ်မျိုးဖြင့် ဆုပ်ကာလည်းကောင်း၊ နယ်ကာလည်းကောင်း၊ ဖျစ်ကာညှစ်ကာဖြင့်လည်းကောင်း ခင်ခင်စိန်၏ ဖင်သားကြီးများကို သုံးသပ် ကိုင်တွယ်ရင်း ကာမခလုတ်ကို စဖွင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ခင်ခင်စိန်၏ အသက်ရှုသံများသည်လည်း ပြင်းထန်လာနေပြီ။ ထွန်းကျော်သည် ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လှန်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်လေသည်။ တစ်ပြိုက်နက်တည်းလိုပင် သူမ၏ ထမီကို ဆွဲလှန်ကာ တင်လိုက်သည်။

“မောင် မောင်ထွန်း .. မလုပ်ရဘူး .. အို .. ဟာ .. ဟင့် ဟင့် ..”

ခင်ခင်စိန်၏ ထမီလန်တက်သွားစဉ်မှာပင် ထွန်းကျော်၏ လက်က သူမ၏ စောက်ပတ်အုံလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ထူထူထပ်ထပ် ဖြစ်နေသော အမွှေးတွေအောက်မှာ ရှိလင့်ကစား သူမ၏ စောက်ဖုတ်သည် ဖေါင်းကားကာ နူးညံ့နေသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်ညှိုးဖျားလေးက စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းထဲသို့ အဖျားလေးမျှသာ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး စောက်စေ့ရှိမည်ဟု ထင်ရသော နေရာနားသို့ မှန်းဆပြီး လက်ညှိုးကို ကော်တင်လိုက်လေသည်။

“အမေ့ .. ဟင့် .. ကျွတ် ကျွတ် ..”

ခင်ခင်စိန် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားရလေသည်။ မတုန် ခံနိူင်ရိုးလား၊ ရသာဖူး ဆိုသည်မှာ မိန်းမတို့၏ ကာမတံခါးကို ဖွင့်ရန် အထွဋ်အခေါင်အချုပ်ပင် မဟုတ်လော။ ထွန်းကျော် ဆက်ပြီး ကလိလေသော အခါတွင် စောက်ရည်များသည် တဖြည်းဖြည်းချင်း အခေါင်းဝတွင် စိုစွတ်ကာ လာနေသည်။ ခင်ခင်စိန်၏ ရသာဖူးသည် ပတ္တမြားသွေးရောင်ဖြင့် ယခုဆိုလျှင် သိသိသာသာကြီးကိုပင် စူထွက်ကာ လာနေသည်။ မနေနိုင်တော့သော ထွန်းကျော်သည် ထိုငေါက်တောက်လေး ဖြစ်နေသော အစိကို သူ၏ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ အသာအယာ စုပ်သွင်းလိုက်သေသည်။

“ရှုး ရှလူး ရှလူး … အို အို … အား ..”

ခင်ခင်စိန် တစ်ယောက် ဖြတ်ဖြတ်လူးကာ မျက်လုံးထဲတွင် မီးပွင့်သွားလေသည်။ ဆရာမပီပီ အရှက်အကြောက် ကြီးမားလှပေရာ ထွန်းကျော်၏ လုပ်ရပ်သည် သူမစိတ်ကူးနှင့်တောင် တွေးမကြည့်ခဲ့ဖူးချေ။ ထို့ကြောင့်လည်း အတင်းပင် ကုန်းရုံးထကာ

“မောင်ထွန်း .. ငရဲတွေ ကြီးကုန်ပါ့မယ်ကွယ် .. တော်ပြီ တော်ပြီ အခုရပ် ..”

အပျိုကြီးက အကြောက်အကန် ပြောလာသောအခါတွင် ထွန်းကျော်သည် ပါးစပ်နားသို့ ရောက်လာပြီဖြစ်သော ဝက်သားတုံးကြီး မစားလိုက်ရပဲ လွတ်သွားမည် စိုးသဖြင့် သူးပါးစပ်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဆီမှ ခွါပြီးနောက် ခင်ခင်စိန်ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖြေးညှင်းစွာ ပြန်တွန်းပြီး လှဲလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် စိုစွတ်နေပြီ ဖြစ်သော ခင်ခင်စိန်၏ အခေါင်းအတွင်းသို့ သူ၏ လီးကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာဖြင့် ဒစ်မြုပ်ယုံ သွင်းလိုက်လေသည်။

ပူနွေးပြီး မာတောင်နေသော ထွန်းကျော်၏ လီးကြီးထိပ်မှ ခမောက်ပုံစံ အော်လံပြဲ ဒစ်ကြီးသည် အရည်ကြည်များဖြင့် စိုစွတ်ကာ နူးညံ့ချောမွှေ့နေသော ခင်ခင်စိန်၏ ရဲပတောင်းခတ်နေသာ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများကို ဖြည်းညှင်းစွာ ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်သွားလေသည်။

“အင် .. ရှီး ကျွတ် ကျွတ် .. အွန်း ..”

ခင်ခင်စိန် အရမ်းကို ငံ့လင့်နေမိပြီ ဖြစ်သည်။ သူ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တတ်နိူင်သမျှ ကားကာ နောက်ထပ် ဝင်လာမည့် ပူနွေးသော အချောင်းကို စောင့်မျှော်နေမိသည်။ ခက်နေသည်ကား ထွန်းကျော်။ သူ၏ ဒစ်မြုပ်ယုံ သွင်းထားသော လီးကို ဆက်မထည့်ပဲ ဒီအတိုင်းပင် စိမ်ထားသည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေက ခင်ခင်စိန်၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဇိမ်ဆွဲကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြုတ်နေလေသည်။

အောက်မှနေပြီး တော်တော် ခံစားနေရပြီ ဖြစ်သော ခင်ခင်စိန်သည် စိတ်မရှည်နိုင်စွာဖြင့် ဝိုင်းကူညီပြီး ချွတ်ပေးနေလေသည်။ ဖွံ့ထွားဆူဖြိုးလေသော ခင်ခင်စိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးသည် ဖြူဖွေးဝင်းပစွာ ထွက်လာပြီ ဖြစ်သည်။ လီးဒစ်ကို စိမ်ထားရင်းပင် ထွန်းကျော်သည် ခင်ခင်စိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ကာ နို့သီးခေါင်းများပါမကျန် သူ၏ လက်မ နှင့် လက်ညှိုးကြားတွင် လှိမ့်ချေကာပေးနေလေသည်။

လီးတန်ကြီးကိုကား ထပ်သွင်းခြင်း မရှိပဲ တငေါ့ငေါ့ ဖြစ်သွားအောင် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တောင်ပေးလိုက်သည်။ ခင်ခင်စိန်၏ စောက်ခေါင်းတွင်းမှ အရည်ကြည်တို့ကား ရေတံခွန်စီးသကဲ့သို့ တသွင်သွင် ထွက်ကျလာလေသည်။ ခင်ခင်စိန်ကား အတော်လေးကိုပင် ခံစားရ ခက်နေချေပြီ။ ထို့ကြောင့်လည်း အောက်မှနေကာ တဟင်းဟင်း တအင်းအင်းလုပ်ကာ အသံနေ အသံထားဖြင့် လုပ်ရန် အချက်ပေးသည်။ သို့သော် ထွန်းကျော်က မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နို့ကြီးများနှင့်သာ နပမ်းလုံးနေသည်။ မည်သို့မျှ တောင့်မခံနိုင်တော့သည့် အဆုံးမှာတော့

“မောင်ထွန်း .. အင်း ဟင်း ဟင်း .. မမကို ထပ်ပြီး မနှိပ်စက်ချင်ပါနဲ့တော့ … လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့လေကွယ် ..”

ထိုကဲ့သို့ ခင်ခင်စိန်သည် မပီဝါးတဝါး နှုတ်မှဖွင့်ဆိုကာ တောင်းဆိုပါသော်လည်း မရ။ ထွန်းကျော် သည် ခဏမျှကြာသည်အထိ နေမြဲအတိုင်း ဆက်လုပ်နေရာ ခင်ခင်စိန်သည် ကျောလေး ကော့တက်လာလိုက်၊ ခါးလေး ကော့တက်လာလိုက်ဖြင့် အရမ်းဟော့နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမ၏ စင်းသော ပေါင်နှစ်ချောင်းမှာလည်း အငြိမ်မနေနိူင်တော့ပဲ စုလိုက် ကားလိုက်ဖြင့် ထွန်းကျော်၏ လိုးချက်ကို စောင့်မျှော်ကာနေပေပြီ။

“ဗျစ် .. ပတစ် ပတစ် .. စွတ် ဖွပ် .. အမလေး လေး ဟင်း ဟင်း ဟင်း .. ဘုန်း ..”

ထွန်းကျော်သည် ကျန်နေသော လီးတန်ကြီးကို တစ်ခါတည်း ဆောင့်ကာ အဆုံးထိ သွင်းချလိုက်လေသည်။ အောက်မှနေသော ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် ထွန်းကျော်၏ လဒစ် နှင့် သူမ၏ သားအိမ်အ၀တို့ တိုက်မိလေသော အခါတွင် သူမ၏ ဖင်သားကြီးများသည် အိပ်ယာပေါ်မှ တစ်တောင်ခန့် ကြွသွားပြီးနောက် ဘုန်းကနဲ မွှေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

စောက်ခေါင်းထဲတွင် ကျဉ်ပြီး စိမ့်တက်လာသည်မှာလည်း ပုရွက်ဆိတ် တစ်သောင်းခန့် သူမ၏ အဖုတ်အတွင်းသို့ တရွရွ စီတန်းပြီး ဖြတ်သန်းသွားသည့်နှယ် ခံစားနေရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ပြီး သူ၏ ညာဖက် ပခုံးပေါ်သို့ အလိုက်သင့် တင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ခင်ခင်စိန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းသည် ပူးသွားပြီး သူမ၏ ပေါင်များကိုလည်း စေ့သလို ဖြစ်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်၏ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းများသည်လည်း စေ့သွားပြီး အတွင်း အပြင် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများသည် ထွန်းကျော်၏ လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်ငုံထားသလို ဖြစ်သွားလေသည်။

ထွန်းကျော်သည် အပျိုးကြီမမ၏ တင်းကြပ် စီးပိုင်သော စောက်ဖုတ်ညှစ်အားကြောင့် မေးကြောကြီးများ ထောင်လာကာ အံကိုကြိတ်ထားရလေသည်။

“ဇွိ .. စွပ် .. ဖုန်း .. အို အွန်း .. ဗလစ် .. ဗျိ .. ပလပ် .. ဖုန်း .. အား ပလစ် .. ပလစ် .. ရှီး အား ဟား .. ဖုန်း”

ထွန်းကျော်သည် သူ့ပခုံးပေါ် တင်ထားသော ခင်ခင်စိန်၏ ပေါင်များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ဖက်လျက် ခါးအားကိုသုံးကာ ခင်ခင်စိန်၏ ကြပ်သော်လည်း အရည်ကြည်များကြောင့် ပိုးသားကဲ့သို့ နူးညံ့ ချောမွှေ့နေသော စောက်ဖုတ် အတွင်းသို့ လိုးဆောင့်တော့သည်။ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများသည် စေ့ထားသောကြောင့် သူ၏ လီးလုံးပတ်လည်ကို ညှစ်ထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် ထွန်းကျော်မှာ အင်မတန်မှ ထူးကဲလှသော ကာမဂုဏ် အာရုံကို ခံစားနေရသည်။

ထို့ကြောင့် သူ့ခါးအားကို သုံးကာ အားပါပါ ဆောင့်လေသော အခါတွင် သူ၏ ဆီးစပ် နှင့် စေ့ထားသောခင်ခင်စိန်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းတို့ ရိုက်မိသံမှာ တဖုန်းဖုန်း မြည်နေပြီး၊ အိုင်ထွက်လာသော အရည်ကြည် များကြောင့် လီးဝင် လီးထွက် လုပ်လေတိုင်း ထွက်လာသော တဇွိဇွိ၊ တဗျိဗျိ အသံများသည် နှစ်ယောက်လုံး၏ စိတ်ကို ပိုထန်စေလေသည်။ ထိုသို့ ထွန်းကျော်၏ ဆီးစပ်သည် ခင်ခင်စိန် စေ့ထားသော ပေါင်ရင်းတို့ ထိရိုက်မိသောအခါတွင် ဖြူဖွေးကာ ဆူဖြိူး မို့မောက်နေသော ခင်ခင်စိန်၏ နို့နှစ်လုံးသည်လည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ခင်ခင်စိန်၏ မေးစေ့ ရှိရာသို့ အိကနဲ အိကနဲ ဆန်တက်သွားကြလေသည်။

ထိုကဲ့သို့ နို့နှစ်လုံး တတုန်တုန် ဖြစ်နေသည်ကို မြင်ရသော ထွန်းကျော်သည် ပိုမိုနှာကန်လာကာ ခင်ခင်စိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ၏ လက်ဖဝါး နှစ်ခုအတွင်းသို့ မက်မောစွာ စုံကိုင်ပြီးနောက် ကြုံးကာကြုံးကာ လိုးလေတော့သည်။ ထွန်းကျော်သည် နှေးရာမှမြန်၊ မြန်ရာမှပြင်း၊ ပြင်းရာမှ လေးဖျဉ်းတွဲ့တွဲ့ စသည်ဖြင့် စည်းချက်များကို အသွင်အမျိုးမျိုး ပြောင်းပြီး လိုးလေသောအခါ ခင်ခင်စိန်၏ ခေါင်းများသည် ချာချာလည်ကာ မူးမေ့တော့မတတ် ကာမဂုဏ် အာရုံ၏ ဖမ်းစားခြင်းကို ခံရလေသည်။

သူမ၏ အသက်ရှုသံများကား ပြင်းထန်ပုံမှာ တစ်မိုင်ခရီးကို မနားတမ်း တရကြမ်း ပြေးလာသော သူကဲ့သို့ပင်။ ထွန်းကျော်၏ လိုးပုံလိုးနည်းမှာ ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် သူမ အဖုတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်တို့သည် တရဟောပင် ထပ်မံကာ ထွက်လာလေသည်။ ခင်ခင်စိန်သည် သူမ၏ဖင်ကို တတ်နိူင်သမျှလေထဲသို့ မြှောက်ထားပြီး ထွန်းကျော်၏ မီးပွင့်မတတ် လိုးဆော်ချက်များကို အားပါးတရ ခံယူနေရင်း မည်သို့ ဖြစ်လာသည်မသိ၊ သူမ၏ ကိုယ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ရာသည် အပြင်သို့ ထွက်ချင်နေသည်။

အားပါးတရ ဆောင့်နေသော ထွန်းကျော်၏ လီးတန်ကြီးသည် ဖေါင်ကားတင်းလာပြီး ကာမသွေးများ ဦးနှောက်အတွင်းသို့ ဒလကြမ်း စီးဝင်သည့်အတွက် မျက်ရည်များ ထွက်မတတ် ခံစားနေရသော ဒဏ်ကို မခံနိူင်တော့သောကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အားများကိုညှစ်ကာ အံကို ဖျစ်ဖျစ်မည်အောင်ကြိတ်ရင်း (၁၅) ချက်မျှ ဆောင့်ပြီးသော အခါတွင်

“အမလေး လေး .. မောင် မောင် မောင် ထွန်း .. အို ဟင် ဟင် … အွန် အွန် အို အို အား ..”

ဟု ခင်ခင်စိန် သည် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လာပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်း အတွင်းနှင့် အပြင်နံရံများပါ ရှုံ့ကာပွကာဖြင့် လက်များသည်လည်း အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း သူမ၏ ဆီးစပ်ကို ထွန်းကျော်၏ ဆီးစပ်ရှိရာသို့ ဖိကပ်လိုက်ပြီး ကော့ကာကော့ကာဖြင့် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားလေသည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ် နံရံများသည်
ရှုံ့ကာပွကာဖြင့် ထွန်းကျော် လီးတန်ပတ်လည် တစ်လျှောက်ကို ညှစ်နေသောအခါတွင် ထွန်းကျော် သည်လည်း ခင်ခင်စိန် ပေါင်များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ရင်း သူ၏ ခါးကို ကော့ကာ ပူနွေးပျစ်ထွေးသော သုတ်ရည်ပူများကို ခင်ခင်စိန်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ တငေါ့ငေါ့ဖြင့် ပန်းထုတ်နေတော့သည်။

______________________________

ညနေ သစ်စက်ပိတ်တော့ ထွန်းကျော် သစ်ကုန်သယ်များနှင့် ညစာကျွေးရန် ပါသွားသဖြင့် လှလှမွန်
တစ်ယောက်တည်း အိမ်သို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။ တစ်ညနေလုံး ထွန်းကျော်ကို မျှော်လင့်နေသော်လည်း ည (၉) နာရီထိုးသည်အထိ ထွန်းကျော် ပြန်မလာသေးသဖြင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်လှဲနေလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့တွင်မတော့ မမစိန် သည် ထုံးစံအတိုင်းပင်
ကျောင်းသားများ၏ လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ်များကို အမှတ်ဖျက်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေသည်။

လှလှမွန်သည် အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲနေရင်း နေ့ခင်းဖက်က အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်ပြောင်းကာစဉ်းစားနေမိသည်။ နေ့ခင်းက သူမ၏ နေ့စဉ် မျှော်လင့် တောင့်တနေခဲ့ရသော ဆန္ဒများ ပြည့်ဝခါနီးမှ အခြေအနေအရ ပျက်ပြားသွားခဲ့ရသည်ကို သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ယခုထက်ထိ တနုံနုံ နှင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်လျက်ပင် ရှိနေသေးသည်။

ထွန်းကျော်၏ လိင်တန်ကြီးသည် တကယ့်ကို စံချိန်မီလှသည်။ ဟိုတစ်နေ့ နံနက်ပိုင်း ထမင်းစားခန်းထဲတွင် သူမကို ထွန်းကျော်က နောက်ဖက်မှနေ၍ ဖက်လိုက်စဉ်က (သူမကလည်း မိမိရရ ဖိကပ်ပေးလိုက်စဉ်) ထိတွေ့လိုက်ရသော ထွန်းကျော် ၏ လိင်တန်၊ တစ်ဖန် နေ့လည်က သစ်စက်ထဲတွင် သူမ ၏ လက်ဖြင့် မိမိရရ ပွတ်သပ်ပေးခဲ့သော ငပဲချောင်းကြီးသည် နည်းနည်းနောနောကြီးမဟုတ်။ သူမ စိတ်ထင် (၇) လက်မ လောက်တော့ ရှိမည်။ မာလိုက်သည်မှာလည်း သံချောင်းအလား မှတ်ရသည်။ တစ်ကယ့်ကို မက်လောက်တဲ့ ဟာကြီးပါလား။

လှလှမွန် တစ်ယောက် တွေးလေလေ စိတ်ပိုလှုပ်ရှားလေလေ။ သက်ပျင်းမောများကို ချလိုက်ရသည်မှာလည်း ခဏခဏ။ စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်နှင့်အမျှ သူမ စောက်ပတ်အတွင်းတွင် ရွစိရွစိ ဖြစ်လာပြီး အစွမ်းကုန် ခံချင်စိတ်တို့ ပေါ်လာသည်မှာလည်း ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရအောင်ပင်။ ဒီလို လီးတန်မျိုး နှင့် ကြုံချင်စမ်းလွန်းလှပါဘိ။ ဟော ချရပြန်ပြီ သက်ပျင်းမော နောက်တစ်ချက်။

အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲနေရာမှ လှလှမွန်သည် ထကာကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး သူမ၏ အဝတ်အစားများ အားလုံးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းတံခါးအတွင်းဖက်မှ ထိုးထားသော ဂလန့်ကို ဖြုတ်ကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပြန်လှဲလိုက်ပြီး ထွန်းကျော် တစ်ယောက် ဒီတစ်ညတော့ သူမ၏ အခန်းသို့ လာမည်ဟု အသေအချာ တွက်လိုက်ကာ အနားရှိ စောင်ကို ကိုယ်ပေါ်တွင် လွှမ်းလိုက်ပြီး စိတ်ချလက်ချ အိပ်ပြစ်လိုက်လေသည်။

ညက ခင်ခင်စိန်တစ်ယောက် ထွန်းကျော်၏ အခန်းမှ ပြန်ထွက်လာတော့ မနက်(၂)နာရီပင် ထိုးပြီးနေပြီ။ ထွန်းကျော်သည် ခင်ခင်စိန်ကို ညက (၃) ချီတိတိ ဆွဲပြစ်လိုက်သည်။ ဆက်တိုက် လိုးခြင်းမဟုတ်ပဲ နားကာ အသေအချာ နူးနှပ်ကာ လိုးခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ခင်စိန် ပြန်သွားပြီး မကြာမီမှာပင် ထွန်းကျော်လည်း မောပန်းကာ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ မနက် ထွန်းကျော် နိုးလာတော့ (၉) နာရီတောင် ထိုးတော့မည်။ ရေချိုးရန်အတွက် နောက်ဖေးသို့ ထွက်လာသော အခါတွင် မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်နေသော သူဇာကို တွေ့လိုက်သည်။

ထွန်းကျော်ကို တွေ့လိုက်သောအခါ သူဇာက ပြုံးပြကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“မျိုးမျိုးရော သူဇာ”

“မမစိန် ကျောင်းဆီပါသွားတယ် ကိုထွန်းကျော်.. သြော် ကိုထွန်းကျော် .. လှလှမွန်က မှာသွားတယ် .. သစ်စက်ကို သွားနှင့်ပြီတဲ့ .. ကိုထွန်းကျော် အေးအေးဆေးဆေးမှသာ လိုက်လာခဲ့ပါတဲ့..”

“ဟုတ်ကဲ့ ..”

“ကိုထွန်းကျော် ရေချိုးပြီးရင် မနက်စာစားဖို့ သူဇာ အသင့်ပြင်ထားလိုက်မယ်နော် ..”

“ကျေးဇူးပါပဲ သူဇာရေ”

ထွန်းကျော် ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်သည်အထိ တစ်မျိုးလေးလှကာ စွဲဆောင်မှု ရှိလှသော သူဇာ၏ ရုပ်သွင်လေးကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ ခါသေး ရင်ချီကာ တင်ကားနေပုံလေးကိုက စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ အရပ်မြင့်ပြီး ဖြူဖွေးသော အသားအရည်ကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုအားက ပိုပြီးရှိလာသည်။ ဒီမနက်တွင်တော့ သနပ်ခါးရေကြဲကို ပါးကွက်ကျားလေး ကွက်ထားလေတော့ မို့မို့ဖေါင်းနေသော ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ကြူကြူမွှေးချင်စရာ ကောင်းလွန်းပါဘိ။

ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ အလှအပများကို တွေးကာ စိတ်များကြွလာပြီး သူဇာ့အပေါ်တွင် တပ်မက်စိတ်တို့ ပိုမိုလာခဲ့သည်။ ရေချိုးပြီးနောက် အဝတ်အစားလဲကာ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ထွန်းကျော် ဝင်လာသောအခါ သူဇာကို မတွေ့ရတော့ချေ။ ထွန်းကျော်သည် သူဇာ အသင့်ပြင်ထားပေးသော ကြက်သားဟင်းနှင့် ပလာတာကို ကော်ဖီနှင့် မျှောပြီး စားလိုက်သည်မှာ ကုန်သလောက်ပင်ရှိတော့မည်၊ ယခုထက်ထိ သူဇာ့ အရိပ်အယောင်ကို မမြင်ရသေး။

ထွန်းကျော်သည် စားသောက်ပြီးသောအခါ ပန်းကန် ခွက်များကို မီးဖိုချောင်ရှိ ဘေစင်ပေါ်သို့ တင်ထားပေးခဲ့သည်။ ပြီးနောက် ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်အလာ သူဇာတို့ သားအမိ အတွက်ပေးထားသော အခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ တံခါးသည် အနည်းငယ် ဟနေသဖြင့် ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ အိပ်ခန်းဆီသို့ ခြေလှမ်းလိုက်မိသည်။ ဟနေသော တံခါးကြားမှ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါတွင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ထွန်းကျော်မှာ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။

သူဇာသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်၍နေပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းတွင် အဝတ်မရှိဘဲ ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ဒူးဆစ်နေရာမှနေပြီး ကွေးကာ ထောင်ထားသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ထည့်ကာ လက်ညှိုးကို သူမ၏ အခေါင်းအတွင်းသို့ထိုးကာ သွင်းထားပြီး ထုတ်ချည် သွင်းချည်ဖြင့် လုပ်ကာနေသည်။

သူဇာ၏ ယောင်္ကျားဖြစ်သူ ကျောက်ပွဲစား ခင်မောင် ခရီးထွက်သွားသည်မှာ (၂) ပတ်ကျော်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ အိပ်ယာနှင့် ဝေးနေသည်မှာ အတန်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် သူဇာ တစ်ယောက် ကာမဆန္ဒများ ထိန်းမရအောင် ဖြစ်နေပုံရသည်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့ ဟိုတစ်နေ့က သူဇာ၏ ရင်နှစ်မွှာကို မတော်တဆ ဆုပ်နယ်မိသလို ဖြစ်သွားသည်ကို အစပြုကာ သူဇာသည် ယခုလို လုပ်ကာ သူ့ကိုများ မြူဆွယ်နေတာလားဟု ထွန်းကျော် စဉ်းစားနေမိသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူဇာကို ရအောင် ချစ်တော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်လျက် အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ထွန်းကျော် လှမ်းကာ ဝင်လိုက်သည်။ တစ်အိမ်လုံးတွင် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် အိပ်ခန်းတံခါးကို ဂျက်မထိုးတော့ပဲ စေ့ရုံသာ စေ့ထားခဲ့သည်။ ထွန်းကျော် ကုတင်ဘေးသို့ ရောက်လာသည်အထိ သူဇာ မသိသေး။ သူမ၏ မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုမှိတ်ကာ လက်ညှိုးဖြင့် စောက်ခေါက်းအတွင်း ခပ်သွက်သွက် ထုတ်ချည်သွင်းချည်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေဆဲ။

တစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ထားသော သူမ၏ ရင်စေ့အင်္ကျီ သည် အပေါ် နှိပ်သီး နှစ်လုံးခန့် ပြုတ်ထွက်နေသဖြင့် ဝင်းမွတ်ကာနေသော သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင် သည် တစ်ဝက်တစ်ပျက် ပြူတစ်ကာ ထွက်နေသည်။ လက်ညှိုးဖြင့် ထုတ်ချည် သွင်းချည် လုပ်နေသော သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ်မှာ အတော်ပင်ဖေါင်းကားကာနေပြီ။ ထို့အပြင် အမွှေးအမျှင် တစ်ပင်မှ မရှိသဖြင့် အဆီတဝင်းဝင်း ဆိုသကဲ့သို့ ဝင်းအိကာနေသည်။ ပြီးတော့ ထူးထူးခြားခြား စွဲမက်စရာကောင်းနေတာကတော့ အကွဲကြောင်းလေးအတွင်းမှ တစ်လက်မ၏ လေးပုံတစ်ပုံခန့် အပြင်ဖက်သို့ ငေါက်တောက်လေး ထွက်နေသော သူမ၏ ပတ္တမြားသွေးရောင်သန်းနေသော ရသာဖူးခေါ် နီတာရဲ စောက်စေ့လေးပင် ဖြစ်သည်။

ထွန်းကျော်သည် ဦးစွာ သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သောအခါတွင် သူ၏ ငပဲချောင်းသည် တငေါ့ငေါ့ဖြင့် အစာစားရတော့မည်ကို သိနေသည့်အလား ပျော်ရွှင်မြူးထူးစွာ ထောင်မတ်နေလေသည်။ ထို့နောက်တွင် သူဇာ ရှိရာ ကုတင်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်သောအခါ

“အို .. ကိုထွန်းကျော် ..”

လန့်သွားသဖြင့် သူဇာသည် ထထိုင်မည့်ပုံဖြင့် လူးလဲကာ ထလိုက်ပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် ဖိချလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ ရင်စေ့အင်္ကျီတွင် တပ်လျက် ကျန်နေသော နှိပ်စေ့များကို တစ်ချက်တည်းဆွဲကာ ဖြုတ်ချလိုက်လေသည်။ သူဇာ၏ အင်္ကျီရင်ပတ်လည်း အပွင့်၊ ထွန်းကျော်၏ အငမ်းမရ ဖြစ်နေသော မျက်နှာကြီးကလည်း သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်ဆီသို့ အကျပင်

“ကို ကိုထွန်းကျော် .. မတော်ပါဖူးရှင် .. မ မ လုပ်ပါနဲ့ … အင်း”

သူဇာ သည် အသံလေး တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ငြင်းဆန်ပါသော်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကား လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် သူမ၏ နို့အုံကြီးများကို ပင့်ကာတင်ပေးနေသည်။ ထွန်းကျော်သည် ပထမတစ်လုံးကို ငုံကာစို့သည်။ တစ်လုံးပြီးတော့ နောက်တစ်လုံးကို ဆက်ကာ စို့ပေးပြန်သည်။ နဂိုကပင် ခပ်ထောင်ထောင်လေး ဖြစ်နေသော သူဇာ၏ နို့သီးလေးများသည် မို့ကာ ကော့ချွန်တက်လာသဖြင့် ပိုပြီးမက်မောစရာ ကောင်းလာသောကြောင့် ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ ဖြူဖွေးဖေါင်းအိနေသော နို့အုံသားလေးများကို ပတ်ပတ်လည် အနှံ့ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိဆွဲလိုက် လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးလိုက် ယက်ပေးလိုက်ဖြင့် သူ၏ ချစ်ခြင်းအမှုကို တဖြည်းဖြည်းလှုပ်ရှားနေလေသည်။

ပြော၍မရသဖြင့်လား သို့မဟုတ် မပြောချင်လောက်အောင် ကာမစိတ်များ ဖုံးလွှမ်းလာသောကြောင့်ပင်လား မသိပါ၊ သူဇာ၏ နှုတ်ဖျားဆီမှ ငြင်းပယ်သံများဆက်လက် မထွက်လာတော့ပဲ မျက်လုံးများသည် စင်းကာကျသွားလေသည်။ နို့အုံးလေး နှစ်ခုကို နေရာအနှံ့ နမ်းပြီးသွားသော အခါတွင် ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ နံစောင်းတစ်လျှောက်အား သူ့နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဖိလိုက် ဆွဲလိုက်နှင့် ဆက်ကာ နမ်းပေးနေပြန်သည်။

သူဇာကား ငါးဖယ်ပြန်လူးသကဲ့သို့ တတွန့်တွန့်ဖြင့် မည်သို့မျှ အငြိမ်မနေနိူင်တော့ချေ။ ထို့အတူပင် ထွန်းကျော်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းတွင်လည်း ရမ္မက်သွေးများဖြင့် ဗလောင်ဆူကာ လာနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်သည် ခါးဆန့်ကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ထကာထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူဇာ ၏ ရတနာရွှေကြုတ်အား အကဲခပ်သလို ကြည့်လိုက်သောအခါတွင် တော်တော်ကြီးကို ဖေါင်းမို့နေသည်ကို တွေ့ရပြီး အဝတွင်လည်း ချစ်ရှေ့ပြေးအရည်များလည်း ဟီးလေးခိုနေသည်။

ထိုသို့ ထွန်းကျော် စိုက်ကြည့်နေစဉ်မှာပင် သူဇာသည် သူမရင်ပတ် တစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေသော်လည်း ဖုံးကွယ်ရန် မကြိုးစားသည့်အပြင် သူမ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ပြစ်လိုက်ပြီးနောက် ထွန်းကျော်ကို ကျောပေးကာ တစ်စောင်းလေးဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင် သူဇာ၏ ဖင်းသား အိအိကြီးများသည် ဖေါင်းတစ်ကာ မို့မောက်သွားကြပြီး ထွန်းကျော်ကို မျက်စပြစ်နေသယောင်ယောင်။

ဒီလို ဖိတ်ခေါ်နေသော ဖင်သားကြီးများကြောင့် ထွန်းကျော်၏ ရင်ထဲတွင် ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားရပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ထွန်းကျော်သည် ဖင်သားအိအိကြီးများဆီသို့ သူ၏ နှာခေါင်းကိုနှစ်ကာ နေရာအနှံ့နမ်းရှိုက်ရင်း သူ့လက်များဖြင့်လည်း အငမ်းမရပင်
ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ကာ ကိုင်တွယ် ဖျစ်ညှစ်လေတော့သည်။ ပြီးတော့ ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ အပေါ်ဖက် ခြေထောက်ကို မယူလိုက်ပြီး ဒူးကို ကွေးစေကာ သူဇာ၏ ပုခုံးဆီသို့ တွန်းကာ တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်တွင် ဆန့်ထားသော သူဇာ၏ ပေါင်ကိုခွကာ ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။

တစ်ဆက်တည်း ဆိုသလိုပင် စူမို့မို့လေး ဖြစ်နေသော သူမ၏ အကွဲကြောင်း နှစ်ခုအကြားရှိ နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုထဲသို့ သူ၏ လိင်တန်ကြီးကို တရစ်ချင်းနှဲ့ကာ သွင်းလေတော့သည်။ ထိုသို့ သွင်းရင်း
တစ်ဆုံးထိ ဝင်သွားသောအခါ ကုတင်ပေါ်တွင် ဆန့်ထားသော သူဇာ၏ ခြေထောက်ကို ဒူးခေါက်ကွေးမှကိုင်ကာ သူဇာ၏ ပခုံးဆီသို့ ထပ်မံကာ တွန်းတင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ထိုအခါ သူဇာ၏ တင်သားကြီးများသည် ပိုမိုကာ ကြွတက်လာပြီး ထွန်းကျော်သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ နေရာပြန်ယူလိုက်သည်။

ဖါးစီးငါးစီး ဆိုသည်မှာ ဒီလိုပုံစံမျိုးကို ခေါ်ပုံရလေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူဇာသည် ထွန်းကျော်၏ အောက်ဖက်တွင် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူမ၏ ပခုံးများဆီသို့ ရောက်အောင် တွန်းတင်ခြင်း ခံထားရသဖြင့် ဖင်သားကြီးများသည် အိပ်ယာပေါ် မှ ကြွတက်လျက် သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ် လမ်းကြောင်းမှာ အစွမ်းကုန် ပွင့်အာလျက်ရှိသည်။ အပေါ်တွင်ရှိသော ထွန်းကျော်သည် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လျက် သူဇာ၏ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်ကို သူ့ပေါင်များဖြင့် ဖိလျက် မြေအောက် စိုက်ထိုးနည်းဖြင့် သူ၏ ငပဲကြီးဖြင့် ဖိကာဖိကာ ထိုးသွင်းလေတော့ နှစ်ယောက်စလုံး မကြုံဖူးအောင် ထူးကဲလှသည့် အရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရလေသည်။

ထွန်းကျော်၏ အားပြင်းလှသော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သူဇာ၏ တင်သားများ နှင့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်း တစ်လျှောက်ရှိ အသားစိုင်များသည် အိကနဲ အိကနဲ တုန်ခါသွားကြလေသည်။ ထိုသို့ ဆောင့်လိုးနေရင်း နှင့် ထွန်းကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ မို့မောက်ကာ ကြွတက်နေသော ရင်အစုံကို လှမ်းကာ ဆွဲကိုင် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ပေါင်တံအရင်းအတွင်းသားများ နှင့် တင်သား အိအိကြီးများကိုလည်း ဆုပ်နယ်လိုက် အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ဖြင့် မအားရအောင် အလုပ်ရှုပ်နေလေသည်။

သူဇာအဖို့ အရသာရှိလိုက်သည်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးပင် အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းလှပေသည်။ သူမ၏ နှလုံးသည်လည်း ခုန်လိုက်သည်မှာ ရင်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ်တော့ပင်။ ထွန်းကျော် အဖို့မှာလည်း သူမ၏ တင်သားကြီးများနှင့် နို့အုံကြီးများကို စိတ်တိုင်းကျ ကိုင်တွယ် သုံးသပ်ခွင့်ရနေသဖြင့် ကာမသွေးများ တစ်ကိုယ်လုံးသို့ အရှိန်အဟုန်မပြတ်စီးလျက် ဆောင့်ချက်များမှာလည်း ပိုမိုနက်ရှိုင်းအားပါလာလေသည်။ ထိုသို့ အရှိန်အဟုန်မပြတ် ဆောင့်နေရာမှ ထွန်းကျော် ရုတ်တရက် ရပ်တန့်လိုက်သောအခါ သူဇာမှာ နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားရသည်။

“သူဇာ .. ခါးကိုလိမ်ပြီး ဘယ်ဖက်ကို စောင်းလိုက်ပါလား ..”

ထွန်းကျော်ပြောသည့်အတိုင်း သူဇာသည် သူမ၏ ကိုယ်ကို ဘယ်ဖက်သို့ စောင်းလိုက်သောအခါ ထွန်းကျော်ကလည်း အလိုက်သင့်ပင် သူမ၏ ညာဖက်ခြေထောက်ကို ဘယ်ဖက် ပေါင်ပေါ်သို့ ထိန်းကိုင်ကာ ထပ်ပေးလိုက်သည်။ သူဇာ၏ အနေအထားသည် ပုစွန်ထုပ်ကွေးကဲ့သို့ ဖြစ်သွားချေလေပြီ။ ထို့နောက် ထွန်းကျော်သည် သူ၏ လိင်တန်ကြီးကို
တင်သားများနောက်မှ မသွင်းဘဲ အဖုတ်တည့်တည့်မှ လိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

ထိုအခါ သူဇာ၏ ပေါင်များသည် တစ်စောင်းအနေအထားဖြင့် ထပ်လျက်ရှိနေသောကြောင့် သူမ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများသည် ထွန်းကျော်၏ လိင်တန်ကြီးကို စည်းစည်းပိုင်ပိုင်ဖြင့် ရစ်ပတ်ဖျစ်ညှစ်ပေးသလို ဖြစ်သွားလေသည်။ ထွန်းကျော် အတွက် အလွန်မှပင် စည်းစိမ်ထူးလှသလို သူဇာ အဖို့မှာလည်း ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော ထွန်းကျော်၏ ပူနွေးမာတောင့်နေသော လိင်တန်ကြီး၏ ပွတ်တိုက် ဝင်ထွက်နေမှုကို ပိုပြီး ပီပီပြင်ပြင် ခံစားရလေသည်။

ထို့ပြင် ထွန်းကျော် တစ်ချက် ဆောင့်လိုက်လေတိုင်း သူမ၏ ရသာဖူးလေးကို ကျကျနနပင် ထိမိလေရာ အလိုးခံနေရသော သူဇာ၏ ကိုယ်လုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကာမဇော အဟုန်ကြောင့် ပန်းနုရောင်ပင်မကတော့ပဲ နီမြန်းနေရရှာချေပြီ။ မကြာလိုက်ပါချေ၊ သူဇာ တစ်ယောက် သူမ၏ ဖေါင်းကားနေသော တင်သားကြီးများ ရှေ့နောက် ဘေးဘယ်ညာ လူးကာ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်လျက် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လေသည်။

သူဇာ၏ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းများသည်လည်း တင်းကြပ်စွာဖြင့် ထွန်းကျော်၏ လိင်တန်ကို ရေဘဝဲစုပ်ခွက်များ စုပ်သကဲ့သို့ စုပ်ယူလေသောအခါ ထွန်းကျော်သည် သုတ်ရည်များသာမက တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ပတ်နေသော သူ၏သွေးများပင် သူ့လိင်တန်မှထွက်သွားဘိသကဲ့သို့ ခံစားရလျက် ကာမ၏ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သတည်း။

ပြီးပါပြီ။