“ကောင်မက အရပ်ရှည်တယ်၊ မတ်တပ်လိုးလို့ ကောင်းမဲ့အမျိုးတဲ့”
ရမ္မက်စိတ်တွေလဲ ထန်နေချိန် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ခန္ဒာကိုယ်ကို ဒီလိုကြီး တစ်တစ်ခွခွ အပြောခံရတော့ ကေ ရှက်စနိုးဖြစ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။ လိုချင်နေပါသည်ဆိုမှ ဒီနှစ်ယောက်ကလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေကြသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မျိုးဇော်တို့က ကေ အငမ်းမရဖြစ်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းသဖြင့် ဖြည်းဖြည်း တမင်လျှောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကေမရတော့။
“ကျနော့ကို မြန်မြန်လာလိုးပါ”
… ဟု လှမ်းအော်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် သတိဝင်ပြီး ရှက်သွားမိပြန်သည်။
ရောက်လာကြပါပြီ။ ကေ့တကိုယ်လုံး ရမ္မက်ဇောနှင့် ချွေးတွေ ရွှဲလို့နေသည်၊ မွေးရာပါလေးက နေရ အရမ်းခက်နေပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ကေလိုချင်တာကို ချက်ချင်း မပေးသေး …
“နင် ငါတို့ကိုလဲ စုပ်ပေးဦးလီ”
ကေကလဲ တတက်စားလဲ ကြက်သွန်၊ နှစ်တက်စားလဲ ကြက်သွန်မို့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ပါ၊ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအား (အထူးသဖြင့် သူမ၏ ရမ္မက်စိတ်တွေကို သူမကိုယ်တိုင် ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအား) လဲ မရှိတော့ပြီမို့ မျက်နှာနား ရောက်လာသော တုတ်နှစ်ချောင်းကို တလှည့်စီ စုတ်ပေးလိုက်ရာ တခဏအတွင်း တရုတ်နှင့် မျိုးဇော်တို့ အာငွေ့နှင့် တုတ်ခိုင် ထောင်မတ်လာတော့သည်။
တရုတ်၏ တုတ်ကြီးကို ကေ အားရပါးရ စုပ်နေတုန်း မျိုးဇော်က ကေ့ကို ခါးမှ အသာဆွဲသည်။ ကေက တရုတ်ဟာကို အစုပ်မပျက် ထရပ်လိုက်ရာ ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်သွားတော့သည်။ ဒါကို ကေ့နောက်က ကြည့်ရင်း မျိုးဇော်က ကျေနပ်နေသည်။ ကေက အရပ်မြင့်မြင့်၊ တင်လုံးလုံး၊ ရင်စွံ့စွံ့နှင့် ကြွက်သားတွေ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်ရှိသူ ဖြစ်သဖြင့် အနောက်က ကြည့်လိုက်တော့ တကယ့်ကို ရှုမဝသည့် ပန်းပုရုပ် တရုပ်လို ဖြစ်နေလေရာ မျိုးဇော်မှာ တံတွေးပင် ယောင်ယမ်း၍ မျိုချမိသည်။
ကေကတော့ ဒါကို မသိ၊ ရှေ့က တုတ်ကြီးကိုပဲ အာရုံစိုက် ပြုစုနေသည်။ သူမ၏ မွေးရာပါလေးကို မျိုးဇော်၏ တုတ်ကြီးက ခေါင်းလာခွေ့သောအခါမှ မျိုးဇော် ဘာလုပ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ ဒါသည် သူမ ဘဝ၏ ပထမဆုံး အကြိမ်၊ ပထမဆုံး အကြိမ်က မျိုးဇော်လို ဒုစရိုက်သမားနဲ့တဲ့လား။
မျိုးဇော်က ကော့ထိုးလိုက်တော့ ကေ့အတွင်းသို့ တချက်တည်း ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရမ္မက်ဇောတွေနှင့် အရည်တွေ ရွှဲနေသူဖြစ်၍ ထူးပြီး နာကျင်တာတွေ မရှိလှ။ ကေ့ ပါးစပ်ကတော့ အွန်း ဟု သံရှည်ဆွဲပြီး အသံထွက်လာသည်။ နှစ်ချက် သုံးချက် ဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းထည့်ကြည့်အပြီးတွင် မျိုးဇော် ကေ့ကို စည်းချက် မှန်မှန်လေး စ လိုးတော့သည်။
“ဖြောင်း” … “အွန့်” … “ဖြောင်း” … “အု” … “ဖောင်း” … “အွန်း” … “ဖောက်” … “အွန့်”
သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တွဲ၍ လုပ်နေကျမို့လားမသိ၊ အတွဲမိနေကြသည်။ တရုတ်က ကေ့ ခေါင်းကို အသာကိုင်ကာ ထိန်းထားပေးသည်။ တုတ်နှစ်ချောင်းကြားတွင် ကေ့မှာ တံကျင်အလျိုခံနေရသလို ဖြစ်နေသည်။ မျိုးဇော်က ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေ့ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရှေ့သို့ ယိုင်သွားပြီး တရုတ်၏ တုတ်ကလဲ ကေ့လည်ချောင်းဝအထိ ဝင်ဝင်လာသည်။
မျိုးဇော်က ကေ့ထက် နည်းနည်း အရပ်ပိုရှည်သဖြင့် အပေါ်စီးမှ ဆောင့်သလိုလို ဖြစ်နေလေရာ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေ့ဗိုက်နံရံတွေကို ထိမိသည်။ ထိချက်က ကေ့ကို ဆွေမျိုးပင် မေ့မတတ် ဖြစ်စေသည်၊ ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေစေသည်။ ဒီအရသာကို ကေ ကြိုက်တာလား၊ မကြိုက်တာလား မဝေခွဲနိုင်။ မခံစားနိုင်သည်ကတော့ အမှန်၊ ဒါကြောင့် သက်သာလို သက်သာငြား ကေ ခြေဖျားထောက်ကာ ရပ်သည်။ နည်းနည်းတော့ လျော့သွားသလိုလို ရှိပေမဲ့ သိပ် မထူးခြား၊ ဝေဒနာတွေက လျော့မသွားပဲ စုစုလာသည်။ ကေပေါက်ကွဲတော့မည် ထင်သည်။ ကေ အော်သည်၊ တရုတ်ရဲ့တုတ်ကို ငုံလျှက် ကေ အော်သည်။
“ဖတ်” … “အား” … “ဖုတ်” … “အင်း” … “ဖတ်” … “အာ့ … ခဏ” …
တရုတ်ကို ကေ ဆက်မပြုစုနိုင်တော့၊ သူ့ တုတ်ကို အပြင်ထုတ်၍ မျိုးဇော်ကို စကား လှမ်းပြောရန် ကေ ကြိုးစားသည်။ မျိုးဇော်က ကေ့ကို လုံး၀ အလွတ်မပေး၊ ဆက်တိုက် ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်သည်။
“ဖြောင်း” … “နေ … ဦးဆို” … “ဖုန်း” … “အား မရတော့ဘူး … မရတော့ဘူးးးး”
ကေ့ အသံပျောက်ကာ တရုတ်ပေါင်ကို တအားဖက်ကာ ဒူးတွေ ခွေကျသွားတော့မှ မျိုးဇော် လွှတ်သည်။ တရုတ် ခြေရင်းတွင် ကေ ဒူးထောက်ကျသည်။ ကေ မောနေသည်။
“မင်း ပြီးသွားတာလား။”
မျိုးဇော်က မေးသည်။ ကေ သူ ဘာပြောမှန်း မသိ၊ မောတာရယ်၊ ပေါက်ကွဲတာရယ်ပဲ သိသည်။ ရမ္မက်တွေကတော့ အနည်းငယ် ငြိမ်သွားသည်။ သို့သော် ကြာကြာမငြိမ်၊ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း လိင်ကို ဆာလောင်စိတ်တွေ ဒီရေအလား တိုးတက်လာပြန်သည်။
“တန်ချင်း … မင်းတလှည့် လုပ်လေ၊ ဟေ့ … ဟိုဘက်လှည့်ပေးလိုက်လေ”
ကေ ပြန်မရပ်နိုင်တော့။ ဒူးထောက်ကာ လေးဘက်ကုန်း၍ တရုတ်ဘက် လှည့်ပေးလိုက်သည်။ မျိုးဇော်က သူမရှေ့တွင် မုဆိုးထိုင် လာထိုင်သည်။ သူမ မွေးရာပါက ထွက်သည့် အရည်တွေကို ကေ မြည်းစမ်းရသည်၊ တရုတ်၏ တုတ်အစွမ်းကလဲ မသေးသည်မို့ ပြောင်နေအောင် ကေစုပ်လိုက်မိသည်။ တရုတ်က တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင် တုတ်စွမ်းပြတော့ ကေ့ခမျာ မျိုးဇော်ကိုတောင် ဆက်မပြုစုနိုင်တော့ပဲ အယုတ္တ၊ အနတ္တတွေပဲ အော်နေရသည်။
“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …
“အား … ကောင်းလိုက်တာ၊ အင့် စောက် … အင့် တရုတ် … လိုးတာ ကောင်းလိုက်တာ … အား”
“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …
“ငါနဲ့ မျိုးဇော် ဘယ်စူ ပိုကောင်းလဲ”
“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …
“အင့် … မသိဘူး၊ အီးးးးးး … အင့် အင့် နှစ်ယောက်လုံး အာ့ အ … နှစ်ယောက်လုံး ကောင်းတယ်”
“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …
“လိုး လိုး … အားးးးး … နာနာလေး ဖိ … အင့် … ဖိလိုး”
ခဏအကြာတွင် မျိုးဇော်က ကေ့ကို တလှည့်လိုးပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ တရုတ်က လှေခါးနှစ်ထစ်လောက် တက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ သူ့တုတ်ကို ကေက လှမ်းငုံတော့ စောစောကလောက် မကုန်းရတော့။ ဒီအနေအထားလေးမှာ မျိုးဇော်က တုတ်တဝက်လောက်ဝင်ရုံလေး လိုးတာဖြစ်သည်။ စောစောတုန်းက ထိချက်လိုပဲ၊ ဒီတခါ ခြေဖျားထောက်လို့လဲ သက်သာရာ မရတော့၊ ကိုယ်က မတ်နေသဖြင့် တည့်တည့်ကြီး ထိနေသည်။ ကေ မခံနိုင်တော့၊ မခံနိုင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အာခေါင်ခြစ် အော်တာပေါ့။
“အင့် … အင့် … ကျနော် … မရတော့ဘူး။ အားးး … ကောင်းတယ်၊ အရမ်း အားးး အရမ်းကောင်း” …
“မင်း ပြီးချင်ပြန်တာလား”
“ဟုတ် … အား အားးး … ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ အာ့ အာ့ … အီးးးးးးးးးးးးးးး ကျနော် ပြီးပြီ”
တုတ်အထဲကို ဝင်၍ ပြီးသည့် အရသာမှာ အစိကို ပွတ်ခံရ၍ ပြီးတာနှင့် မတူ။ အစိ ပွတ်ခံရ၍ ပြီးလျှင် လုံး၀ ထပ်အထိ မခံနိုင်တော့၊ ယခု ကေပြီးသလို တုတ်ဝင်၍ ပြီးတာက တခါပြီးပြီးလျှင် ဆက်လုပ်၍လဲ ရသည်၊ နောက်အကြိမ်တွေလဲ ထပ်အပြီးလွယ်လေသည်။ ဒါကြောင့်မို့ ကေ တခါပြီးတခါ ဆက်ပြီးနေတာ။
တကယ်က ဒီလိုပြီးထားပြီးလျှင် မတ်တပ်ရပ်၍ ဆက်ခံဖို့ဆိုတာ တော်ရုံ မိန်းကလေး မလုပ်နိုင်၊ သက်လုံကောင်းဖို့ လိုအပ်သလို တခါပြီးပြီးလျှင် ဒူးတွေချောင်ပြီး မတ်တပ် မရပ်နိုင်တော့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ကေကတော့ အားကစား လိုက်စားသူဖြစ်လို့ တကြောင်း၊ ပီယဆေးတန်ခိုးနဲ့မို့ တကြောင်း မတ်တပ်ဆက်ရပ်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ အားကစားလိုက်စားသူတိုင်းလဲ မော်တော်ဆပ်လို့ မလွယ်၊ အရပ်အမောင်း ကောင်းဖို့ လိုသေးသည်။ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးက ရခဲသည်၊ ဒါ့ကြောင့် လျန်ယွီက တရုတ်ကို စောစောက သတိပေးခြင်း ဖြစ်သည်။
ကေကတော့ ဒါတွေ မသိ၊ ဆိုဖာပေါ် လက်ထောက် ကုန်းကာ ရပ်ရင်း တရုတ်တုတ်စွမ်းကို ကြံ့ကြံ့ခံလျှက် ရှိသည်။ တဖုန်းဖုန်း၊ တဖောင်းဖောင်း အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံတွေ၊ ကေ့အော်သံတွေကတော့ မိုးသံလေသံကိုပင် တခါတရံ ဖောက်ထွင်း၍ ထွက်ပေါ်နေလေသည်။ နောက်ထပ် ၄ ခါထပ်ပြီးပြီးချိန်မှာတော့ ကေ ဆက်ပြီး မရပ်နိုင်တော့။ ၃ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံပေါ်မှာ ကေ့ကို ပက်လက် အိပ်ခိုင်းပြီး မျိုးဇော်က ဇိမ်ဆွဲလိုးသည်။ ကိစ္စပြီးတော့ ကေ့မျက်နှာပေါ် လရည်တွေ ပန်းသည်။ ပြီးတော့ တရုတ်အလှည့်၊ ကေ့ခြေထောက် ရှည်ရှည်တွေကို ပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးသည်။ မျိုးဇော်၏ လရည်တွေက ကေ့မျက်ခုံးနှင့် ဆဲပင်တွေမှာ ခြောက်ပြီး ကပ်နေကြသည်။ ကိစ္စပြီးတော့ ဖိုးနီ၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ကေ့မျက်နှာပေါ်ပဲ ပန်းသည်။ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ်သည့် ဖိုးနီ ဂျူတီအပြီးတွင်တော့ ကေ အသံမထွက်နိုင်တော့ပါ။ မချောတယောက် ကိုယ်သုံးယောက် ချစ်ပွဲကြီးမှ ရရှိသော ကာမအရသာကို မိန်းမောခံစားရင်း အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
🏵️(အခန်း ၇)🏵️
“အဟင့် အင့် ဟင့် … အဟင်းဟင်း အင့် … အင်း အင့် ဟင့်”
မျက်လုံးလေးကို စုံမှိတ်ကာ မြင်းထိုင်ပုံစံမျိုး ခပ်နိမ့်နိမ့် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေသည့် ဗေဒါရီကို ဝိဇ္ဇာနက်က အောက်မှ ပင့်လိုးနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံးမှာ အဝတ်မပါ၊ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်နေကြပြီ။ လျှောကနဲ လျှောကနဲ သွက်သွက်ကြီး ဝင်ချည်ထွက်ချည် ဖြစ်နေသည့် လီးဒဏ်ကြောင့် ဒူးတွေချောင်နေသော်လည်း လီးအဝင် အရမ်း မနက်စေရန်အတွက် ဗေဒါရီခမျာမှာ မျက်မှောင်တွေ ကျုံ့ပြီး အံတွေကြိတ်ကာ ကိုယ်ကို အောက်သိပ် နိမ့်မသွားရန် တောင့်ခံနေရသည်။ သို့သော်လည်း ကြာရှည်တော့မရ၊ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုတ်လိုက်ရသည်။
ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ဖက်ထားရင်း ထထိုင်ကာ လှေကြီးထိုးပုံစံကို ပြန်ပြောင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခပ်မှန်မှန် ဆက်လိုးသည်၊ သူ့ဆောင့်ချက်ကြောင့် ဗေဒါရီရဲ့ ကိုယ်လုံးလေး ခေါင်းရင်းဘက်ကို ရွေ့ရွေ့မသွားစေရန် သူမ၏ ပခုံးကို ထိန်းကိုင်ပြီး လိုးခြင်းဖြစ်သည်။ ဗေဒါရီ မခံနိုင်၊ အသည်းတွေ ပြောင်းဆန်ကုန်ပြီလား မှတ်ရသည်။ တဆုံးဝင်လာတိုင်း ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ။
“အာ … ဟင့် … ဘယ်လိုကြီးလဲ … အင့် ဟင်း မေမေ့ … မေမေကြီးရေ့ … ဟင်း … အကိုကြီးရယ် … အင့်”
စကားတွေတောင် ဖြောင့်အောင် မပြောနိုင်တော့ပဲ ကာမအရသာ သက်သာလို သက်သာငြား ဗေဒါရီ ခေါင်းကို ဟိုဘက် ဒီဘက် ခါရမ်းရင်း ဝိဇ္ဇာနက်ကို အလံခိုးနေရပါသည်။ စစချင်းကလို ရှိုက်ငိုရသည်အထိ အခြေအနေ မဆိုးတော့သော်လည်း အရိုင်းနှင့် အယဉ် မယှဉ်နိုင်သည်မို့ အလူးအလိမ့်ပါပဲ။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဆောင့်ချက်များက ပိုမို မြန်ဆန်လာပြီး ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲအသားချင်း ရိုက်သံများပင် ထွက်ပေါ်လာသည်၊ သူပြီးလုပြီဆိုတာ ဗေဒါရီ သိလိုက်သည်။
ပန်းတိုင်သို့ ရောက်လုနီးနီးတွင် ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ့ကို လွှတ်၍ သူမကိုယ်လုံးပေါ် ခွကာရပ်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာပေါ်သို့ ပူနွေးစေးကပ်သော အရည်များ ကျရောက်လာသည်ကို ဗေဒါရီ အမှုမထားနိုင်အားပါ၊ ခေါင်းအုံးစွန်းကို အတင်းဆွဲထားရင်း အသက်ကို ဝအောင် ကြိုးစားရှူနေရပါသည်။
“သောက်ဦးမလား”
ဝိဇ္ဇာနက် ကမ်းပေးသည့် ခွက်ကို လက်ကာပြရင်း ဗေဒါရီ သူမ မျက်နှာပေါ်ရှိ လရည်များကို အနားမှာတွေ့သည့် ထမီစနှင့်ပင် ဆွဲသုတ်လိုက်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက် လက်ထဲက ခွက်ထဲရှိ အရည်များမှာ အသူရာနတ်တို့ သောက်သုံးတတ်သည့် သူရာရည်ခေါ် နတ်အရက်များဖြစ်သည်။ နတ်သြဇာ အဆီအနှစ်များဖြင့် ချက်လုပ်ထားသဖြင့် သာမာန်လူတို့ သောက်သုံးလျှင် အာဟာရကို ဖြစ်စေသည်။ သောက်လိုက်တိုင်း တကိုယ်လုံး အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာစေသော သူရာရည်ကို သောက်လိုက်၊ အလံတွေခိုးလိုက်နှင့် အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်ကိုတောင် ဗေဒါရီ မမှတ်မိတော့၊ သူရာ တအိုးပင် ကုန်ပြီ။ လက်ကျန် သူရာရည်များကို ဝိဇ္ဇာနက်က တကျိုက်ထဲ မော့လိုက်ပြီး အဝတ်ပင် ပြန်မဝတ်နိုင်တော့ပဲ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်သွားသော ဗေဒါရီအနီးတွင် ဝင်လှဲချလိုက်တော့သည်။။
xxx xxx xxx
မြူတွေ၊ မြူတွေ ထူထပ်စွာ ရစ်သိုင်းနေသည်။ ဗေဒါရီ ရပ်နေသောနေရာက နေရောင်လဲ မဟုတ်၊ မီးရောင်လဲ မဟုတ်သော အလင်းရောင်တွေ မျက်စိကျိန်းလောက်အောင် လင်းထိန်နေသည်။
“ဗေဒါရီ … သမီး”
ဒါ ဘရသေ့ အသံ။
“ဘရသေ့ … ဘရသေ့ … ဘယ်မှာလဲ၊ သမီးကို ကယ်ပါဦး။”
“အဘကို သမီး မတွေ့နိုင်သေးဘူး။ စိတ်ချ၊ သမီးကို အဘ ကူညီမှာပါ။ ကူညီချင်လို့လဲ အဘ ဒီကို လာတာ။ ဒါပေမဲ့ သမီးဘယ်ရောက်နေလဲ အဘကို အရင်ပြောပြပါဦး။ သမီးကို အဘ ရှာမတွေ့ဘူး။”
“သမီး … သမီး အိပ်ခန်းထဲမှာ။ ဟို … အချိန်လေ … အချိန်က ငရဲပြည်ရဲ့ အချိန်မှာတဲ့။”
“အင်း … ဒါ့ကြောင့်ကိုး။ တကယ်တော့ လူ့ဒေသ၊ လူ့ကာလမှာ တင်ခဲ့တဲ့ အကြွေးက လူ့ဒေသ၊ လူ့ကာလမှာပဲ ဆပ်လို့ ကုန်မှာ။ သမီး ရောက်နေတဲ့ ဒေသ၊ ကာလမှာ ဆပ်လို့ မကုန်နိုင်ဘူး။ ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ သိပုံရတယ်။ သြော် … ပညာတွေ တော်သလောက် လူက မလိမ္မာရှာဘူး၊ နှမျောစရာပဲ။”
“အဘ … သမီး ဒီအိပ်ခန်းထဲက ထွက်လို့မရဘူး။ အဘ … သမီးကို ကယ်ပါ၊ သမီးကို သူ … သူ ပြုစားထားတယ် ထင်တယ်။ သမီး … သူ့ကို … သူ့ကို အရမ်းစွဲပြီး ဟိုလေ … ချစ် … ချစ်မိနေပြီ ထင်တယ်။
“အိမ်း … ကာမဂုဏ် အာရုံဆိုတာက ဒီလိုပဲ စွဲလန်းတတ်၊ ညိတွယ်တတ်တဲ့ သဘောကိုး။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်တော့လဲ မြန်မြန် မညိတွယ်တတ်ပါဘူး။ မှန်းစမ်း … အဘ ကြည့်စမ်းမယ်။”
ဗေဒါရီ့အနားမှာ အလင်းရောင်တွေ ပိုပြီး စူးရှလာသလိုလို၊ အလင်းတွေ လျှပ်ပြက်သလို လင်းသွားသည်။
“သြော် သူက သမီးရဲ့ အင်္ဂါမှာ စက်တခု သွင်းထားတာကိုး၊ ဒါကြောင့် သမီးစိတ်က ယိမ်းယိုင်ရတာ။”
“သူ့စက်ကို အဘ နှုတ်ပေးလို့ မရဘူးလား”
“အဘ နှုတ်ပေးလို့ မသင့်တော်ဘူး သမီး။ ဒါပေမဲ့ ဒါက ကိစ္စမရှိပါဘူး။ သမီး ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေနဲ့ ခေါင်းကို လောင်းဆေးလိုက်ရင် အဲဒီ စက် ပျောက်သွားပြီး သမီးစိတ်တွေလဲ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားပါလိမ့်မယ်။”
ဘူးသီးခြောက်က ဘယ်နေမှန်းမသိသေး၊ အခု ဘာလုပ်ရမလဲက ပို၍ အရေးကြီးနေသည်။
“အဲဒါဆို … သမီး အခု ဘာလုပ်ရမလဲ။”
“သမီး လူ့ပြည်ကို အမြန်ဆုံး ပြန်ရမယ်။ ဒီအတိုင်း သူနဲ့ဆက်ပေါင်းနေရင် သိပ်မကြာခင် သူ့ပညာကြောင့် သမီးစိတ်တွေ ဖောက်ပြန်ပြီး ကာမကျေးကျွန်လုံးလုံး ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။”
“အဘရယ်၊ သမီး … မပြန်တတ်ဘူး၊ အဘ သမီးကို လမ်းပြ ပေးပါလား။”
“အဘ လမ်းပြပေးလို့ မရဘူး သမီး၊ အင်း … သူခေါ်လာတာဆိုတော့ သူ့ကိုပဲ ပြန်ပို့ခိုင်းရမှာပဲ။”
“ … ”
“အင်း … သမီးကလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မပြန်တတ်၊ အဘကလဲ လမ်းမပြပေးနိုင်တော့ သူ့ကိုပဲ ပြန်ပို့ခိုင်းရမှာ။ ခက်တာက ကြာကြာလဲ အချိန်ဆိုင်းလို့ မဖြစ်ဘူး။ ကြာလေလေ သမီးက သူ့အပေါ်မှာ သံယောဇဉ် တွယ်လေလေ ဖြစ်နေတော့ နောက်ကျရင် သမီး … အင်း … သမီး သူ့ကို နှိမ်နင်းနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ဒါဆို သမီး ဘယ်လို လုပ်ရမလဲဟင်”
“ပရိယာယ် သုံးရမှာပေါ့။”
ဘရသေ့က ဇော်ဂျီ၊ ဝိဇ္ဇာတွေ ကာမဂုဏ် မှီဝဲရာတွင် လက်စွဲအဖြစ် လေ့လာအသုံးပြုတတ်သော ကာမ ဝိဇ္ဇာ ကျမ်းကြီးထဲမှ အခန်း တခန်း၏ အမည်ကို ဗေဒါရီ့ကို ပြောပြသည်။ ထိုအခန်းမှ နည်းစနစ်များကို အသုံးပြုရန်မှာ လူ့ဘုံ၊ နတ်ဘုံစသော အထက်ကာမဘုံများတွင် လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိနေမှသာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။
“တခုတော့ ရှိတယ် သမီး … ”
ဘရသေ့က စကားဆက်ရန် ခက်နေဟန်ဖြင့် ရပ်နေသည်။
“ဟုတ်ကဲ့ အဘ … ပြောပါရှင့်”
ဘရသေ့က ချက်ချင်း မပြောသေး၊ နောက်မှ မပြော၊ မသိတာပဲ ပိုကောင်းသည်ဟု တွေးမိ၍လားမသိ၊ သက်ပြင်းချကာ ခေါင်းကို ရမ်းလိုက်ပြီး …
“သတ္တိမွေးပါ၊ … သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဆပ်စရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ အားတင်းပြီး မြန်မြန်သာ ဆပ်လိုက်ပါ၊”
xxx xxx xxx
ဗေဒါရီ့စကားကို ကြားတော့ ဝိဇ္ဇာနက်ပင် မျက်လုံးပြူးသွားမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ အနှူးအနှပ်များကြောင့် လူးလွန့်နေရှာသည့် ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် ကောင်မလေးကို သိမ်းကျုံးကြည့်ရင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ပြုံးသည်။ ရှက်စိတ်နှင့် …
“အိုး … ဘာကြည့်တာလဲ”
ဟု ပြန်ရန်တွေ့သော ဗေဒါရီကို ဝိဇ္ဇာနက်က ပြုံးစစနှင့် …
“မင်း … သေချာတယ်နော်”
ဟု ပြန်မေးသည်။ ကာမ ဝိဇ္ဇာကျမ်းပါ နည်းလမ်းများကို အသုံးပြုဖို့ ထပ်ဆင့် အတည်ပြုသည့်သဘော။
“သေချာတယ်၊ အရမ်းကို သေချာတယ်။”
လေထဲမှာ လက်ကို ဝှေ့ယမ်း၍ အင်းကွက်တွေ ဆွဲနေရင်း ဝိဇ္ဇာနက်၏ နှုတ်မှလဲ မန္တာန်တွေ ရွတ်နေသည်။ ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းကလေးကား အိုးထိန်းစက်လို ချာချာလည်နေသည်၊ ကြောက်မက်ဖွယ် အော်သံများနှင့် လေတိုက်သလို၊ မိုးခြိမ်းသလို အသံကျယ်ကြီးများကိုလဲ ကြားရသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ရွေ့လျားမှုမှာ မြန်လွန်း၍ လက်တွေ အများကြီး ပေါက်နေသလို ဖြစ်လာသည်။ နှုတ်မှ ရွတ်နေသော မန္တာန်ကိုလဲ သဲသဲကွဲကွဲ မကြားရတော့။ ခဏနေတော့ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ရွေ့လျားမှုများမှာ မြန်လွန်း၍ ရိပ်ရိပ်လေးပဲ မြင်ရတော့သည်။ အားလုံး ငြိမ်သွားတော့ ဗေဒါရီ၏ နံဘေးမှာ ဝိဇ္ဇာနက် ရုတ်ခြည်း ပြန်ပေါ်လာသည်။ အပြင်မှာ မိုးတွေ တဖြိုင်ဖြိုင် ရွာနေတုန်း၊ နှစ်ယောက်လုံး လူ့ပြည်ကို ပြန်ရောက်ကြပြီ။
“သမီး … လာ၊ ဒီမှာ လာစုပ်”
သူပြနေသည်က သူ့ အင်္ဂါချောင်းကြီး။ တဝက်တပျက် ထောင်မတ်နေသော အချောင်းကြီးပေါ်တွင် လက်ညိုးနှင့် အင်းကွက်တွေ ရေးရင်း ပါးစပ်ကလဲ ဂါထာတွေ တတွတ်တွတ် ရွတ်နေသည်။ ဗေဒါရီ ကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် သူ့အချောင်းကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ မှိုပွင့်ကြီးကဲ့သို့ ပွင့်အာ ကြီးထွားလာသည်။ အချောင်းတလျှောက်တွင်လဲ ကုလားပဲခြမ်းစေ့လောက်၊ ပဲဝါလေးလောက် အရွယ်စုံ အဖုလေးတွေ ပါးပါးလေး ဖောင်းတက်လာသည်။ ဒီလို ဗြုတ်တွေထပြီး ထိပ်ဖူးကြီးလာတာမျိုး ဗေဒါရီ အရင်က မမြင်ဖူးခဲ့။ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအကြားသို့ သူ့အချောင်းကြီးကို ဗေဒါရီလက်နှင့် ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်လိုက်သည်။ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုကြီးနေသလိုပဲ၊ မဆန့်မပြဲ — မနည်းဝင်အောင် ငုံယူရသည်။
တကယ်တော့ ဘရသေ့ ပြောလိုက်သည့် အခန်းက တိရစ္ဆာန်တွေ၏ ခန္ဓာဗေဒကို တုပလုပ်ဆောင်ခြင်းနှင့် ဆိုင်သည့် အခန်းဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် တိရစ္ဆာန်တွေ၏ လိင်အင်္ဂါတွေကို တုပ၍ ကာမဂုဏ် ခံစားသည့် အခန်း။ ဆင်၊ မြင်းစသည့် သတ္တဝါကြီးတွေအထိ ကြီးမားအောင်လဲ လုပ်လို့ ရသော်လည်း တသက်လုံးစာ ဘူးသီးခြောက် ရေဖြည့်ပေးမည့် ဗေဒါရီကို သေသွားမည်စိုးသဖြင့် သိပ်ပြီး လွန်လွန်ကျူးကျူး မလုပ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမည်။ သူဖန်တီး ပြောင်းလဲထားသော အချောင်းကြီးက တော်ရုံတန်ရုံ ဂေါ်လီ အတွေ့အကြုံရှိသော မိန်းကလေးများအတွက် သိပ်မဆန်းလှ။ ဂေါ်လီမမြင်ဖူး၊ ကျားအင်္ဂါကို ဝိဇ္ဇာနက်၏ အချောင်းတခုတည်းသာ မြင်ဖူးသော ဗေဒါရီအဖို့ကတော့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ရွရွလေး ပွတ်တိုက်နေသော ဗြုတ်ဖုလေးတွေကို အံ့သြနေမိသည်၊ မှိုပွင့်ကြီး အာခေါင်ထောက်သည်အထိ အသွင်းအထုတ် မြန်မြန်လုပ်ပြီး ဝဋ်ကြွေးတွေ ကုန်အောင် ဗေဒါရီ သွက်သွက်လေး ကြိုးစားနေပါသည်။
ခဏကြာတော့ ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီကို သူ့ကို ကျောပေးလျှက် ကုတင်စွန်းမှာ ဒူးတင်ပြီး လေးဘက်ထောက်စေသည်။ ချက်ချင်း အနေအထားက မမှန်တာလား၊ ဝိဇ္ဇာနက် စိတ်ကြိုက်မဖြစ်တာလား မသိ၊ ဒူးနှစ်ချောင်းကို တပေခွဲလောက် ခွာခိုင်းပြီး တံတောင်ဆစ်များကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ထောက်ထားစေသည်။ ပြီးတော့မှ ခါးသေးသေးလေးကို အသာဖိချ၍ ဖင်ကို ကော့ကာ နောက်သို့ ပစ်ခိုင်းသည်။ ဗေဒါရီကတော့ အကြွေးတွေကျေပြီး ဘရသေ့နှင့် ဒေါ်ကြီးတို့အတွက် လက်တုံ့ပြန်ဖို့သာ ချောင်းနေသည်။ သူခိုင်းသမျှ ချက်ချင်း လိုက်လုပ်ပေးသည်။
သူ့ထိပ်ဖူးကြီး ပျားရည်အိုးဝကို လာတေ့တော့ ဗေဒါရီ နှုတ်ခမ်းလေး ဝိုင်းသွားသည်။ တရစ်ရစ်နှင့် တိုးကာဝင်လာသော ထိပ်ဖူးနှင့် အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို ပွတ်သပ်သွားသည့် ဗြုတ်လေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သူမ မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းသွားရသည်၊ နှုတ်မှလဲ အင်းးး ဟု သံရှည်ဆွဲကာ ညည်းသံ ထွက်လာသည်။ ဆိုဒ်ကွာလျှင် ထိချက်ပြင်းတတ်တာ သဘောပေါက်သွားရသည်၊ လန့်ပြီး အတင်း ညှစ်ထားသော်လည်း မရတော့။ သူ့အချောင်းကြီးက ဝင်လာမြဲ၊ ဝင်ဆဲပင်။
“ဟာ … ဟင့် … မေ … မေ့ … အဟင့်ဟင့် … အင့် မေမေကြီး မေမေကြီးးးး ရေ့ … အာ … ဟင့် အင်း”
ဗေဒါရီမှာ ထိပ်ဖူးကြီးနှင့် ဘုသီးလေးတွေကို မခံစားနိုင် ဖြစ်နေသော်လည်း သူမညှစ်ထားတာကို ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ အကြိုက်တွေ့နေသည်။ တဆုံးထိ ဝင်လာပြီး ခဏနားကာ မနူးမနပ်ကလေး ညှစ်နေတာကို အရသာခံနေလိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။
“အီးးး … ဟင်း ဟင်းးး … အင်းးးးးးးး အကိုကြီးရယ် …”
ဆွဲထုတ်လိုက်တာ အူတွေ၊ အသည်းတွေ သူ့အချောင်းနှင့် ကပ်ပါသွားသလား ထင်လိုက်ရသည်။ နာသည်၊ အောင့်သည်၊ ယားသည်၊ ရှိန်းသည်၊ ဖိန်းသည်၊ ကျဉ်သည်။ ဗေဒါရီ ခေါင်းလေး စိုက်ကျသွားသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆုံးထည့်သည်၊ တဆုံးထုတ်သည်။ အစပိုင်းမှာ ခပ်နှေးနှေး၊ ခဏနေတော့ ခပ်မှန်မှန်။ ဗေဒါရီအဖို့ကတော့ အစပိုင်းမှာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်၍ တဟင်းဟင်း၊ တဟွန်းဟွန်း နှာသံလေးနှင့် အော်ညည်းနေရာမှ ဆောင့်ချက်က ခပ်မှန်မှန် ဖြစ်လာချိန်မှာတော့ ဝိဇ္ဇာနက်ကို တပြီး အသံကျယ်ကျယ် အော်ညည်းနေရသည်။
“ဟင်း … ငင်င်င် … ဟင်း၊ အကိုကြီး … အင်း အင်း၊ အကိုကြီးရဲ … အ ဟင်း ဟင်း၊ အင်း ဟင့် အကို့”
ဗေဒါရီ ဖျတ်ဖျတ်လူးနေရသည်မှာ အကြောင်းမဲ့တော့မဟုတ်၊ ယခု သူမ ကျောပေးကာ ခံနေရသည့် ဝိဇ္ဇာနက်မှာ သာမည မဟုတ်၊ သက်လုံ၊ သဘာ၊ ပညာနှင့် ပြည့်စုံနေသူ တယောက်။ အသက် ၅၀ ကျော် ဆိုသော်လည်း တောထဲ တောင်ထဲ လှည့်လည်သွားလာနေကျ၊ တိုက်ပွဲအလီလီ တိုက်ခိုက်နေကျဖြစ်၍ သူ့သက်လုံမှာ လူငယ်တွေထက် မသာလျှင်တောင် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်သည်။ လူငယ်တွေနှင့် ကွာတာက မိန်းမကိစ္စမှာ သဘာရင့်နေသူ ဖြစ်သဖြင့် ထိမိတာနှင့် မီးပွင့်သွားတာမျိုး သက်လုံကုန်မသွား၊ တက်ထွက်လဲ ဖြစ်မသွား၊ ခွန်အားကို ထိန်း၍ သုံးတတ်သဖြင့် လူငယ်တွေထက် ပိုကြာကြာ လုပ်နိုင်သည်။ ထို့ပြင့် ဟိမဝန္တာတောထဲက သူယောင်မယ်တွေအပြင် ဝိဇ္ဇာမယ်လေးများအစ၊ ဥစ္စာစောင့်မလေးများ အလယ်၊ အဆင့်နိမ့် နတ်သမီးငယ်များအဆုံး ရလျှင် ရသလို ဖြုတ်နေကျဖြစ်၍ မိန်းကလေးတွေအထာကို ကောင်းကောင်းသိပြီး မိန်းမကျမ်းကျေနေသူ၊ လိင်ကိစ္စ၊ လိင်ပညာကို တဖက်ကမ်းခတ်နေသူ ဖြစ်နေသည်။
သူပြုသမျှ နုနေရသည့် ဗေဒါရီကရော … သက်လုံ၊ ပညာ၊ သဘာ ဘာဆို ဘာမျှ မရှိသည့် ၁၉ နှစ်အရွယ်၊ အချစ် ကျောင်းသူ ပေါက်စ၊ မိန်းကလေးငယ် တယောက်မျှသာ။ ပြီးတော့ အနေအထားက ခြေကာ၊ လက်ကာနှင့် တွန်းလှန်၊ တောင့်ခံ ငြင်းဆန်နိုင်သည့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား မဟုတ်ပဲ လိုးသူစိတ်ကြိုက် ပြုသမျှနုရမည့် လေးဘက်ကုန်း အနေအထားမှာ။ ခံရသည့် ပစ္စည်းကလဲ ဝိဇ္ဇာပညာဖြင့် မန်းမှုတ်စီရင်ထားသဖြင့် ဗြုတ်ထနေသည့် မှော်ဝင် အချောင်းကြီး။ ဒီတော့ အချက်တိုင်းမှာ ခေါင်းပင် မဖော်နိုင်ပဲ အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုပ်ရင်း အသက်ရှူတွေ ဆက်တိုက် မှားရတာ အဆန်းမဟုတ်။
“ဟင်း … အင့် ဟင်း … အကိုရယ် … အဟင်း ဟင့် ဟင့် … အင် အကို့ … အင့် ဟင့် ဟင်း”
ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ ညည်းနေတာကို အမှုမထားပဲ လက်တဖက်က သူမခါးကို ထိန်းကိုင်ရင်း သူမ၏ ကာမသော့ချက် နေရာတွေကို အချက်တိုင်းထိအောင် သေချာ ချိန်ရွယ်၍ တချက်ချင်း ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ပေးနေသည်။ နောက်လက်တဖက်ကမူ ဗေဒါရီ၏ အရသာစေ့လေးကို ဖိထားသည်။ ဗေဒါရီခမျာမှာ ထိချက်တွေ ကောင်းလွန်းသဖြင့် ထွန့်ထွန့်လူးနေရာမှ သိပ်မကြာမီပင် ခရီးဆုံးကို ရောက်သွားတော့သည်။
“မေမေ … မေမေ မေ မေ ကြီးရေ့ … အင်း ဟင်း ဟင်း … ယားတယ်၊ အရမ်းယားတယ်။ မေမေ့ အီးးးးး”
အီးကနဲ အသံရှည်ဆွဲအော်ပြီး ခါးကြီးကုန်းထကာ အတင်းရုန်းသည့် ဗေဒါရီ ဝိဇ္ဇာနက်လက်မှ ရုန်းမလွတ်ပါ။ ဒူးတဖက်ကို ထောင်ကာ မုဆိုးထိုင်ထိုင်ပြီး ကိုယ်လုံးဝိတ်ကိုသုံး၍ သူမကျောပြင်ကို ဖိထားသည်မို့ ဘယ်လောက်ပင် ကြိုးစားရုန်းရုန်း မရ၊ ခါးကျိုးမှာကြောက်၍ သူ့စိတ်ကြိုက် ပြန်နေလိုက်ရသည်။
“တော်ပြီလား၊ သမီး။ ရပ်ရတော့မလား။”
“ဟင့်အင်း … ရတယ်။ အကို … ဆက်လိုးပါ”
ဝိဇ္ဇာနက် မေးတိုင်း ဗေဒါရီ ဒီအတိုင်း ဖြေမိသည်၊ တဘက်က အကြွေးကျေလိုသည့်အပြင် တဘက်ကလဲ သူမအင်္ဂါစပ်မှာ ဂါထာရွတ်ကာ ထည့်ထားသော စက်ရဲ့ အစွမ်းကြောင့် ဒီလိုပဲ ဖြေမိနေတာ ဖြစ်သည်။ ဗေဒါရီတယောက် အသက်ရှူပင် မမှန်သေးခင် ဝိဇ္ဇာနက်က မုဆိုးထိုင် အနေအထားနှင့်ပင် တချက်ချင်း အသွင်းအထုတ် ပြန်လုပ်ပြန်သည်။ ဒီအနေအထားက စောစောကထက် ပိုခံရခက်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက်က သူမထက် ပိုမြင့်နေသဖြင့် အချောင်းကြီးက အောက်ကို စိုက်၍ ဝင်လာသည့် အနေအထား။ အတွင်းပိုင်း ဝမ်းဗိုက်ဘက် နံရံက အသားနုလေးတွေကို အချောင်းထိပ်၊ အချောင်းလယ်၊ အချောင်းအဆုံး အားလုံးနှင့် ပွတ်တိုက်သွားသည့် ဒီအနေအထားမှာ ဗေဒါရီအတွက် ရူးမတတ် ဖြစ်စေသည်၊ နာသည်၊ ကောင်းသည်၊ ယားသည်၊ ကျဉ်သည်။ တဖတ်ဖတ်၊ တဖောင်းဖောင်း အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံနှင့်အတူ ဝိဇ္ဇာနက်ကို တပြီး ရှိုက်ငို အော်ညည်းသံနေသည့် ဗေဒါရီ၏ အသံတွေ ညံနေသည်။
“အား … အကိုရယ် … အဟင့် အကို့ … အကို … အကို … အား … ဟင်း … အကို … ဟင့် … ကိုရယ်”
“အကို လိုးတာ ကြိုက်တယ်မလား သမီး။ ဖြေစမ်းပါဦး သမီးကို ဘယ်သူ လိုးနေတယ်ဆိုတာ။”
“အကို … အဟင်းးး … အကိုနော် … အင့် … ဟင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့် … ကိုရယ် … ကိုရယ် … ကို … ကို့”
“ပြောလေ … သမီးကို ဘယ်သူလိုးတယ်ဆိုတာ … ”
“အင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့် … အာ့ … ဟင့် ကို … ကိုပါ … ကို ကို့ … ကို ကို ကို … အားး ကိုပါ … ဆို”
ဝန်မခံချင်ပေမဲ့လဲ ဝန်ခံရချေပြီ။ ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ စိတ်ကို တဆုံးချိုးနှိမ်ဖို့ တဆင့်တက်သည်။
“ဒါဆို တချက်လိုးတိုင်း ကိုလို့ တခါ ခေါ်”
“အာ … ဟာ … ဟင့် ဟင့် … အင့် အင့်” “ဖြန်း” “အားးး”
မခေါ်ပဲ ပေကပ်ကပ် လုပ်နေသဖြင့် တင်ပါးကို လက်ဝါးနှင့် အရိုက်ခံရခြင်း၊ သူမ မျက်နှာပေါ် ဖုံးနေသည့် ဆံပင်တွေ မျက်ရည်တွေ ရွှဲစိုသွားရသည်။ အသားနာသဖြင့် ဗေဒါရီ ချက်ချင်းပင် ဇနီး အလိမ္မာကလေး ဖြစ်သွားရသည်။
“ကို … ကို … ဟင့် … အကို့ … ကို … ကို … ကို … ကို … အာ ကို့ …”
“ကို … ကို … ကို … ကို … ကိုရယ် … အင့် ကို … ကို … အာ့ … ကို့ …”
“ကို … ကို … ကို … ကို … ကို … အင့် … … … အင့် ဟီးဟီးဟီး အဟင့်ဟင့်”
ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဆောင့်ချက်များမှာလဲ စည်းချက် သိပ်မညီပဲ သွက်လိုက်၊ နှေးလိုက်နှင့် တချီမှာတော့ အထဲသွင်းပြီး ပြန်မထုတ်တော့။ အထဲမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ၃ – ၄ ခါ လှုပ်သွားတာကို ဗေဒါရီ သိလိုက်သည်။ အောင့်ထားသော သက်ပြင်းကို တခါမက အခါခါ ရှုထုတ်လိုက်မှ အမောပြေသလိုလို ရှိသွားသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်က သူ့အချောင်းကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်သွားသော်လည်း ဗေဒါရီမှာ တကိုယ်လုံး မျက်ရည်တွေ၊ ချွေးတွေရွှဲကာ မှောက်ခုံ ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထားမှ ပြန်မထနိုင်သေး။
🏵️(အခန်း ၈)🏵️
“သူရဲကောင်း … ဝိဇ္ဇာနီ၊ ဒါ အိပ်နေရမဲ့ အချိန် မဟုတ်ဘူးကွဲ့။”
ဘရသေ့ အသံကြောင့် ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် မှောက်ခုံကြီး အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗေဒါရီ နိုးလာသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းရင်း၊ ခြေရင်း ဇောက်ထိုး။ ဝိဇ္ဇာနက်လက်က လွတ်သည့် အနေအထားနှင့်ပင် အိပ်ပျော်သွားတာ ဖြစ်ရမည်။ ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ ကုတင် ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနှင့် ဝင်အိပ်နေတာ ဟောက်သံပင် မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ အပြင်မှာက လျှပ်စီးတွေလက်၊ မိုးတွေ သည်းနေတုန်း။
အောက်ထပ်က လူသံတွေ ကြားရသည်။ အခန်းထဲ အကဲခတ်ကြည့်တော့ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ပစ္စည်းတွေနှင့်အတူ သူမရဲ့ ဘူးသီးခြောက်ကလေးက အလှပြင်ခုံပေါ်မှာ။ သူမ တကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေသည်၊ အထူးသဖြင့် ခြေထောက်တွေ၊ ပေါင်ခြံတွေ နာနေသည်။ နောက်ပြီး ပိပိလေး၏ အဝ၊ အပြင်ခြမ်း၊ အတွင်းခြမ်းတွေ ကျိန်းစပ်လို့နေသည်။ ဗိုက်ထဲကလဲ အောင့်နေသည်။ နာတာတွေကို သည်းခံပြီး အိပ်ယာပေါ်ကလူ မနိုးအောင် ခြေဖျားထောက်ကာ ဘူးသီးခြောက်ကို ပြေးယူသည်။ ဘူးသီးခြောက်ထဲမှာ ရေတစက်မျှ မရှိ။ အောက်မှာ လူရှိသဖြင့် အောက်ကိုလဲ မဆင်းဝံ့။
မိုးတွေ ရွာနေသဖြင့် တံစက်မြိတ်က ရေတွေ ဒလဟော ကျလို့နေသည်။ ပြတင်းပေါက်က လှမ်းယူလျှင် ရေနည်းနည်း ရလောက်သည်။ ပျော့ခွေနေသော ခြေထောက်တွေကို ကြိုးစားသယ်ကာ ပြတင်းပေါက်ကို ရောက်အောင် မနည်းလျှောက်ရသည်။ ရေ … ရပြီ။ ဘူးသီးခြောက်ထဲ ရေအနည်းငယ် ရောက်ပြီ။ အပြည့်တော့ မဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိစ္စမရှိ။ တစက်ရှိလျှင်ပင် ရပြီ။ ဘူးသီးခြောက်ကို စလွယ်သိုင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ ဗေဒါရီ အသွင်ပျောက်၍ ဦးထုပ်နီ၊ မြစိမ်းရောင် ပုဝါပါးမျက်နှာအုပ်၊ ရှမ်းအကျီနီ၊ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီနီနှင့် ခုံဖိနပ် အနီရဲရဲကို ဝတ်ထားသော ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ရောက်ရှိသွားလေသည်။
“ဟေ့ … ”
အသံလာရာဘက် လှည့်ကြည့်တော့ ဝိဇ္ဇာနက်၊ သူ့လည်ပင်းမှာ ဆွဲနေကျ အနက်ရောင် ပုတီးကို လှမ်းဆွဲနေသည်။ သူ့ကို ခုခံဖို့ ဝိဇ္ဇာနီ အသင့်ပြင်သည်၊ သူမ၏ လျှင်မြန်မှုနှင့် ခွန်အားတို့က ဝိဇ္ဇာနက်နှင့် ဘတပြန်၊ ကျားတပြန် တိုက်ခိုက်နိုင်ရန် လုံလောက်ပါသည်။
ဝိဇ္ဇာနက်က သူမကို တိုက်ခိုက်ရန် မကြိုးစားပဲ ပုတီးကုံးကို လက်နှင့်ကိုင်ရင်း ဂါထာတပုဒ်ကို ရွတ်သည်။
“အာ … အဟင့် … အင့် … ကို … ကို … ကိုရယ် … အင်း ဟင်း ဟင်း … ကို … ကို … ကို … ကို”
ဝိဇ္ဇာနီ ဒူးထောက်ကာ လေးဘက်ကုန်း ဖြစ်သွားသည်၊ သူမ ကိုယ်ထဲရှိ ဝိဇ္ဇာနက်၏ လရည်တွေက စုပေါင်းကာ အရွယ်အစား ကြီးမားလာပြီး ဝိဇ္ဇာနက်၏ အချောင်းကြီး အသွင်ကို ပြောင်းသွားသည်လေ။ အပင်းထည့်ထားသည့် အချောင်းကြီးက ဝိဇ္ဇာနီကို အပီအပြင် စလိုးလေတော့ရာ သူရဲကောင်းမလေးမှာ ဝိဇ္ဇာနက် သင်ကြားထားသည့်အတိုင်း အချက်တိုင်း သူ့ကို အော်ခေါ်ရင်း အလံခိုးနေမိတော့သည်။
“ဟေ့ … ရသေ့ကြီး၊ ဒါကျုပ်တို့ လင်မယားချင်း ကိစ္စ။ ခင်ဗျား ဝင်မရှုပ်ပါနဲ့။”
ဝိဇ္ဇာနက်က ဂါထာရွတ်ရင်း ရုတ်တရက် ထအော်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီ ရုတ်တရက် အသိဝင်လာသည်။ သို့သော် ကြာကြာမခံ၊ ဝိဇ္ဇာနက်က ဂါထာပြန်ရွတ်သည်နှင့် အပင်းချောင်းက သူမကို ပြန်လိုးသဖြင့် ကို … ကို ဟု အော်ရင်း အလံခိုးရပြန်သည်။
“ကိုရယ် … အဟင့် … ကို … ကို အာ့ အ … ကို … ကို”
“ရသေ့ကြီး … နှစ်ခါပြန် သေချင်သလား။”
ဝိဇ္ဇာနက်က အော်ရင်း နောက်ကို လှည့်ကာ ဓားနှင့် ခုတ်နေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ဘာမျှ မမြင်ရသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ လူတယောက်နှင့် တိုက်ခိုက်နေသည့်အလား သိုင်းကွက်နင်းကာ ဓားကစားနေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ရသည့်အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ “ဝိဇ္ဇာနက် ပြုစားထားတဲ့ ပညာတွေ အကုန်ပျောက်ပါစေ” ဟု ဆုတောင်း၍ ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေအနည်းငယ်ကို သူမ ခေါင်းပေါ် လောင်းချလိုက်သည်။
ဒီတခါ ဝိဇ္ဇာနက် ဂါထာ ပြန်ရွတ်သော်လည်း ဘာမှ မဖြစ်တော့။ ရေတွေကို လက်ပေါ်လောင်းချရင်း ဆုတောင်းလိုက်တော့ ဝိဇ္ဇာနီ့လက်မှာ ပြောင်ပြောင်လက်လက် သံလက်သီးတွေ ပေါ်လာသည်။ ဒေါသတကြီး ဝင်တိုက်သော ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဓားချက်များမှာ ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနီက ဟန်ချက်မပျက်ပဲ အသာအယာပင် တိမ်းရှောင်နိုင်သည်။ အခွင့်အရေးရလျှင် ရသလိုပင် ပြန်လည် တိုက်ခိုက်လိုက်နိုင်သေးသည်။
တကွက်မှာတော့ ဝိဇ္ဇာနက် လောကြီးသွားသဖြင့် ဟာကွက်တကွက် ပေါ်လာရာ ဝိဇ္ဇာနီ၏ သံလက်သီးကို မြည်းစမ်းသွားရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်သီးချက်များက ဝိဇ္ဇာနက်၏ ကိုယ်ပေါ် ခပ်စိတ်စိတ် ကျရောက်လာသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်က အတွေ့အကြုံ သာသော်လည်း လျှင်မြန်မှုနှင့် ခွန်အားတွင် ဝိဇ္ဇာနီက သာသည်။ သက်ကျားအို ဝိဇ္ဇာနက် သက်လုံကျလာချိန်တွင် တက်သစ်စ ဝိဇ္ဇာနီမှာ ဘူးသီးခြောက်၏ အစွမ်းကြောင့် လျှင်မြန်သန်မာဆဲ။ တိုက်ပွဲ၏ အဖြေက တဖြည်းဖြည်း ရုပ်လုံးပေါ်လာသည်။
သိပ်မကြာမီပင် ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဓားကိုင်လက်ကို ဝိဇ္ဇာနီ ဖမ်းမိသွားသဖြင့် သူ့လက်ကိုလိမ်ပြီး ကိုင်ပေါက်ချလိုက်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက် ဓားတခြား လူတခြား ဖြစ်သွားသည်။ ဓားကို ပြန်ကောက်ရန် ကြိုးစားသော ဝိဇ္ဇာနက်ကို ဝိဇ္ဇာနီ၏ ခြေကန်ချက် ထိသည်၊ သိပ်မပြင်းသော်လည်း ချက်ကောင်းကို ထိသည်မို့ ချက်ချင်း ပြန်မထနိုင်။ ဝိဇ္ဇာနီက ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ပိုက်ကွန်တလုံးကို ဆုတောင်း၍ ဝိဇ္ဇာနက်ကို အုပ်ဖမ်းလိုက်ပြီး ပညာတွေကို ချုပ်ရန် ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေနှင့် ဝိဇ္ဇာနက်ပေါ် လောင်းချလိုက်သည်။
xxx xxx xxx
ကျွန်းတံခါးကြီး မင်းတုတ်ပြုတ်သွားသည်၊ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်သွားသော တံခါးအပြင်ဘက်မှာ ရပ်နေသူက မိုးရေတွေ စက်စက်နစ်အောင် စိုရွှဲနေသော မိန်းမပျိုတယောက်။ ခပ်ပွပွ ရှမ်းအကျီနီ၊ ရှမ်းဘောင်းဘီနီတို့က မိုးရေတို့ကြောင့် သူမ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကပ်နေသဖြင့် မိန်းကလေးတယောက်မှန်း ချက်ချင်း သိသာသည်။ မျက်နှာမှာ စိမ်းဖန့်ဖန့် ပုဝါပါးဖြင့် ဖုံးအုပ်နေသဖြင့် မည်သူ မည်ဝါမှန်း မသိရ။ လက်မှာ ဘူးသီးခြောက် ရေဘူးတလုံးကို ကိုင်ထားသည်။ တံခါးအပြင်ဘက်မှာ ဝိဇ္ဇာနီ။
တံခါးပွင့်သွားတော့ ညဦးကတည်းက ချစ်ပွဲဆင်နေသော ဟန်ဆုဝေနှင့် လျန်ယွီတို့ စုံတွဲရော၊ နောက်တချီဆွဲဖို့ ပြင်နေတဲ့ ဖိုးနီနှင့် အိပ်မှုန်စုံမွှား စောရှင်ကေသော်တို့ စုံတွဲပါ လုပ်လက်စကို မေ့ပြီး ကြောင်ကြည့်နေမိကြသည်။ အားလုံးထဲမှာ ပထမဆုံး သတိဝင်လာသူက တရုတ်။ ဝိဇ္ဇာနီကို မြင်သည်နှင့် ဆရာကြိး၏ နောက်လိုက်ပီပီ ဝိဇ္ဇာပညာရှင်တယောက်မှန်း ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ဓားကိုကိုင်ကာ လက်ဦးမှုရအောင် ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်က ရိပ်ကနဲ ဝှေ့ယမ်းလိုက်တော့ ပြေးနေရင်း ခြေကို ဖြတ်ရိုက်ခံရသလို ဘေးတစောင်း လဲကျသည်။ တရုတ်က လျင်သည်၊ လဲနေရင်းကပင် လက်ထဲက ဓားနှင့် ဝိဇ္ဇာနီကို လှမ်းပေါက်သည်။
“ဝှစ်” … … … “ဇွပ်”
သူမဆီ တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်လာသော ဓားဦးချွန်ကို ဝိဇ္ဇာနီက ပြောင်လက်လက် လက်အိတ်စွပ်ထားသော လက်ဖြင့် ဖမ်းပြီး ဟန်ဆုဝေဘက်သို့ ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ လျန်ယွီ၏ ပခုံးမှာ ဓားက ထုတ်ချင်းပေါက် စိုက်သွားသည်။ ဟန်ဆုဝေပင် မလှုပ်ရဲတော့ပဲ ဖြစ်သွားရသည်။
“သွား … သူ့ကို မနိုင်ရင် မလိုးပေးတော့ဘူး”
အနည်းငယ် လူရည်လည်သော ဖိုးနီက ဓားလွတ်တချောင်းကို ကေ့လက်ထဲထည့်ပေးပြီး ရန်တိုက်လွှတ်သည်။ နှာထန်နေသော ကေက ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်ပင် ဝိဇ္ဇာနီထံသို့ ပြေးဝင်လာသည်။ ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှ မျိုးဇော်ကလဲ ညာသံပေးပြီး ဓားလွတ်ကိုင်ကာ တက်လာသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ကေ့ဓားချက်ကို ရှောင်ပြီး ကေ့နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ဗေဒါရီနှင့် ကေဆိုတာ သိုင်းပညာမှာ ယှဉ်ဖက်မဟုတ်သော်လည်း ယခုက ဗေဒါရီ မဟုတ်၊ ဘူးသီးခြောက်အစွမ်းနှင့် သန်စွမ်းနေသော ဝိဇ္ဇာနီ။ ဒီတော့ မျိုးဇော်၏ ဓားချက်ကို လွတ်အောင် ကေ့ကိုဖက်ထားရင်း ကိုယ်ကို နှစ်ပတ်၊ သုံးပတ်လှည့်ပြီး ဆုတ်သွားလိုက်နိုင်သည်။ မျိုးဇော် နောက်တချက် ထပ်အခုတ်မှာ ကေ့လက်ကို ကိုင်၍ ဓားချင်းဆိုင်လိုက်သည်။
“ချွင်”
ဝိဇ္ဇာနီက ကေ့ကို မလှုပ်နိုင်အောင် နောက်က သိုင်းဖက်ထားရင်း မျိုးဇော်နှင့် ဓားရေးယှဉ်နေသည်မှာ နှစ်ပါးသွားကနေသလို ကြည့်ကောင်းလှသည်။ လစ်ပြီအထင်နှင့် ညာဘက်က အတင်းဝင်လုံးရန်ကြံသည့် တရုတ်ရဲ့ မျက်ခွက်ကို ခုံဖိနပ်စာ တချက် ကျွေးသည်၊ ပြီးတော့ ပေါင်ကိုတောင် ဓားဖြင့် တွတ်လိုက်ရင်း ကေ့ ဒူးခေါက်ကွေး အနားကို ဝိဇ္ဇာနီ ချိန်သားကိုက် ကန်လိုက်ရာ ဘယ်ဘက်က ဝင်လာသည့် မျိုးဇော် ပေါင်ခွဆုံကို ကေ့ဒူးခေါင်းက ခပ်ပြင်းပြင်း မိတ်ဆက်သွားသည်။ လှေခါးပေါ် တက်ပြေးရန်ကြံသည့် ဖိုးနီဆီသို့ ကေ့ကို တွန်းလွှတ်လိုက်ရာ လေထိုးရုပ်ကလေးလို ကေတယောက် လွင့်သွားပြီး ဖိုးနီနှင့် လုံးထွေးကာ လဲကျသည်။ နှာထန်နေသော ကေ့လက်မှ ဖိုးနီ မရုန်းနိုင်၊ ကေ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် တက်ခွပြီး အတင်းနမ်းခံရသဖြင့် မပြေးနိုင်ပဲ ဖြစ်ရသည်။ မျိုးဇော်၏ ခြေဖမိုးကို ဝိဇ္ဇာနီလက်မှ ဓားစိုက်သွားသည်၊ သူရပ်နေရာ နေရာမှ ခြေတဖဝါးမျှ မခွာနိုင်တော့။ ပွဲပြီးပြီ။
ဝိဇ္ဇာနီ ဟန်ဆုဝေ ကုန်းကွကွကြီး ရပ်နေရာသို့ လမ်းလျှောက်သွားသည်။ သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်ထားသည်ကို သိသော ဟန်ဆုဝေက ခြေကာ လက်ကာနှင့် တစုံတခု ပြောရန် ပြင်သည်။ သို့သော် သူမ ဘာမျှ မပြောရသေးမီ ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်ပြန်ရိုက်ချက်ကြောင့် ဟန်ဆုေ၀ ၅ ပေလောက် လွင့်သွားပြီး ကြမ်းပေါ် ခွေကျသွားသည်။ ဒေါသနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ ဟန်ဆုဝေဆီ ပြေးသွားပြီး ဆံပင်က ဆောင့်ဆွဲ၍ ထူသည်။ နောက်တချက် ရိုက်ရန် လက်ကို ပြင်သည်။
“ဝိဇ္ဇာနီ … သမီး၊ အဲဒီလို မလုပ်ရဘူးလေ။”
ဘရသေ့၏ အသံကို ကြားမှ ဝိဇ္ဇာနီ သတိဝင်လာသည်။ ဟန်ဆုဝေ၏ ဆံပင်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်ကျသွားသော ဟန်ဆုဝေထံမှ ရှိုက်သံတချက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ကေ့အနီးသို့သွား၍ ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေနှင့် ကေ့ကို ဖျန်းပေးသည်။ ကေသတိဝင်လာတော့ ဖဲဝိဇ္ဇာ ဒါရိုက်တာကြီး ဖိုးနီမှာ ရဲစခန်းသို့ သံသယရှိသူတွေကို ဖိတ်ခေါ်မေးမြန်းလျှင် ကေဧည့်ခံတတ်သော လက်သီး၊ လက်ဝါး၊ တံတောင်၊ ဖနောင့်၊ ဒူး အစရှိသော မုန့်မျိုးစုံကို စိတ်ကြိုက် မြည်းစမ်းရလေသည်။
အဆောင်သူတွေကို မျိုးဇော်တို့က စောင့်ကြည့်ရ သက်သာအောင် နှစ်ဦးတတွဲ ကြိုးနှင့် ချည်ထားသည်။ သူတို့တတွေ စုပြီး ထိုင်နေရာသို့ ဝိဇ္ဇာနီ သွားရောက်၍ ပီယဆေးအစွမ်း ပြယ်သွားအောင် ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေနှင့် ဖျန်းပေးရပြန်သည်။ ပြီးတော့ ဟန်ဆုဝေ အလှည့်၊ ဘယ်လောက်ပဲ ယုတ်မာတယ် ပြောပြော ယခုတော့ သူမရဲ့ မိုက်ပြစ်ကို သူမကိုယ်တိုင် ပေးဆပ်ခဲ့ပြီးပြီလေ။
xxx xxx xxx
“မစောရှင် … တော်လောက်ပါပြီ။”
ပခုံးကို ပုတ်၍ ပြောလာသော စကားသံကိုကြားမှ ကေလက်စသတ်သည်။ သူမဝတ်နေကျ ဂျင်းအကျီ၊ ဂျင်းဘောင်းဘီတို့ကို ယူလာပြီး ကမ်းပေးနေသူက သူမနှင့် အဆောင်သူများကို ကယ်တင်ခဲ့သော လျို့ဝှက်ဆန်းကျယ်သည့် လူစွမ်းကောင်းမလေး။ သူ … ဘယ်သူလဲ၊ သူက … ဘာလဲ။
“ရှင့် ဘယ်သူလဲ၊ ကျနော့်နာမည် ဘယ်လိုလုပ် သိတာလဲ”
“ဝိဇ္ဇာနီ၊ ကျမ နာမည် ဝိဇ္ဇာနီ။ ဇေယျသီရိရဲ့ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဝိဇ္ဇာဆိုတာ မသိတာ ဘာမှ မရှိဘူး။”
“ … ”
“အပေါ်ထပ်မှာ သူတို့ ခေါင်းဆောင်ကို ကျမ ကြိုးတုတ်ခဲ့တယ်။ မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ အန္တရာယ် မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့ရဲ့ ပညာတွေ ကျမ အကုန် ချုပ်ပေးခဲ့ပါပြီ။ အခု သူက သာမာန် အဘိုးကြီးတယောက် ဖြစ်နေပါပြီ။”
အဆောင်သူတွေကို ချည်ထားခဲ့သည့် ကြိုးနှင့်ပင် ဖိုးနီ၊ တရုတ်၊ မျိုးဇော်နှင့် လျန်ယွီတို့ကို ကေချည်ရသည်။ ဝဋ်ဆိုတာ အမှန်တကယ်ပင် နောက်ဘဝကို မကူး၊ လွန်ခဲ့သည့် နာရီပိုင်းကပင် ဒီကြိုးနှင့် ကောင်မလေးတွေကို သူတို့ ချည်ကြသည်။ ယခု သူတို့ အချည်အနှောင် ခံရပြီလေ။
ဝိဇ္ဇာနီက မည်သို့ အာမခံသွားစေကာမူ အပေါ်ထပ်ကို ကေ သတိကြီးကြီးထား၍ တက်သွားသည်။ တကယ်ပဲ ကြိုးတုတ်လျှက်သား ဝိဇ္ဇာနက်ကို တွေ့ရသည်။ သူ ပွေ့ချီတက်သွားသော ကောင်မလေးကို သူပွေ့ခေါ်သွားစဉ်ကအတိုင်း ကေဝင်လာခဲ့သည့် အိပ်ခန်းထဲက ပန်းရောင် အိပ်ယာခင်းနှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ခြေရာလက်ရာမပျက် တွေ့ရသည်။ ကြည့်ရတာတော့ ဒီကောင်မလေးကို အဘိုးကြီး လက်ဖျားနှင့်ပင် တို့လိုက်ရပုံ မပေါ်၊ ဝိဇ္ဇာနီ အချိန်မီ လာကယ်သွားပုံရသည်။
xxx xxx xxx
မိုးစင်စင်လင်း၍ မိုးတွေ စဲသောအခါ မြကြာဖြူ အဆောင်ရှေ့တွင် ဇေယျသီရိ ရဲဌာနမှ တာဝန်ရှိသူတွေ ပျားပန်းခတ်မျှ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေကြသည်။ ကေအပါအဝင် အဆောင်သူများပြောသည့် လျို့ဝှက်ဆန်းကျယ် ဝတ်စုံနီနှင့် အမျိုးသမီး လူစွမ်းကောင်းအကြောင်းကို မည်သူမျှ မယုံကြည်နိုင်ကြ။ ဟော်လိုစင်နိုဂျင်ခေါ် စိတ်ကို ပြောင်းလဲစေသော ဆေးဝါးများကို လူကုန်ကူးသူများက အသုံးပြုခဲ့သောကြောင့် ထင်ယောင်ထင်မှား ထင်ချင်ရာ၊ မြင်ချင်ရာ မြင်နေကြသည်ဟုသာ သဘောထားကြသည်။
စောရှင်ကေသော်၏ အထက်အရာရှိက …
“မကေ … မကေ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂုဏ်ဖော်ပြီး မပြောချင်တာ၊ အေးအေးပဲ နေတတ်တာ ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီအမှုကတော့ မကေရဲ့ အားထုတ်မှုကြောင့် ပြီးပြတ်သွားရတယ် ဆိုတာကတော့ လူတိုင်းလဲ အသိ၊ ငြင်းမနေပါနဲ့တော့။ မှူးကြီးကိုလဲ ကျနော် မကေ ရာထူးတိုးကိစ္စ ဒီမနက်ပဲ ပြောခဲ့တာ။ ကွန်ဂလက်ကျူလေးရှင်းပါ … ဒုရဲအုပ် ဒေါ်စောရှင်ကေသော်”
ကေ ပြန်ငြင်းမနေချင်တော့။ ညတုန်းက သတိမေ့နေသည့် ကောင်မလေးမှာ အဆောင်ရှင် အဒေါ်ကြီး၏ မွေးစား သမီးဟု သိရသည်။ တက်မတတ်၊ ချက်မတတ် ငိုနေသည့် မိန်းကလေးကို သွားရောက် နှစ်သိမ့်ချင်သဖြင့် ဗေဒါရီရှိရာ အဆောင်အတွင်းသို့သာ လျှောက်ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။
ပင်လယ် … ပင်လယ် … ပင်လယ် … ပင်လယ် … ကျယ်ပြောလိုက်တဲ့ ပင်လယ်ပြာကြီး၊ အရပ်လေးမျက်နှာ ဘယ်ဘက်ကိုကြည့်ကြည့် အနားသပ်မမြင်ရသော ရေပြင်ပြာကြီးပဲ တွေ့ရသည်။ ပင်လယ်ပြာကြိး၏ အလယ်တွင် ရေပြင်ကိုခွဲ၍ မနှေးမမြန် ပုံမှန် ခုတ်မောင်းနေသော သင်္ဘောတစင်း၊ သင်္ဘော၏ ခြေရာအဖြစ် နှစ်လွှာကွဲသွားသော လှိုင်းဖြူဖြူတွေ ကျန်ရစ်သည်။
သင်္ဘောဦး ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် ဂျင်းဂျာကင်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် မိန်းမပျိုတစ်ဦး၊ နေကာမျက်မှန်အောက်မှ သူမ၏ မျက်လုံးများက သင်္ဘောဦးတည်ရာဘက်ကို မမှိတ်မသုန် ကြည့်ရှုနေသည်၊ မစည်းမနှောင်ပဲ ထားသည့် သူမရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေက လေမှာ လွင့်နေသည်။
ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ အကျဉ်းသားများကို ပြစ်ဒဏ်အရ တကျွန်းသို့ ပို့ဆောင်ရန်မှာ သူမလို ရဲအရာရှိများနှင့် မသက်ဆိုင်၊ ရဲ၏တာဝန်မှာ အကျဉ်းဌာနမှ ဝရန်း အရာရှိလက်သို့ အပ်လိုက်ရုံသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခု သူမ လိုက်ပါစောင့်ကြပ်ရသော အကျဉ်းသားက သာမာန် အကျဉ်းသားများ မဟုတ်။ သူမကိုယ်တိုင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ အကူအညီဖြင့် လက်ရဖမ်းပေးခဲ့သော အင်း၊ အိုင်၊ ခလှဲ့၊ လက်ဖွဲ့နှင့် ဝိဇ္ဇာပညာရပ်များကို တဖက်ကမ်းခတ် တတ်မြောက်သော ဝိဇ္ဇာနက်၏ လူကုန်ကူးဂိုဏ်းကြီး ဖြစ်သည်။ နေစောင်းလာသည့်အခါ အကျဉ်းသားများကို စစ်ဆေးရန် သင်္ဘောဝမ်းဗိုက်အတွင်းသို့ စောရှင်ကေသော် ဆင်းလာခဲ့သည်။
ကျယ်ပြောလှသည့် ပင်လယ်ပြာကြီးအတွင်းတွင် အကျဉ်းသားတွေကို တကျွန်းပို့ပေးသည့် ထောင်သင်္ဘောတစင်းထဲ ရှိနေသည်တော့ မဟုတ်ပါ။ သိပ္ပံနည်းပညာများနှင့် စီမံဆောက်လုပ်ထားသော ရေယာဉ်တစ်စင်းလဲ ရှိနေပါသည်။ ထိုရေယာဉ်ပေါ်တွင် လူ ၂ ဦးပါလာသည်၊ ချောမောခန့်ညားသည့် လူရွယ်တဦးနှင့် မိန်းမချောချောသည့် လူငယ်တဦး။ လူရွယ်က လူငယ်ကို အမိန့်ပေးသည်။
“နံပါတ် ၃ … ရေဒီယို ဆိုင်းလန့် လုပ်ပြီး စောင့်နေ၊ ပုတ်သင်ညို ကိုယ်ပျောက် ဖန်ရှင်ကိုလဲ ဖွင့်ထား။ ဒီတခါ ငါကိုယ်တိုင် သွားမယ်၊ တနာရီကြာရင် ငါပြန်လာခဲ့မယ်။ ပြန်မလာရင်တော့ မင်း လစ်လိုက်တော့။”
ရေပြင်ကျယ်နှင့် မိုင်ပေါင်းများစွာ ကွာဝေးသော ဇေယျသီရိ၏ ညနေခင်းမှာ သာယာလှသည်။ မကြာမီ ညအမှောင် ကျရောက်လာတော့မည်။ ညအမှောင်၏ အကာအကွယ်ကိုယူ၍ ဒုစရိုက်လောကသားများ လှုပ်ရှားကြတော့မည်။ သို့သော် ဇေယျသီရိမြို့ကို ကာကွယ်ပေးမည့် သူရဲကောင်းတယောက် ရှိနေပါသည်။ မိုးထိအောင် မြင့်မားသည့် တိုက်ခေါင်မိုးတွေပေါ်မှာ ကျားသစ်မလေးလို ပြေးလွှားနေသည့် လူစွမ်းကောင်းတယောက် ဇေယျသီရိမြို့မှာ ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။
ထိုလူစွမ်းကောင်း၏ အမည်နာမကား … ဝိဇ္ဇာနီ၊ ဇေယျသီရိရဲ့ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်ပါသည်။
ပြီးပါပြီ။