“တီဆေးလုံးလေး စားလိုက်၊ ပြီးတာနဲ့ နင် ငြင်းချင်စိတ် စိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ဟင့်အင်း … ရှင်တို့ မှားနေပြီ၊ လူမှားနေပြီ။ ကျမက ရှင်တို့ လူလေ။”
အခုမှ ဒေါ်ကြီးဘာကို ဒေါသထွက်နေလဲ ဗေဒါရီ ရိပ်မိသည်။ သစ္စာဖောက်တဲ့သူရှိလို့ စည်းပေါက်ပြီး သူမအခန်းထဲ တရုတ်ဝင်လာနိုင်ခြင်းပင်။
“မမှားပါဘူးဗျ၊ မင်းက ငါတို့လူမှန်း သိပါတယ်။ ဆရာကြီးက ငါတို့ကို သေချာမှာလိုက်တယ်၊ မင်းရဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်အတွက် ကျေးဇူးဆပ်၊ ဆုချတဲ့အနေနဲ့ နယ်စပ်မရောက်ခင် သေချာ ပြုစုပေးရမယ်တဲ့။ ဒီကောင်ကြီးကိုတောင် မင်းကို ပြုစုဖို့ သက်သက် ခေါ်လာခဲ့တာ။”
“ဟင့်အင်း … ကျမ ဆရာကြီးနဲ့ ကိုယ်တိုင်ပြော … အု … ဝု … ဂလု”
မဝေအလစ်တွင် တရုတ်က ပါးစပ်ထဲ ပီယ ဆေးလုံး ထည့်ပိတ်ပြီး နှာခေါင်းကို တဆက်ထဲ ညှစ်လိုက်ရာ မဝေခမျာ မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ ဆေးလုံးကို မြိုချမိလျှက်သား ဖြစ်သွားတော့သည်။
“ရှင် … ရှင် … ကျမ ဆရာကြီးနဲ့ တွေ့မယ်၊ ဆရာကြီးကို ခေါ်ပေးပါ။”
“ဆရာကြီးက မင်းကို ပြုစုရလောက်အောင် မအားဘူး၊ မင်းကို ပြုစုမှာက ဟိုမှာ … လျန်ယွီလို့ ခေါ်တယ်။”
ကုတ်အကျီနှင့် လူထွားကြီး လျန်ယွီသည် တယောက်ထိုင် ဆိုဖာ တလုံးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ မှော်ပညာနှင့် ဖော်စပ်ထားသဖြင့် ပီယဆေးမှာ ချက်ချင်း အစွမ်းပြသည်၊ မဝေ၏ မျက်နှာတွေ ပန်းရောင် သန်းလာသည်၊ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူကိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း အသက်ရှူသံတွေလဲ ပြင်းလာသည်။ လျန်ယွီက သူ့ပေါင်ကို ပုတ်ပြသည့်အခါ ဒယီးဒယိုင်နှင့် လျှောက်သွားပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် မေ၀ တက်ထိုင်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်ရသူ ဗေဒါရီတို့အားလုံး မှင်တက်မိနေကြသည်။
လူထွားကြီး လျန်ယွီက မဝေကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ သူ့ပခုံးပေါ်သို့ မဝေခေါင်းလန်ကျသွားသည်။ လျန်ယွီက မဝေ၏ နားသယ်စပ်များကို ဖွဖွနမ်းသည်၊ ထို့နောက် သူ့ဘက်လှည့်လာသော မဝေ၏ ပါးစပ်အတွင်းသို့ လျှာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လျန်ယွီ၏ ထူးခြားချက်မှာ လျှာအလွန်ရှည်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်၊ သရဲကားထဲက သရဲကြီးတွေလောက် မရှည်သော်လည်း ဗေဒါရီ တွေ့ဖူးသမျှ လူတွေထဲတွင် အရှည်ဆုံးဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာအောင် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ လျှာချင်းကစားကာ နမ်းနေပြီးမှ သူ့လျှာကြီးက မဝေ၏ လည်တိုင်လေးများပေါ်တွင် ပြေးလွှားနေပြန်သည်။ မဝေမှာ တဟင်းဟင်းနှင့် အဖျားတက်သလို ညည်းရင်း ခြေလက်တွေ လှုပ်ရှား လူးလွန့်နေရာ ဝတ်ထားသော ဂါဝန်မှာ ပေါင်လယ်လောက်ထိ လန်တက်နေပြီး အကျီကြယ်သီးများမှာလဲ လျန်ယွီလက်ချက်နှင့် ပြုတ်နေပြီဖြစ်၍ ပေါ်နေသော အထက်အောက် ဝမ်းဆက် ပန်တီနှင့် ဘရာကို မျိုးဇော်တို့ လူစု မျက်စိစားပွဲထိုင်နေကြသည်။
“ကြည့်ကြ၊ ကြည့်ကြ။ ကောင်မလေးတွေ။ မျက်နှာလွှဲမထားနဲ့။ နောက်ဆို မင်းတို့လဲ ဒီလိုပဲ နေရမှာ။”
ဓားတဝင့်ဝင့်နှင့် ကြိမ်းမောင်းနေသော မျိုးဇော်ကို ကြောက်လို့သာ ကြည့်နေကြသော်လည်း ကောင်မလေးတွေက မဝေကို ကျိတ်သနားနေကြသည်။ ဒေါ်ကြီးမျက်နှာပေါ်က ဒေါမာန်တွေပင် အနည်းငယ် လျော့လာသယောင်ယောင်။ မျက်နှာပူပူနှင့် ကြည့်မိတော့ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းတောင် ဖြစ်တဲ့သူက ဖြစ်လာသည်။ သွေးသားဆူဖြိုးစ အရွယ်လေးတွေမှာ ဒီလိုမြင်ကွင်းတွေ မြင်ရတာကြောင့်ရယ်၊ ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်လာသည့် လေအေးကြောင့်ရယ် အဆောင်သူ ကောင်မလေးတွေ ညအိပ်ဝတ် အကျီပါးလေးတွေအောက်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်နေတာကို မြင်မှ ထွက်ပြေးရန် အဆင်သင့် ဝတ်စားထားသည့် မဝေကို ဒေါ်ကြီး စက်ဆုပ် ဒေါသထွက်ကာ သနားစိတ်တွေ ပျောက်ရပြန်သည်။
လျန်ယွီက မတ်တပ်ထပြီး ဆိုဖာထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပျော့ခွေနေသည့် မဝေတကိုယ်လုံးကို လျှာနှင့် လျက်သည်၊ ခြေဖျားအထိ၊ ခြေချောင်းကလေးတွေကို တချောင်းစီ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်သို့ ပြန်ဆန်တက်လာပြီး နောက်ဆုံး မဝေ၏ နားရွက်ကလေးကို ငုံလိုက်တော့ မဝေလက်များက ကုလားထိုင်လက်ရန်းကို တင်းတင်းဆုတ်ကာ ပါးစပ်မှလဲ တအီးအီး အသံတွေ ထွက်လာသည်။ နားရွက်ထဲကို ရှည်လျားလှသည့် သူ့လျှာကြီး ဝင်သွားသည်နှင့် မဝေခမျာ လေဟာနယ်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို ခံစားရသည်မို့ အီးကနဲ အသံတချက်ထွက်ကာ နှုတ်ခမ်းများကို တင်းနေအောင် ကိုက်ထားလိုက်ရလေသည်။
နားရွက်ကို သေချာပြုစုပြီးသည်နှင့် လူထွားကြီးက မဝေ၏ ဘရာကို ဖယ်ကာ နို့တလုံးချင်းကို အကျအန ပြုစုပြန်သည်။ လက်ကလဲ သူမ ပိပိကလေးတခုလုံးကို ပန်တီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ ပီယဆေးက စွမ်းလွန်းသည့်အပြင် လျန်ယွီ့ အပြုအစုများမှာ ပညာသည်အဆင့်ကိုပင် ကျော်လွန်သည်မို့ စိတ်က မနှစ်သက်၊ မလိုချင်သော်လည်း မဝေ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကတော့ ပန်တီရွှဲသည်အထိ တုံ့ပြန်နေသည်၊ နှုတ်မှ “ဘယ်လို လုပ်တာလဲ၊ မနေတတ်ဘူး၊ ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ” ဟု တဖွဖွ ရေရွတ်မေးမြန်း အာလုတ်သံပေးနေရသည်အထိပင်။
ခဏနေတော့ လျန်ယွီက ကွိစိကွစိဖြင့် တရုတ်လို ပြောလဲပြော၊ ခြေဟန်လက်ဟန်လဲ ပြနေသည်။ မဝေက ချက်ချင်းသဘောမပေါက်သည်မို့ တရုတ်က ကြားဝင်၍ …
“နင် ထိုင်ခုံပေါ် ကုန်းပေးလိုက်၊ လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်”
… ဟု ဘာသာပြန်ပေးရသည်။ မဝေက ထိုင်ခုံနောက်မှီဘက်ကို မျက်နှာမူကာ လေးဘက်ထောက်၍ ကုန်းပေးလိုက်တော့ လျန်ယွီက မဝေ၏ ဘလောက်စ်အကျီနှင့် ဘရာကို ချွတ်လိုက်ပြီး လည်ကုတ်မှစ ကျောတပြင်လုံးကို လျှာနှင့် ကျကျနန တလက်မ မကျန်အောင် လျှက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် ပန်တီကို အနည်းငယ်ချွတ်ကာ မဝေ၏ ပိပိလေးကို လျှာဖြင့်ထိုး ကလိကစားရင်း နို့သီးခေါင်းများကို လက်ဖြင့် ဆွဲကစားပေးရာ မဝေ၏ ကာမခလုတ်အားလုံး ဖွင့်စရာမကျန်လောက်အောင် ပွင့်သွားလေတော့သည်။
“အင်း … ရှင်ရယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ … အီး ေ၀ မနေတတ်ဘူး။” ဟု ညုတုတုသံဖြင့် ညည်းနေရာ …
“အလိုးခံချင်ပြီလား ကောင်မ၊ ခံချင် ခံချင်တယ် ပြောလိုက်လေ” ဟု တရုတ်က ဝင်ပြောသည်။ ကြားရသည့် ဗေဒါရီတို့ နားရှက်သော်လည်း ပီယဆေးလက်သို့ သူမခန္ဒာကိုယ်ကို ဝကွက်အပ်လိုက်ရပြီဖြစ်သော မဝေကမူ ချက်ချင်းပင် …
“လုပ်ပါ … ရှင်၊ ခံ … ခံ ပါ့မယ်” ဟု အထစ်အထစ်နှင့် ပြန်ပြောသည်ကို ကြားရသည်။
တန်ချင်းက တရုတ်လို သူတို့ချင်း ပြောလိုက်ရာ လျန်ယွီက ထရပ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အရွယ်အစားမသေးလှသော သူ့အင်္ဂါကြီးကို တခန်းလုံး မြင်ရလေသည်။ လျန်ယွီက ဒစ်ကို ပေါ်အောင် အရေပြားကို ဆွဲချပြီး သူ့လက်နှင့် ပွတ်သပ် ကစားနေချိန်တွင် မဝေကိုယ်တိုင်က ခါးမှာပတ်မိနေသော ဂါဝန်နှင့် ဒူးတဝက်လောက်ရောက်နေသော ပန်တီကို ကြမ်းပေါ်ပုံလျက်သား ချွတ်ချလိုက်သည်။ စိတ်မရှည်နိုင်ပုံနှင့် ခေါင်းထောင်ကြည့်သော မဝေ၏ ကျောကို လျန်ယွီက ဖိထားပြီး မဝေ၏ ပိပိဝနှင့် သူ့အင်္ဂါကြီးကို တော့ကပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မဝေ၏ မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်းနေသည်မှာ ရမ္မက်ကြောင့်လား၊ ရှက်စိတ်ကြောင့်လားတော့ သူမသာလျှင် သိနိုင်လိမ့်မည်။ အားကိုးတကြီး ဒေါ်ကြီးကို လှမ်းကြည့်သော မဝေ၏ သူမ မျက်ဝန်းများကိုတော့ ဒေါ်ကြီးက လုံး၀ မတုံ့ပြန်ပဲ တဖက်သို့ မျက်နှာလွှဲနေလိုက်တော့သည်။
သူ့အင်္ဂါတုတ်တုတ်ကြီးနှင့် မဝေ၏ ပိပိလေးကို ၃-၄ ချက်ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ ခါးကိုကိုင်ကာ တလက်မချင်း ဂူသိမ်းတိုက်ပွဲဆင်တော့ မဝေ၏ နှုတ်မှ မချိမဆန့် အော်မြည်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေအောင် ပြုစုထားပြီး ဖြစ်သည့်အပြင် မိန်းကလေးမှာလဲ စိတ်ပါလက်ပါရှိသည်မို့ အတားအဆီးမရှိပဲ ဂူသိမ်းတိုက်ပွဲမှာ ခဏချင်းပင် ရာနှုန်းပြည့် အောင်မြင်မှု ရသွားလေသည်။
ထို့နောက် လျန်ယွီက သူ့ဘယ်လက်နှင့် မဝေ၏ ညာလက်ကို လက်ပြန်လိမ်ကိုင်ပြီး ခါးပေါ်တင်၍ ဖိကာ ညာလက်နှင့် မဝေ၏ နို့ကို ညှစ်ပြီး အားရပါးရ လုပ်တော့သည်၊ လုပ်သည်ဆိုသည်ထက် တဖုန်းဖုန်း မြည်သည်အထိဆောင့်လိုးသည်ဟု ပြောလျှင် ပိုမှန်မည်။ ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းလှသဖြင့် မဝေသာ ဆိုဖာကျောမှီကို လက်နှင့် မတွန်းထားလျှင် မဝေခေါင်းနှင့် ဆိုဖာခုံနှင့် တဒိုင်းဒိုင်း ဆောင့်မိနေပေလိမ့်မည်။
သိပ်ကြာကြာ မဆောင့်လိုက်ရပါ၊ မဝေတယောက် ဗလုံးဗထွေးအော်နေရင်း သူ့ပိပိထဲမှ အရည်တပွက် ဆိုဖာခုံပေါ် ကျလာတော့သည်။ နှုတ်မှလဲ “အား … ကျဉ် … ကျဉ်တယ်၊ အီး” ဟု အော်သည်။ လျန်ယွီကတော့ စက်ရုပ်ကြီးလို မရပ်မနားပဲ ဆက်ဆောင့်နေရာ မဝေပိပိထဲမှ အရည်များ ပေါင်တလျှောက် စီးကျသည့်အခါကျ၊ ပွက်ကနဲ ကြမ်းပေါ်ကျသည့်အခါကျနှင့် သူမ၏ ဆရာကြီး ချီးမြှင့်လိုက်သည် လျန်ယွီ၏ အပြုအစုများကို မီးကုန်ယမ်းကုန် ခံစားနေရတော့သည်။
သူပန်းတိုင်သို့ ရောက်လုဆဲဆဲတွင် လျန်ယွီက သူ့အင်္ဂါကြီးကို မဝေထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ မဝေမှာ ဆိုဖာပေါ် ပုံလျက်သား ခွေကျသွားသော်လည်း အတင်းထလာပြီး ဒူးထောက်ကာ သူမအရည်များ ပေကျံနေဆဲဖြစ်သည့် လျန်ယွီအင်္ဂါကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်၍ ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ စုတ်သည်။ ခရီးဆုံးရောက်သွားသည့် လျန်ယွီက သုတ်ရည်များကို သူမပါးစပ်အတွင်း ပန်းထည့်လိုက်ရာ မဝေက အကုန်မြိုချပစ်လိုက်လေသည်။
🏵️(အခန်း ၄)🏵️
လျန်ယွီနှင့် မဟန်ဆုဝေတို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်ရသော ဗေဒါရီ၏ မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လို့နေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက စည်းကမ်းကြီးသော မိန်းကလေးဆောင်တွင်သာ နေထိုင်လာသည်ဖြစ်၍ ဒီလိုအချစ်ခန်းတွေကို မြင်ဖူးဖို့မပြောနှင့် ကြားဖူးနားဝသာ ရှိသည်။ ခံပါ့မယ်ဟု လက်နက်ချလိုက်သော မဝေကို လျန်ယွီ၏ ကြီးမားလှသည့် ငပဲကြီးနှင့် ထိုးသွင်းလိုက်တာ အတော်နာမှာပဲဟု တထစ်ချ တွက်ဆမိသည်၊ စောစောက ခံပါ့မယ်ဟု ပီယဆေးဒဏ်ဖြင့် ဆတ်စလူးထနေသော မဝေပင် မချိမဆန့်အော်ကာ လျန်ယွီ့လက်မှ ကြိုးစားရုန်းသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဒီအထင်က ပိုခိုင်မာသွားသည်။ နူးညံ့သည့် အသားနုလေးတွေထဲကို တောင့်တင်းမာကျောနေသော ဒီငပဲကြီးဖြင့် တဗွက်ဗွက် တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် ဆောင့်ထည့်ခံလိုက်ရတိုင်း တအီးအီး တအားအား အော်မြည်နေရသော မဝေကို ဗေဒါရီ သနားနေမိသည်။
သို့သော် ကြာကြာတော့ မသနားလိုက်ရပါ၊ မဝေတို့ အချစ်ပွဲ ပထမအချီအပြီးတွင် တရုတ်နှင့် ဖိုးနီက သူမတို့တတွေကို ပီယဆေး လိုက်ကျွေးရာ ရုန်းကြကန်ကြ တော့သည်။ ဓားနှင့် ခုတ်မည်ကို ကြောက်သဖြင့် ထမပြေးနိုင်သော်လည်း ဆေးဝင်သွားလျှင် မဝေလို မိမိစိတ်ကို မိမိမထိန်းနိုင်ပဲ ကာမအမှုကိုသာ တောင့်တနေမည့် အဖြစ်မျိုးရောက်မည်ကို သိထားသဖြင့် ရတတ်သရွေ့တော့ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ကာ ရုန်းကန်ကြသည်ပင်။ ပထမ တယောက် အလှည့်တွင် ဖိုးနီက နှာခေါင်းကို ညှစ်ပိတ်လိုက်ရာ ယောင်ပြီး ပါးစပ်ဟ အသက်ရှူမိသဖြင့် ဆေးလုံးဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ နောက်အဆောင်သူများက ကြိုးစား၍ အသက်မရှူပဲ တင်းခံကြသည်။ လုံးဝ မနေနိုင်မှ ဆေးတိုက်လို့ရသဖြင့် မျိုးဇော်က စိတ်မရှည်တော့၊ ဒေါ်ကြီးကို အတင်းဆွဲထူ၍ လည်ပင်းမှာ ဓားနှင့် ထောက်၍ ဗေဒါရီတို့တတွေကို ခြိမ်းခြောက်တော့သည်။
“မင်းတို့ ဆေး မသောက်ရင် ဒီအဒေါ်ကြီး လည်ပင်းပြတ်ပြီသာ အောက်မေ့ပေတော့။”
အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ တွေဝေနေစဉ် ဒေါ်ကြီးက မျိုးဇော်လက်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲကာ ကိုယ့်လည်ပင်းကိုယ် ဖြတ်ချလိုက်သည်၊ ပြတ်သားလွန်းလှသည့် ဒေါ်ကြီးပါပေ။ သွေးစက်များက ဖြာကနဲ၊ ဗေဒါရီနှင့် ကောင်မလေးတွေ အော်သံက ငရဲပွက်သလိုပင်။ မျိုးဇော်ပင် ခဏ ကြောင်သွားသေးသည်။ နောက်မှ သတိပြန်ဝင်လာပြီး သူနှင့် နီးရာ ဗေဒါရီကိုဆွဲကာ စောစောကလို ခြိမ်းခြောက်ပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ ဗေဒါရီ၏ လက်တွေကိုပါ နောက်ပြန်လိမ်ချုပ်ထားသဖြင့် အဆောင်သူတွေကို ဒေါ်ကြီးလို ကာကွယ်ပေးချင်စိတ် ရှိသော်လည်း ဗေဒါရီ ကိုယ်က မပါနိုင်တော့။
အဆောင်သူများက ဗေဒါရီကို ချစ်ခင်ကြသည့်အပြင် သူမ အသက်အတွက် ပယောဂမကင်း မဖြစ်ချင်ကြသည်မို့ ဆေးတိုက်ရတာ အရင်ကထက် ပိုပြီး ချောချောမောမော ဖြစ်သွားတော့သည်။ မဝေနှင့် လျန်ယွီကတော့ ဗေဒါရီတို့ကိုရော ဒေါ်ကြီးကိုပါ အမှုမထားပဲ ဒုတိယအချီ ချစ်ပွဲဝင်နေကြသည်။ ဖိုးနီက ဆေးလုံးတလုံးကို ကိုင်၍ နောက်ဆုံးကျန်သည့် ဗေဒါရီအနားသို့ ကပ်လာသည်။
မျိုးဇော်က ဗေဒါရီ့လည်ပင်းမှ ဓားကို အဝေးသို့ ပစ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို ညှစ်ထားကာ လိမ်ထားသည့် လက်ကိုလဲ ပို၍တင်းတင်းလိမ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖိုးနီက ဗေဒါရီ၏ နှာခေါင်းကို ညှစ်ပိတ်ကာ ဆေးလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်မည်အလုပ်တွင် …
“ဝုန်း”
… အသံကျယ်ကြီးနှင့်အတူ မျိုးဇော်နှင့် ဖိုးနီတို့ ဗေဒါရီထံမှ လွင့်သွားကြသည်။ တရုတ်က လျန်ယွီ့ကို ဘာတွေလဲ မသိ လှမ်းပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး ဗေဒါရီ မိုက်ကနဲ အမှောင်ကျသွားတော့သည်။
xxx xxx xxx
ကြည့်ရတာ သိပ်တော့ မူမမှန်ဟု စောရှင်ကေသော် ထင်မိသည်။ မိုးထဲလေထဲ မှောင်ကြီးမည်းကြီးထဲတွင် အရပ်အမြင့်ကြီးနှင့် လူထွားကြီးတယောက် အပါအဝင် လူလေးယောက်က မြကြာဖြူအဆောင် တံခါးမကြီးကို တဝုန်းဝုန်း ထုနေကြသည်။ ခဏကြာတော့ အဆောင်တံခါးပွင့်ကာ သူတို့လေးယောက် အထဲသို့ သုတ်သုတ်ဝင်သွားကြပြီးသည်နှင့် တံခါးက ချက်ချင်းနီးပါး ပြန်ပိတ်သွားသည်။ တခုခုတော့ တခုခုပဲ၊ ညကြီးမင်းကြီး လူအဝင်အထွက်နှင့် သိပ်မသင်္ကာသည်မို့ ကေ မီးကင်းပေါ်မှဆင်းကာ လမ်းကူးပြီး အဆောင်တံခါးကို ခေါက်သည်။ အတွင်းတွင် မီးလင်းနေသည်မို့ အားလုံး အိပ်ပျော်နေကြတာတော့ မဖြစ်နိုင်၊ အနည်းဆုံး တယောက်တော့ နိုးနေတာ သေချာသည်။ မိုးသံကြောင့် မကြားတာပဲဟု တွေးမိသဖြင့် အဆောင်တံခါးကို တဒုန်းဒုန်း မြည်သည့်တိုင် ထုသော်လည်း ထူးမခြားနား။ ခဏကြာနားပြီး ထပ်ထုသော်လည်း မည်သူမျှ လာမဖွင့်၊ မိုးတွေ ကေ့တကိုယ်လုံး ရွှဲနေတာပဲ အဖတ်တင်သည်။
အတွင်းမှာ လှုပ်ရှားသံ၊ အော်သံတွေပါ ကြားရတာကြောင့် တံခါးကို ဆက်ထုမနေတော့ပဲ အတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ကေဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တံခါးဘေးက ပြတင်းပေါက်က ပြူကြည့်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းက လုံး၀ အခြေအနေ မကောင်း။ ဓားတဝင့်ဝင့်နှင့် ရပ်နေသော ယောက်ျားလေးယောက်၏ အလယ်တွင် အဆောင်သူတွေ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေကြရသည်။ လူထွားကြီးက မဟန်ဆုဝေကို ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် အပီအပြင် လိုးနေလေသည်။ အတွင်းသို့ မြန်မြန်ဝင်ပြီး ကယ်မှ ဖြစ်မည်၊ နို့မို့ဆို မြကြာဖြူအဆောင်လဲ ရှေ့က သီရိမြိုင်နှင့် စပါယ်ဦးတို့ လမ်းစဉ်လိုက်ကာ အဆောင်သူတွေ ရေတိမ်နစ်သွားလိမ့်မည်။
အဆောင်အောက်ထပ်က ပြတင်းပေါက်များမှာ သံပန်းများ တပ်ဆင်ထားသည်မို့ ကေအလွယ်တကူ ဝင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်၊ တံခါးမကြီးကလဲ ရှေးခေတ်က သစ်သားတံခါးကြီးမို့ ချိုးဖျက်ဖို့ သိပ်မလွယ်။ အဆောင်ပတ်လည်ကို အပြေးကလေး ပတ်ကြည့်တော့ ဒုတိယထပ်က ပြတင်းပေါက်တပေါက် ပွင့်နေသည်ကို မြင်သည်နှင့် ခြံစည်းရိုးကို အားပြုကာ ခုန်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်ဘောင်မှာ တွယ်လျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ရဲသင်တန်းဆင်းပြီးတာ သိပ်မကြာသေးသည်မို့တကြောင်း၊ အလေ့အကျင့် မပြတ်သည်က တကြောင်းကြောင့် ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ကေအလွယ်တကူပင် ဝင်ရောက်သွားလိုက်နိုင်သည်။
မိန်းကလေး အိပ်ခန်းမှန်း ချက်ချင်းသိသာသည့် အခန်း၊ အိပ်ရာခင်းက အဖြူနှင့် ပန်းရောင် အဆင်လှလှလေးနှင့် တခန်းလုံးက အရောင်နုနုကလေးတွေနှင့် သပ်ရပ်နေသည်။ အခန်းအလည်တွင် ကွင်းဆိုဒ်မွေ့ရာအထူကြီးတင်ထားသော ကုတင်တလုံး၊ အဆောင်ကို ကေလာသတိပေးစဉ်က အဆောင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးပြောသည့် မြကြာဖြူမှာ ဘုရင်မတွေချည်းဆိုသည့် စကားကို သတိရမိသည်။ ထိုကုတင်၏ ဘယ်ဘက်တွင် ကေဝင်လာသည့် ပြူတင်းပေါက်၊ ပြူတင်းပေါက်နှငင့် ကုတင်၏ အကြားတွင် အလှပြင်ခုံတဖြစ်လဲ စာကြည့်စားပွဲကလေး ရှိသည်။ ကုတင်၏ ညာဘက်တွင်မူ ပြူတင်းပေါက်ကို မျက်နှာမူလျှက် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ချပ်ကြီး တပ်ထားသော ကျွန်းဗီရိုကြီး။ တခန်းလုံး မှန်တွေချည်းပဲ၊ တော်တော်အလှကြိုက်တဲ့ ဟာမပဲဟု ကေတွေးမိသည်။ ဗီရိုကြီးပြီးတော့ ဟောခန်းသို့ထွက်သည့် တံခါးပေါက်။
ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးတလုံးနှင့် ခေါက်မထားသော စောင်တထည်သာ တွေ့ရသည်၊ လူမရှိ။ မရှိဆိုတာထက် အိပ်နေပြီးမှ ထသွားသည့် သဘော၊ နည်းနည်းတော့ ထူးနေပြီ။ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကို ရသည်မို့ ကေဝပ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို စူးစမ်းလိုက်သည်။ ဘာမျှ မရှိ။ ကုတင်ပေါ်လှိမ့်ကာ ကျားသစ်မလေးတကောင်လို တံခါးဝကိုပြေးကာ စူးစမ်းလိုက်သည်။ အောက်ထပ်မှ မဟန်ဆုဝေ၏ တအီးအီး တအားအား အော်သံကြားမှ ဝုန်းကနဲ ခပ်အုပ်အုပ် ပေါက်ကွဲသံလိုလို ကြားလိုက်ရသဖြင့် အောက်ထပ်ကို ကေပြေးဆင်းသည်။
လှေခါးပေါ်မှ ပြေးဆင်းလာသည့် ကေ၊ လှေခါးရင်းမှာ ဓားလွတ်ကိုင် လူဆိုးတယောက်ကို တွေ့သည်နှင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ပဲ လှေခါး ၆ ထစ်လောက်ကို ခုန်ချကာ မျက်နှာကို ဖြတ်ကန်လိုက်သည်။ အတိုင်းအဆက တိကျသည်မို့ အကန်ခံလိုက်ရသူမှာ ဓားတခြား၊ လူတခြား လူ့လောကနှင့် အဆက်ပြတ်သွားတော့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲကို အကဲခတ်လိုက်တော့ အခြေအနေမကောင်း၊ အဆောင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးမှာ သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲနေသလို သူ့သမီးဟု ထင်ရသည့် ကောင်မလေးနှင့် လူဆိုး ၂ ယောက်ကလဲ ပိုးလိုးပက်လက် လဲနေကြသည်။ လူထွားကြီးက သူလုပ်နေသည့် ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကေ့ကို ရန်ပြုရန် ပြေးလာသဖြင့် ခြောက်လုံးပြူးနှင့် ထိုးချိန်လိုက်မှ ကိုယ်ရှိန်သတ်သွားသည်။
“ရပ် … ရှင်တို့အားလုံးကို ကျနော် ဖမ်းလိုက်ပြီ။”
စောစောက ကန်လိုက်တာ တယောက်အပါ လဲနေတာက သုံးယောက်၊ လူထွားကြီးက သေနတ်ပြောင်းဝမှာ။ တယောက်ပျောက်နေသလိုပဲ …
“ဒုတ်” “အ”
နောက်စိမှ နာကျင်မှုနှင့်အတူ ကေခေါင်းမှာ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို လက်က သေနတ်လဲ လွတ်ကျသွားသည်။ သတိမလွတ်အောင် ထိန်းထားရင်း နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူလျော်လျော်နဲ့ တရုတ်ကလေးတကောင်၊ လက်မှာ ဓားလွတ်ကိုင်ထားသည်။ ကေ့ကို အထင်သေးပြီး ဓားနှောင့်နှင့် ခပ်ဖွဖွလေးပဲ ဆော်လိုက်တာ သူကံဆိုးသွားသည်။ တချက်တည်း ပုံကျမသွားသဖြင့် ကေ့ကို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေသည့် တရုတ်ရင်ခွင်ထဲ ကေဝင်ပြေးကာ ပခုံးနှင့် ဆောင့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြီး ကြမ်းပေါ်ကျသည်။ အလေ့အကျင့် မပြတ်သည့် ကေက ဓားလွတ်ကိုင်လက်ကို လိမ်ကာ တရုတ်၏ ကျောကို ဒူးဖြင့် ထောက်၍ ထိန်းထားလိုက်ပြီး ဓားကိုယူ၍ လည်ပင်းမှာ တေ့ထားလိုက်သည်။ ငါးယောက်၊ ပြည့်ပြီ။ သူ့လူသူ လာမကူရဲတော့သော ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် လူထွားကြီးကိုလဲ ကေ မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်နေလိုက်သည်။
“ဒုတ်” “အင့်” “ချွင်”
ဇက်ပိုးပေါ် ကျလာသော လက်ဝါးစောင်းချက်ကြောင့် ကေ့လက်ထဲမှ ဓားလွတ်ကျသွားသည်။ မမြင်ရသေးသော ရန်သူကို မှန်ဆ၍ လက်ပြန်ရိုက်လိုက်သည်။ ဘယ်လို ဖြစ်သွားသည်မသိ၊ ရန်သူကို ထိရမည့်အစား ရန်သူက ကေ့လက်ကို ဖမ်း၍ လိမ်ချိုးသည်။ ကေက အညံ့မခံ၊ ခြေကွက်ပြောင်းကာ အတင်းရုန်းသော်လည်း ဒီရန်သူက ကေ့ထက် ပိုမြန်နေသဖြင့် ရုန်းလို့မရ။ ကေ့ခြေထောက်တွေ ဖြတ်ရိုက်ခံရသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ကေဘေးတိုက် ပစ်ကျသည်။ ရန်သူသည် ကျင်လည်လှသော သိုင်းသမားဖြစ်သည့်အပြင် တကွက်လည်း ဦးသဖြင့် ခဏအတွင်းပင် ကေလက်ပြန်ကြိုး အတုပ်ခံလိုက်ရလေသည်။
“မိန်းကလေးကွ … ပညာကတော့ မသေးဘူး။ ငါ့လက်ဝါးစောင်းထိတာတောင် ပြန်တိုက်နိုင်သေးတယ်။ တရုတ်၊ မင်းပြောတဲ့အထဲမှာ သူမပါပါလား။”
“မတိဘူး ဆရာကီး၊ ဟိုကောင်မကို ဆေးကျွေးတာ မရလို့ လာခေါ်တာ။”
ဆရာကြီးဟု အခေါ်ခံရသူ ဝိဇ္ဇာနက်သည် ဗေဒါရီဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး တစုံတခုကို သတိရသည့်ဟန်နှင့် …
“သြော် … သူကိုး”
ဟု ခပ်ဖြည်းဖြည်း ရေရွတ်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ရင်း ဖိုးနီ၊ မျိုးဇော်နှင့် ကေ့လက်ချက်နှင့် မှောက်နေသူတို့ကို လိုက်ကြည့်ပြီး ဖိုးနီနှင့် မျိုးဇော်တို့၏ လက်ဖဝါးများကို ဖိညှစ်ပေးလိုက်ရာ ငေါက်ကနဲ ပြန်ထထိုင်ကြသည်။
“ဒီကောင်ကတော့ တညလုံး အိပ်မှာပဲ၊ မင်းငါ့ကို လာခေါ်လိုက်လို့၊ နို့မို့ဆို မင်းတို့အားလုံး ကိစ္စတုံးမှာပဲ။”
“တီညလုံး ဆိုတော့ … တီကောင်မတွေကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဆရာကီး၊ ဟိုတီခါလိုပဲလား”
“မင်းတို့ … အဲဒါ ခက်တာပဲ။ မင်းတို့က အတိုင်းမသိ၊ အရှည်မသိ။ လုပ်ချင်တာ တခုပဲ သိတယ်။ မင်းတို့ အလုပ်ကောင်းလို့ အရင်တခါက ဈေးကောင်းမရဘူးလေ။”
တရုတ်ပြောသည့် ဟိုတခါဆိုသည်မှာ စပါယ်ဦးမှာတုန်းကလို လိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲကြဖို့ ဖြစ်မှန်း ကေရိပ်မိသည်။
“အယုတ်တမာ … မုဒိန်းကောင်တွေ”
ဝိဇ္ဇာနက်က ကေ့ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ကေ့ရှေ့မှာ မုဆိုးထိုင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး …
“မင်းနာမည် ဘယ်သူ”
“စောရှင်ကေသော်”
“အလိုတူရင် မုဒိန်းမှု မမြောက်ဘူးကွဲ့၊ ခဏနေကျရင် မစောရှင်ကေသော် ကိုယ်တိုင် သိလာမှာပါ။”
“ရှင် … ဆုတောင်း …”
ကြက်ခေါင်းဆိတ်မခံ ပြန်ပက်သည့် ကေ့စကား မဆုံးမီ ဝိဇ္ဇာနက်က ကေ့ပါးကို ညှစ်ကာ ပီယဆေးလုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းကို တဆက်တည်း ညှစ်လိုက်သဖြင့် ကေ ဆေးလုံးကို မြိုချလိုက်မိသည်။
“ဆုတောင်းရမှာက မင်းကွဲ့။ ခဏနေကျ လိုးမဲ့သူ မရှိပဲ ဖြစ်နေလို့ လိုးပေးပါ၊ လိုးပေးပါလို့ ဆုတောင်းရမှာ”
ထို့နောက် ဝိဇ္ဇာနက်က သတိမေ့နေသော ဗေဒါရီကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး …
“လျန်ယွီ … ဟန်ဆုဝေကို မင်းကျေနပ်အောင် ပြုစုပေးလိုက်၊ ဟို ၃ ယောက် … ကောင်မလေးတွေ သေချာစောင့်ကြည့်ထား၊ ဒါပေမဲ့ လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိမယ် မကြံနဲ့။ မစောရှင်ကေသော် တောင်းဆိုရင်တော့ … ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပေါ့ကွယ်။”
… ဟု ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ပြောရင်း လှေခါးပေါ် တထစ်ချင်း တက်သွားတော့သည်။
🏵️(အခန်း ၅)🏵️
မြူတွေ ရစ်သိုင်းနေသည့် ယာယီတဲနန်းကြီးထဲက သလွန်ပေါ်မှာ ဗေဒါရီ တင်ပလ္လင်ခွေလျှက် ထိုင်နေသည်။ ဒီတဲနန်းကို မြင်တာနှင့် သူမ အိပ်မက်မက်နေတာဖြစ်မှန်း ဗေဒါရီ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ထူးဆန်းလှသော အိပ်မက်တွေ ဒီရက်ပိုင်း ခပ်စိတ်စိတ် မက်နေသည်။ အခန်း တနေရာတွင် ကြေးမုံပြင် အကြီးကြီးတချပ် ထောင်ထားသည်ကို တွေ့သည်နှင့် မှန်ကြိုက်တတ်သူပီပီ ဗေဒါရီ သလွန်ပေါ်မှ ထကာ ကြေးမုံပြင်အနားသို့ တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်တွင် နန်းဝတ်နန်းစား ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်တွေ ဆင်လျှက်သား တွေ့ရသည်။ နန်းတွင်းသူ အဝတ်အစားတော့ မဟုတ်၊ မင်းပျိုမင်းလွင် မင်းယောက်ျားတယောက်၏ အဝတ်အစားမျိုး။
ကြေးမုံပြင်တွင် သူမ၏ ရုပ်သွင်အစား သူမ အိပ်မက်တွေထဲ ပါနေကျ ဝတ်ကောင်းစားလှနှင့် လုလင်ပျိုကို တွေ့ရသည်။ သူမသည် လုလင်ပျို၊ လုလင်ပျိုသည် သူမ။ ကြေးမုံပြင်အတွင်းရှိ လုလင်ပျို၏ ပုံရိပ်က သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ထပ်ချပ်မကွာ တုပနေသည်။ တဲနန်းကြီး အပြင်ဘက်မှ တူရိယာ တီးမှုတ်သံတွေကို ကြားရပြန်သည်။ လုလင်ပျိုက ကြေးမုံအတွင်းမှ ဖောက်ထွင်း၍ တဲနန်းအပြင်ဘက်ကို ဟန်ပါပါနှင့် လမ်းလျှောက်သွားတာကို တွေ့ရသည်။ ဗေဒါရီကလဲ ထူးဆန်းသော အိပ်မက်အကြောင်း သေချာသိချင်သည်မို့ လုလင်ပျိုနောက်က ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လိုက်ပါသွားတော့သည်။
တဲနန်းအပြင်ဘက်ရောက်တော့မှ သစ်လုံးတွေနှင့် ဝင်းခတ်ထားသော ခြံကျယ်ကြီးအတွင်းတွင် ဒီလိုတဲလေးတွေ အများကြီးကို ဗေဒါရီတွေ့ရတော့သည်။ ဗေဒါရီ ထွက်လာခဲ့သော တဲက အကြီးဆုံးနှင့် အလှဆုံးပဲ။ လုလင်ပျိုကို အနီးရှိ စစ်သည်၊ ရဲမက်များက ဒူးထောက် အရိုအသေပေးကြသည်။ တဲနန်းကြီး၏ မလှမ်းမကမ်းတွင် ချူးပန်း ချူးနွယ်တွေနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော မှန်စီရွှေချ ဝေါယာဉ်တစင်း။ လုလင်ပျိုရှေ့ကို အဝတ်ဖြူဝတ်ထားသည့် ဘရသေ့က လာရောက် ဒူးထောက်ခစားသည်။ ဘရသေ့မှာ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် တမျိုးဆန်းနေသည်။
“ဗားဆရာကြီး … ရပါတယ်၊ ထပြီးပြောပါ။”
“မင်းသားရဲ့ ဦးရီးတော်က မင်းသားနဲ့ စစ်မက်မဖြစ်ပွားလို၊ ရှေးယခင်ကလိုပဲ သမက်တော်နှင့် ယောက္ခမတော် ချစ်ကြည်ရင်းနှီးလိုသည့်အတွက် သူ့ရဲ့ သမီးထွေးကို အပို့အဆက် ပြုသအပ်ပါတယ်။ မင်္ဂလာပွဲ ဆင်ယင်ကျင်းပဖို့အတွက် မင်းသားကိုယ်တိုင် ဆင်ယဉ်၊ မြင်းယဉ်များနဲ့ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ရန် အမှာတော်လဲ ပါးလိုက်ပါတယ်။”
“ပသို့ထင်သနည်း၊ ဗားဆရာ”
“လျှောက်တင်အပ်ပါသည် အရှင့်သား။ ဦးရီးတော်သည် … ရှေးကလဲ သမီးမျက်နှာမှ မထောက်၊ သမက်တော် အရှင့်သားအပေါ် သစ္စာမထား၊ အလေးဂရုမပြုမူခဲ့၊ ယခု သမီးထွေးကို ပို့ဆက်ပြန်သည်။ ပဇာကို ကြံစည်သည်မသိ၊ ဖြောင့်မည်မထင်၊ ထို့ပြင်တ၀ မြို့အဝင်လမ်း တောတန်းကလေးမှာ ဆင်သံ၊ မြင်းသံ အုပ်အုပ်သဲသဲလဲ ရှိသည်။ မင်္ဂလာကို သစ်တပ်မှာပဲ ပြုသင့်ကြောင်းပါ။”
“တောက် … ဗားဆရာကြီး ကောင်းမည် ထင်သလို စီရင်စေ”
xxx xxx xxx
ဒီတခါ တဲနန်းကြီးထဲတွင် မြူတွေ မဆိုင်း၊ မအုံ့တော့။ သေယစ်နေသော မင်းသားသည် ကြင်ယာတော်များ ခြံရံလျှက် တဲနန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။ ကြင်ယာတော်နှစ်ပါးက ရုပ်ချင်းဆင်သည်၊ ညီအစ်မများ ဖြစ်ဟန်ရှိ၏။ ညီမငယ်က မင်းသားကို ကြောက်ရွံ့သည့်ဟန်ရှိသည်။ အစ်မကြီးက မင်းသားကို မနှစ်မြို့ဟန်ရှိသော်လည်း မချစ်သော်လည်း အောင့်ကာနမ်းရသည့်နှယ်။ ကျန်ကြင်ယာတော်တပါးကတော့ အတော်ပင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသည်။ မင်းသားကို ယိုင်လဲမသွားရအောင် သူကပင် ဂရုတစိုက် ဖေးမကာ ယုယုယယ တွဲထားပေးသည်။
ရုတ်တရက် မြင်းခွာသံများ မြင်းဟီသံများနှင့် သစ်တပ်တခုလုံး သဲသဲညံသွားသည်။ မြင်းခွာသံများ ရပ်သွားသည်နှင့် သွေးစွန်းသော အဝတ်၊ ဓား၊ ကိုယ်တို့ဖြင့် ဗားဆရာကြီး တဲနန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာသည်။
“ဘုန်းတော်ကြောင့် အရှင့် ဦးရီးတော်မှာ နတ်ရွာနန်းမှာ စံပျော်ကြောင်းပါ။”
ဗေဒါရီနှင့် သက်တူရွယ်တူ လုံမပျို၊ အသက် ၂၀ ပင် မပြည့်တတ်သေးသည့် မိန်းကလေး၏ မျက်ဝန်းတွင် နာကျင်ခြင်းတွေကို တွေ့သည်။ နောက် … ဖုံးကွယ်အပ်သော ရတနာရွှေကြုတ်မှ နာကျင်မှုကို မင်းသား၏ ရင်ခွင်အတွင်း မျက်နှာဝှက်ကာ အံကြိတ်၍ ရှုံ့မဲ့နေသော သူမ၏ မျက်နှာကလေး … ပြီးတော့ ဘုရားထီးတင်ပွဲမှာ ဆုတောင်းနေသော သူမ …
“ဘဝတကွေ့တွင် ဗားဆရာကို ကျမလက်နှင့် သတ်၍ မင်းသားကို ပန်းဦးချွေရသူ ဖြစ်ရပါစေ။”
ဘရသေ့၊ ကျောင်းသင်္ခန်း၊ အစွမ်းမရှိသည့် ဝိဇ္ဇာနီဝတ်စုံနှင့် ဗေဒါရီ၊ တောပျော်ကြီး၊ ဝိဇ္ဇာနက် …
“သမီး … သူ့ကြွေးရှိရင် ဆပ်ရလိမ့်မယ်”
ဘရသေ့၏ စကားအဆုံးတွင် တောပျော်ကြီးက ဘရသေ့ကို ဓားဖြင့် ခုတ်ချလိုက်တော့သည်။
“ဘရသေ့ … ”
“မြန်မြန်ကျေအောင်သာ ဆပ်၊ သမီး … ဗေဒါရီ”
“ဘရသေ့ကို ပေးထားတဲ့ ကတိတည်နိုင်ဖို့ အကြွေးတွေက တားဆီးနေတယ်။”
“သတ္တိမွေးပါ၊ … သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဆပ်စရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ အားတင်းပြီး မြန်မြန်သာ ဆပ်လိုက်ပါ၊”
xxx xxx xxx
သူမ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဗေဒါရီ လန့်နိုးလာသည်အထိ ဘရသေ့၏ စကားသံများက သူမနားတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေတုန်းပါ။ ဒါ … အိပ်မက်ဆိုးတခုလား၊ ဒေါ်ကြီး … ဒေါ်ကြီးကို သတိရတော့ ဗေဒါရီ ချက်ချင်း ထထိုင်သည်။ သူမ အိပ်ခန်းတော့ သူမ အိပ်ခန်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ တခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်။ ပြတင်းပေါက်က အပြင်ကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရ၊ နီရဲရဲ ကြက်သွေးရောင် ရင့်ရင့် ဇာခန်းဆီးတွေ အုပ်ထားသလိုမျိုး၊ မြင်ရသည့် မိုးစက်တွေကလဲ လေမှာ တွဲလဲ ခိုနေကြသည်။ အခန်း တံခါးမှလဲ အပြင်ကို မမြင်ရ၊ ပိတ်စနီကြီး အုပ်ထားသလိုမျိုး။ ရုတ်တရက် မှောင်ရိပ်ထဲမှ ရှမ်းဘောင်းဘီ အနက်၊ ရှမ်းအကျီ အနက်နှင့် မဟူရာသားနှင့် ပြုလုပ်ထားသည့် ပုတီးတကုံးကို လည်မှာဆွဲထားသည့် လူတယောက် ထွက်လာသည်။ ဆံပင်ရှည်ကို သျှောင်မထုံးပဲ ဖားလျားချထားသည်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနှင့်၊ ဝိဇ္ဇာနက်။
“ … ”
အော်မည်ကြံခါမှ အသံကလဲ မထွက်။ ကြောက်သော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်နှင့် သူမ ရင်ဆိုင်ရမည်။ သတ္တိမွေးဖို့ ဘရသေ့ မှာသွားသည် မဟုတ်လား။ နေဦး … ဘရသေ့က အကြွေးဆပ်ဖို့လဲ မှာသွားသည်၊ ဝိဇ္ဇာနက်အပေါ် သူမ ဘာအကြွေးတင်နေသည်ကို သိလိုက်ရပြီဖြစ်သဖြင့် အကြွေးအကြောင့် သတိရမိသောအခါ ဗေဒါရီ မျက်နှာကလေး ရဲကနဲဖြစ်ကာ ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ပြီးမှ အားတင်းကာ …
“ဒါ … ဒါ ဘယ်နေရာလဲ၊ ကျမ ဘယ်ကို ရောက်နေတာလဲ။”
“ဘယ်နေရာလဲလို့ မေးတာထက်စာရင် ဘယ်အချိန်လဲလို့ မေးသင့်တယ် ကောင်မလေး။ အင်း … မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ရေစက်လို့ပဲ ဆိုရမှာပဲ၊ ဒါလဲ ခပ်ကောင်းကောင်းပါပဲလေ။ ကဲ … ဘယ်အချိန်လဲ မသိချင်ဘူးလား။”
ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ အောက်လမ်း၊ မှော်ပညာတွင် အဆင့်တခုမှာ ရပ်တည်နေသူဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီနှင့် သူတို့ ဘာဇာတ်လမ်းရှိခဲ့သည်ကို သူ့ပညာနှင့် သိတန်သလောက် သိသည်။ ဗေဒါရီထံမှ သူလုယူထားသော ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေတွေမှာလဲ ပီယဆေးတွေ ဖော်တာနှင့် ကုန်ပြီဖြစ်ရာ ဗေဒါရီကို မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်လိုက်လျှင် တဘဝလုံး ဘူးသီးခြောက်မှာ ရေခမ်းတော့မှာ မဟုတ်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါကြောင့် ခပ်ကောင်းကောင်းဟု ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသိသည့်အချက်မှာ သူ၏ ရှေးက ဆုတောင်းက ပန်းဦးခြွေရန်သာဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီကို တသက်လုံး သူ့မယားအဖြစ် ထား၍ ရချင်မှ ရမည်ဆိုတာဖြစ်သည်။
ဗေဒါရီက ရေစက်အကြောင်း ထပ်ကြားရမှာ နားရှက်တာမို့ စကားလမ်းလွှဲရန် ကြိုးစားသည့် အနေနှင့်…
“ကျမ ဘယ်အချိန်ကို ရောက်နေတာလဲ။”
“နတ်ပြည်မှာ တရက်ဟာ လူ့ပြည်မှာ နှစ်တထောင်ဆိုတာ ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား။”
ဝိဇ္ဇာနက်က လိုရင်းကို မပြောပဲ စကားတွေ ဝေ့နေပြန်သည်။
“ဒီလိုပဲ လူ့ပြည်က တရက်ဟာ ငရဲပြည်မှာ နှစ်တထောင်ကြာတယ်။ အခု မင်းရောက်နေတဲ့ နေရာက ဒေသအားဖြင့်တော့ မင်းရဲ့ အိပ်ခန်းပါပဲ၊ ကာလအားဖြင့်တော့ ငရဲပြည်ရဲ့ အချိန်ပေါ့။ မင်းနဲ့ ချစ်ကြဖို့ ငါလောဖို့ မလိုပါဘူး။ အချိန် တညလုံး ရှိတယ်၊ အဲ လူ့ပြည်ရဲ့ တညလုံး … ရှိတာ။ ဒီမှာ ၄ – ၅ ရက်လောက် အချိန်ဖြုန်းမှ လူ့ပြည်မှာ စက္ကန့်ပိုင်းပဲ ကုန်ဦးမှာ။ ဒီတော့ မင်းအသင့် ဖြစ်ရင်ပြော၊ အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ယူ ပြင်ဆင်ပေါ့။ ငါမလောပါဘူး၊ အချိန်တွေ အများကြီးပဲ မဟုတ်လား။ တခုတော့ရှိတယ်၊ ဒီအခန်းထဲကတော့ မင်းအပြင်ထွက်လို့မရဘူး၊ ထွက်သွားမိရင် မင်း လူ့ပြည်ကို ဘယ်တော့မှ ပြန်လာလို့ ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ … အသင့်ဖြစ်ရင် ငါ့ကို ခေါ်လိုက်၊ ဟုတ်ပြီလား။”
ဘုရားရေ … သူ့ကို ပန်းဦးဆက်ဖို့ ဗေဒါရီကပဲ တောင်းဆိုရဦးမည်တဲ့၊ ဝေးသေး။ နောက်ပြီး မဝေ၊ မင်းသားရဲ့ ကြင်ယာတော် လုံမပျို၊ သူတို့တွေ အော်ဟစ်၊ ရုန်းကန်နေကြတာ အကြောင်းမဲ့တော့ မဟုတ်နိုင်။ ကြားဖူးတာက ယောက်ျားနှင့် ချစ်ကြလျှင် အရမ်းနာသည်ဟု ကြားဖူးသည်။ အဲဒီနေရာက အသားနုနုလေးတွေက သူမ လက်နှင့် ရေချိုး၊ သန့်စင်တုန်း ငြင်ငြင်သာသာ ထိတာတောင် အတော်အောင့်တာ၊ စောစောက မဝေကို ဟိုတရုတ်ကြီး လုပ်သလို လုပ်လျှင်၊ ဗေဒါရီ ဆက်မတွေးရဲတော့။
ဒါပေမဲ့ ဘရသေ့၏ စကား၊ အကြွေးတွေ ဆပ်ဖို့၊ မြန်မြန်ဆပ်ဖို့။ မကောင်းသူပယ်၊ ကောင်းသူကယ်ဖို့ တားဆီးနေသည့် အကြွေးတွေ။ သတ္တိမွေးဖို့၊ အားတင်းပြီး အကြွေးကြေအောင် ဆပ်ဖို့။ ဘရသေ့ပြောတဲ့ သတ္တိဆိုတာကို သူမ သတိရသည်၊ လုပ်သင့်သည်ကို ဘာတွေပဲ ရင်ဆိုင်ရပါစေ လုပ်ရဲတာ၊ မလုပ်သင့်သည်ကို ဘယ်သူတွေ ဘာတွေပဲ ပြောကြပါစေ မလုပ်ပဲ နေရဲတာဟာ သတ္တိပဲဟု ဘရသေ့ ပြောဖူးသည်။ ဘရသေ့ ဘာအတွက် သူမကို သတ္တိမွေးဖို့ မှာသွားသည်ကို သူမ နားလည်သော်လည်း သတ္တိက ဟုတ်တိပတ္တိ ထွက်မလာပဲ ဖြစ်နေသည်။ ချီတုံချတုံနှင့် ဗေဒါရီ အကြာကြီး ထိုင်နေမိသည်။
တကယ်တော့လဲ သူမ ပြေးလို့မှ မလွတ်နိုင်တာပဲ၊ အနှေးနဲ့ အမြန် ဒီဝဋ်ကြွေးတွေကို တွေ့ကြုံရမှာ။ အချိန်ဆွဲနေလဲ နောက်ဆုံးရလာဒ်က အတူတူပဲဆိုတာ ဗေဒါရီ သဘောပေါက်လာသည်။ ခေါင်းလေးကိုငုံ့၍ တိုးတိုးလေး ဝိဇ္ဇာနက်ကို လှမ်းပြောသည်။
“ဝိဇ္ဇာနက် … ရှင် … ရှင့်အလိုကို ကျမ လိုက်ပါ့မယ်။”
စကားဆုံးသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနက်က ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဗေဒါရီ၏ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဗေဒါရီထင်သည်မှာ သူမ အဝတ်တွေ အကုန်ဆွဲချွတ်၍ သူမ၏ အချစ်ပန်းဦးကို ဆွတ်ယူတော့မည်ဟု ထင်မိသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သူပီပီ အလျင်မလို၊ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိတာကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဗေဒါရီပခုံးကို အသာဖက်ပြီး …
“ရင်တွေ ခုန်နေလား၊ ကောင်မလေး … စိတ်အေးအေးထားနော်။ အရင်တုန်းက အကို့ကို မေးတာလေ၊ ‘တောပျော်ကြီး၊ တောထဲမှာ သူယောင်မယ်တွေနဲ့ ပျော်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးတုန်း’ ဆို။ အခု သူယောင်မယ်လေးနေရာကနေ ကိုယ်တွေ့သိရတော့မယ်။ မကြောက်နဲ့၊ စိတ်အေးအေးထားနော်။” … ဟုပင် အားပေးလိုက်သေးသည်။ ငယ်စဉ်က ဘရသေ့၏ ကျောင်းမှာ ဗေဒါရီ တောပျော်ကြီးနှင့်တွေ့လျှင် တောထဲမှာ တောပျော်ကြီး ဘာလုပ်လဲဟု မေးတတ်သည်။ မေးတိုင်း သူယောင်မယ်တွေနဲ့ ပျော်တာပေါ့ဟု တောပျော်ကြီးက ပြန်ဖြေတတ်သည်။ သူယောင်မယ်နဲ့ ဘယ်လို ပျော်တာတုန်းဟု ဆက်မေးလျှင် တောပျော်ကြီးက မဖြေတော့၊ ပြုံးစိစိသာ လုပ်နေတတ်သည်။
“ဟင့်အင်း၊ ဝိဇ္ဇာနက် … ကျမ ကြောက်တယ်” ဟု ဗေဒါရီက ပြန်ဖြေတော့ …
“မကြောက်နဲ့နော်။ အကိုလို့ ခေါ်လေ၊ လင်မယားတွေပဲ ဖြစ်နေပြီ ဥစ္စာ။ လာ အကို့ကို ဖက်ထား”
ဗေဒါရီကတော့ ချက်ချင်း အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းဖို့ နှုတ်က မရဲသေး။ ဒါကြောင့် ဘာမှတော့ ပြန်မပြော၊ သူ့ကိုသာ အသာဖက်ထားလိုက်သည်။ ဒီတော့ သူက ဗေဒါရီ့နဖူးကို နမ်းသည်၊ ပါးကို နမ်းသည်။ အပျိုရိုင်းကလေး ဗေဒါရီမှာ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထရသည်။ ပါးအို့လေးတွေလဲ နီရဲနေရသည်။ ပါးကိုနမ်းပြီးနောက် သူမ နားရွက်ကလေးကို ရိုးရိုးလေးပဲ ဆက်နမ်းသည်။ အဆန်းတွေချည်း၊ ပြီးတော့ နားရွက်ဖျား၊ နားသံသီးလေးကို အငုံခံရတော့ ဗေဒါရီ ခေါင်းကလေး ပုထားမိသည်။ တကိုယ်လုံး ဘယ်လိုပဲ ကျုံ့ထားထား အဖိုဓာတ်နဲ့ ထိတာမို့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ညဝတ် တီရှပ်လေးအောက်ကနေ တဖြည်းဖြည်း ခေါင်းထောင်ထလာတော့သည်။
အဖိုဓာတ်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို တောင့်မခံနိုင်သည့်အဆုံး ဗေဒါရီ ဇက်ကို ဆက်ပုမထားနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကလေး မော့သွားသည်။ သူသိသွားမှာလဲ ရှက်တာမို့ သက်ပြင်းမောလေးကို ခိုးကာချခါမှ အင်း ဟင်း ဟင်း ဟု အသံထွက်သွားတာ အကျယ်ကြီးလိုပဲ။ တကယ်တော့ ဝိဇ္ဇာနက်၏ အဆင့်မှာ မိန်းမကျမ်း ကျေသည်ဆိုသည့် လျန်ယွီထက်ပင် အဆပေါင်းများစွာထက်ပင် ပိုသေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဗေဒါရီလို မနူးမနပ် မိန်းကလေးမျိုးကို အချိန်တိုအတွင်းမှာ ကာမခလုတ်တွေ အကုန်ပွင့်စေနိုင်သည့်အပြင် လိင်ကိစ္စကို အရူးအမူး စွဲလန်းသွားသည်အထိ ကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သည်။ အခုလဲ အကွက်ရွှေ့မှန်သဖြင့် တခဏအတွင်းပင် ဗေဒါရီ နို့သီးခေါင်းတွေ ထောင်လာသည်အထိ ဖြစ်နေရပြီ မဟုတ်လား။
ဝိဇ္ဇာနက်၏ လက်တွေက အငြိမ်မနေ၊ ထောင်ထလာသော နို့သီးခေါင်းတွေကို မထိတထိဖြစ်အောင် တီရှပ်အပေါ်မှ အသာပွတ်ပေးနေသည်။ တဟင့်ဟင့် ဖြစ်နေသော ဗေဒါရီ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို တလှည့်စီ ငုံပေးသည်၊ ပွင့်ဟလာသော ဗေဒါရီ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ သူ့လျှာကို ငြင်ငြင်သာသာ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်လုပ်သည်။ ယောင်ယမ်း၍ ဗေဒါရီ သူ့လျှာကို သကြားလုံးစုပ်သလို စုပ်နမ်းမိသည်၊ ထိုမှ သူနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့၍ တုံ့ပြန်အနမ်းများ ချွေတတ်လာသည်အထိ ဗေဒါရီ တယောက် အဆင့်တက်သွားသည်။ အနမ်းတွေကို မတုံ့ပြန်လို့လဲမရ၊ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေမှ သူ့လက်တွေက ပေးသော အချစ်အရသာတွေမှ ဗေဒါရီ သက်သာရာရသည်လေ။
တီရှပ်ကို လှန်တင်လိုက်တာတွေ၊ ခါးမှာ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီပြေသွားပြီး သူမခါးမှာ ပတ်ရုံလေး ပတ်၍ အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားတာတွေ ဗေဒါရီ မမှတ်မိ။ နို့တွေကို တလှည့်စီ ငုံထားရင်း လျှာဖျားနှင့် လျက်ပေးနေရင်းက သူမ ပိပိလေးကို လက်နှင့် အုပ်ကိုင်ခံရတော့မှ ဗေဒါရီ သတိဝင်လာမိသည်။ နာမှာ ကြောက်၍ မျက်မှောင်တွေ ကျုံ့သည်အထိ အတင်းညှစ်ထားလိုက်သော်လည်း လက်ချောင်းကြီးက တိုးဝင်မလာ၊ လက်နှင့် အုပ်ကိုင်ရုံသာ ကိုင်ပြီး ပေါင်ခြံက အသားတွေကို မထိတထိ ဆွနေသည်။ သက်ပြင်းမောတွေ ခိုးမချနိုင်တော့၊ ပေါ်ပေါ်တင်တင်ပင် တဟင်းဟင်း ဖြစ်ကုန်ပြီ။
“အဟင့် ဟင်း … ဝိဇ္ဇာ ဟင်း ဟင်း … အကိုကြီးရယ်၊ သမီးမနေတတ်ပါဘူး။ အဟင်း … ဟင်း”
အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ဖျားလေးတွေနှင့် ထိလိုက်တော့လဲ မျက်လုံးကို တအားမှိတ်၍ နာလေမလားဟု တကိုယ်လုံးကို ကျုံ့ထားလိုက်မိသေးသည်။ ထင်သလောက် မနာ၊ အသားနုသည်မို့ အောင့်တောင့်တောင့်နှင့် နေရခက်သလိုလိုသာ ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ အကြာကြီးလဲ မီးထွက်အောင် ပွတ်သည်မဟုတ်၊ တချက်ထိ၊ နှစ်ချက်ထိနှင့် အရည်တွေ ရွှဲလာတော့မှ ဖြည်းဖြည်း ပွတ်သည်မို့ ဗေဒါရီ တဟင့်ဟင့်နှင့် အရသာတွေ့စ ပြုလာသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ ကောင်မလေးကို တချီတည်းနဲ့ ကြောက်သွားအောင် တနပ်စား မကြံပဲ တသက်လုံးအတွက် သိမ်းပိုက်ချင်သည်မို့ လက်ဖက်ကောင်းစားချင်လျှင် ပလောင်တောင်တက် နှေးရသည်ဆိုသလို ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ ခရီးနှင်သည်။ သူ၏ ကျွမ်းကျင်မှုနှင့် စိတ်ရှည်မှုတို့ကြောင့် ဗေဒါရီမှာလဲ ကာမ အရသာကို တဆင့်ပြီးတဆင့် အဆင့်တက်ရန် ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအား မရှိဖြစ်ရသည်။
အခုလဲ ကြည့်လေ၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဆော့ကစားရင်း ဝိဇ္ဇာနက်ခေါင်းက သူမ ပိပိလေးနားကို ရွေ့သွားတော့ နာတော့မည်ပဲ ထင်ကာ ဗေဒါရီ မျက်နှာကလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ဝိဇ္ဇာနက် ဘာလုပ်မလဲဟု ရင်ထိတ်နေမိသည်။ တကယ်တမ်းကျတော့ အရမ်းနူးညံ့လွန်းတဲ့ လျှာနဲ့ ပိပိလေးကို ငြင်ငြင်သာသာ လျက်ပေးတာမို့လို့ အသည်းတွေ အေးသွားလောက်အောင် ချောက်ထဲပြုတ်ကျသလို၊ လေထဲမှာ ပျံနေရသလို အိပ်ယာနှင့် အထိအတွေ့ အဆက်အသွယ် လုံး၀ မရတော့ပဲ ငြိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်နေ၍ နှုတ်က မညည်းတတ်၊ ညည်းတတ်နှင့် အော်ညည်းလိုက်ရသည်လေ။
“အဟင့်ဟင့်၊ အဟင်းဟင်း၊ အဟင့်၊ အင့် … အဟင်း … အဟင့်ဟင့် အကိုကြီး … အကိုကြီးရယ်”
လုံး၀ မနာမကျင်တာတော့ မဟုတ်၊ တသက်လုံး အထိအတွေ့နည်းလာသည့် အသားနုလေးများ ဖြစ်သည်မို့ ဘယ်လောက်ပဲ ငြင်သာပါသည်ပြောပြော အောင့်သလိုလို၊ နာသလိုလိုတော့ ဖြစ်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အောင့်တာ၊ နာတာက သပ်သပ်၊ အမျိုးအမည် မဖော်ပြတတ်သော ဝေဒနာက သပ်သပ်မှာ ဝေဒနာက ပို၍ သူမအာရုံမှာ ထင်ရှားနေတာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။
“သမီး … အကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်။”
အသံကြားမှ သတိဝင်ကာ ဗေဒါရီ ခေါင်းထောင်ကြည့်တော့ သူမက ကြက်ကောင်လုံးကင်ကြီးလို ပေါင်နှစ်ချောင်းက ဖြဲထားလျှက်သား၊ သူမ ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူထားသည့် ဝိဇ္ဇာနက်။ သူ့ပစ္စည်းကြီးက ထောင်မတ်နေသည်။ စောစောက မြင်ခဲ့သည့် လျန်ယွီထက် မကြီးဘူးဆိုလျှင်တောင် ငယ်မနေ၊ လျန်ယွီက ပိုတုတ်ကောင်း တုတ်နိုင်သော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်က အနည်းငယ်ပိုရှည်သည်ဟု ထင်မိသည်။ သေချာတိုင်းကြည့်မထားသဖြင့် အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းသူကလေး ဗေဒါရီ တပ်အပ်တော့ မပြောနိုင်ပါ။ “ဟုတ်” ဟု ပြန်ပြောလိုက်သော်လည်း ဒီတခါတော့ နာပြီဟု စိတ်ထဲမှာ အသေအချာ ထင်မိသဖြင့် မျက်လုံးတွေကို အတင်းမှိတ်၊ လက်သီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကာ ဖင်ကိုလဲ အတင်းရှုံ့ထားလိုက်သည်။
ဝိဇ္ဇာနက်၏ လီးက ဗေဒါရီထင်သလို ချက်ချင်းတိုးဝင်မလာ၊ အဝမှာ တေ့ထားလျှက်က အပေါ်ကို ချော်ချော်ထွက်သွားသည်။ ဒီတော့ ပိပိလေးကို ပွတ်နေသလို ဖြစ်သဖြင့် နာကျင်မှုအစား အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာတွေ တက်လာပြန်သလို ဗေဒါရီလဲ အံကြိတ်ထားရာမှ တဟင့်ဟင့်နှင့် အသံတွေ ထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ အဝနားမှာ ပြန်လာတေ့ထားတော့ ဗေဒါရီ မျက်လုံးကို မရဲတရဲ ဖွင့်ကြည့်တော့ သူမကို စိတ်ကြည့်နေသော ဝိဇ္ဇာနက်။ မျက်လုံးချင်းဆုံသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီအထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်။
“အဟင့်ဟင့် … အင်းးးး၊ အားးးးးးး အိ အိ အဟီးဟီး”
အောင့်တောင့်တောင့်နှင့် တရစ်ချင်း တိုးဝင်လာရာမှ တချက် စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်သွားသဖြင့် ဗေဒါရီ အသံကုန် အားကနဲ အော်လိုက်မိသည်။ အသားနုနုလေး ပြဲသွားတာဆိုတော့ စပ်လဲ စပ်၊ နာလဲ နာသည်။ နေမထိ၊ လေမထိဖူးသေးသည့် အသားနုလေးတွေမို့ ပြဲသွားသည့် နေရာကလဲ အရမ်းနာသည်၊ မပြဲသည့်နေရာကလဲ ထိတိုင်းနာသည်၊ နာသည်ဆိုတာထက် အောင့်ပြီး နေရခက်သည်။ ဗေဒါရီ အသက်ပင် မရှူနိုင်၊ အသက်ရှူလိုက်လျှင် နာမှာကြောက်သဖြင့် အသက်အောင့်ထားမိသည်။ တဟင်းဟင်းချသည့် သက်ပြင်းမောအစား ဆောင့်ထုတ်သည့် လေတွေ တဟင့်ဟင့်နှင့် ထွက်လာသည်။
“ဟင့် … အဟင့် … ဟင့်”
ဝိဇ္ဇာနက်က တချက်တည်းနှင့် အဆုံးထိ ဝင်အောင်မသွင်း၊ တဝက်လောက်သာ သွင်းပြီး ပြန်ထုတ်သည်၊ ပြန်ထည့်သည်။ တဟင့်ဟင့်နှင့် ကယ်သူမဲ့နေရှာသော ဗေဒါရီမှာ အချက်တိုင်း ဘုရားတနေရသည်။ အံကိုကြိတ်၍ မျက်လုံးကိုလဲ စုံမှိတ်ထားလိုက်ပြီ။ ဖင်ကိုလဲ ဝင်မလာအောင် တအားရှုံ့ထားသည်။
“ဟင့် … အဟင့်၊ အဟာ့၊ အင့်၊ အဟင့်ဟင့်၊ အဟင့်၊ အိ”
ခက်တာက ဖင်ကို ဘယ်လိုပင် ရုံ့ထားထား လီးဝင်လာတာကို မဝင်အောင် ညှစ်ထားလို့မှ မရနိုင်တာပဲ၊ ပိုဆိုးတာက စောစောက ဆွထား၊ နှူးထား၊ နှပ်ထားတာကြောင့် ဗေဒါရီကိုယ်တိုင်လဲ အရည်တွေ ထွက်နေသည်။ ဒီတော့ လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်လာမြဲ ဝင်လာသည်ပင်။ တအားညှစ်ထားတော့ ဗေဒါရီအတွက် ပိုနေရခက်သည်သာ ထူးသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်အတွက်ကတော့ ဒီလို ညှစ်ပေးတာ သဘောကျပုံရသည်၊ မရဲတရဲ ခိုးပြီး မော့ကြည့်တော့ သူ့မျက်နှာ ပြုံးယောင်သန်းသလိုလို ထင်မိသည်။ နောက် ၄ – ၅ ချက် တဝက်လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေပြီး အဆုံးထိ ထိုးချလိုက်တာ ဆီးခုံချင်း ထိမိချိန်မှာ အထဲမှာ ဒုတ်ကနဲတောင် မြည်သည်၊ အင့်ကနဲ အော်သံနှင့်အတူ သူမ အသက်ရှူရပ်သွားခဲ့ပါသည်။
“အင့် … အဟင့် ဟင့်”
“စိတ်အေးအေးထားလေ၊ အတင်းညှစ်ထားရင် ပိုနာလိမ့်မယ်။”
ပြောနေရင်း အဆုံးပြန်ထုတ်ကာ ပြန်ဝင်လာပြန်သည်။ ဒုတ်ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ သူမနှုတ်က အင့်ကနဲ အသံထွက်သွားရပြန်သည်။ ဗေဒါရီ အသက်မရှူနိုင်၊ စပ်သည်၊ နာသည်၊ နေရခက်သည်၊ အမျိုးအမည်မသိသော ဝေဒနာ။ သူမအပေါ်က အုပ်မိုးနေသည် ဝိဇ္ဇာနက်ကို ကြည့်ရင်း ဗေဒါရီ မျက်ဝန်းမှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။
နောက်တချက် … ဒုတ်၊ အင့်ကနဲ အသံနှင့်အတူ ဗေဒါရီ့ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ စီးကျလာသည်။
ရူးမတတ်ဖြစ်အောင် လှိုက်ဖိုရသော အတွေ့အကြုံသစ်တို့ကို ဘယ်လိုမှ မခံယူနိုင်သည့်အဆုံး တဟင့်ဟင့်နှင့် ရှိုက်ကာ ငိုနေသော အပျိုရိုင်းကလေး ဗေဒါရီကို ဝိဇ္ဇာနက်က လုံးဝ မညှာတမ်း တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေပါသည်။ အချက် ၄၀ လောက် ဆောင့်ပြီးမှ လီးကို ပြန်ထုတ်ကာ ခဏနားသည်၊ ဗေဒါရီကို မျက်ရည်သုတ်ပေးသည်။ ဒါကလဲ ဝိဇ္ဇာနက်၏ နည်းစနစ်တခုဖြစ်သည်။ အလံခိုးရသည့် မိန်းကလေးကို ကျိုးနွံလာအောင်၊ သူ့ကို ပြန်မလှန်ဝံ့အောင် စိတ်ဓာတ်ကို ချိုးနှိမ်သည့် နည်းစနစ်။ ဒီနည်းစနစ်ဖြင့် အလံခိုးရပြီးသည့် မိန်းကလေးများမှာ အခြားအရာအားလုံးကို စိတ်ဝင်စားမှု မရှိတော့ပဲ ဝိဇ္ဇာနက်၏လီးကိုသာ တန်းတန်းစွဲ တပ်မက်၍ သူ၏ ကာမကျေးကျွန်ဘဝကို သက်ဆင်းကြရလေသည်။ ယခုလဲ တဟင့်ဟင့်နှင့် ရှိုက်ငိုနေလျှက်ကပင် ဗေဒါရီမှာ ဝိဇ္ဇာနက်လီး၏ ညို့ကွက်အတွင်း သက်ဆင်းရလေပြီ၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝိဇ္ဇာနက်ကို ဗေဒါရီ ချစ်မိလာသည်။
ထို့ကြောင့်
“တော်ချင်ပြီလား သမီး”
… ဟု ဝိဇ္ဇာနက်က သွေးတိုးစမ်း မေးလိုက်သောအခါ …
“ဟင့်အင်း၊ အကိုကြီး … သမီး ရပါတယ်။ ဆက်လိုးပါ။”
… ဟု ပြန်ဖြေလိုက်မိခြင်းကို ဗေဒါရီကိုယ်တိုင်ပင် မယုံနိုင် ဖြစ်ရသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ သူ့လီးကို ဗေဒါရီ့အဝမှာ ပြန်တေ့ကာ တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ ဗေဒါရီမှာ အဆုံးထိ ဝင်လာတိုင်း ဒုတ်ကနဲ မြည်သည်ကို သိသည်၊ အင့်ကနဲ အော်ရင်း သူမကိုယ်လုံးလေး ခေါင်းရင်းဘက် ရွေ့သွားသည်ကို သိသည်၊ အိပ်ယာခင်းကိုတလှည့် ခေါင်းအုံးစွန်းလေးကို တလှည့် အတင်း ဆွဲဆုပ်ထားမိသည်ကိုလဲ သိသည်၊ နောက်ပြီး ရှိုက်ရှိုက်ငိုရင်း ဝိဇ္ဇာနက်ကို ပို၍ ပို၍ ချစ်မိသည်ကိုလဲ သိနေမိပါသည်။
အလံခိုးရင်း အချိန်တွေ ဘယ်လောက် ကုန်သွားသည်ကို ဗေဒါရီ မသိတော့၊ အိပ်ယာခင်းတွေ၊ ခေါင်းအုံးစွန်းတွေကို ဆွဲဆုတ်ဖို့တောင်၊ ရှိုက်ငိုဖို့တောင် သူမမှာ အားမရှိတော့ပဲ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသည့်အခါကျမှ ခါးမှာ လိပ်တက်နေသည့် သူမ ထမီလေးပေါ် ဝိဇ္ဇာနက် လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တာပဲ မှတ်မိပါသည်။
🏵️(အခန်း ၆)🏵️
စောရှင်ကေသော် ဒုက္ခနဲ့ လှလှကြီး တွေ့နေပြီ၊ ချွေးတွေလဲ ပျံနေပြီ။ ရာသီဥတု ပူပြင်းသောကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမ၏ အဝတ်အစားများနှင့် ဆံပင်ရှည်တို့မှာ မိုးရေတွေ ရွှဲနေသဖြင့် ဖြစ်ချင်းဖြစ်လျှင် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် ချမ်းနေတာသာ ဖြစ်သင့်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက် လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ကာ ပီယဆေးကျွေးသွားသည့် ကေ့ကို မျိုးဇော်တို့ လူစုက ဒူးတုပ်ထိုင်ခိုင်းထားသည်။
သူမ၏ မျက်စိရှေ့တည့်တည့်တွင်က လျန်ယွီနှင့် မဟန်ဆုဝေတို့ စုံတွဲ။ တတိယအချီ အဖြစ် ဆိုဖာခုံပေါ် ထိုင်နေသည့် လျန်ယွီ့ကို ကျောပေးလျှက် ဆိုဖာလက်တန်းများပေါ်တွင် ခြေတင်ကာ အိမ်သာတက်သလို ကားယားကြီး ထိုင်နေသည့် မဝေကို လျန်ယွီက အောက်က ပင့်လိုးရင်း လက်ကလဲ အစိနှင့် နို့တွေကို အားရပါးရ ပွတ်နယ်ပေးနေသည်။ ချွေးတွေ အပီအပြင်ရွှဲနေသော မဝေက ကာမချမ်းသာကို အပြည့်အ၀ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းရင်း အော်ဟစ်ခံစားနေသည်။
မှော်ပညာနှင့် စီရင်ထားသည်ဖြစ်သဖြင့် ပီယဆေးစွမ်းက ချက်ချင်းပြသည်၊ ရမ္မက်စိတ်တွေ တားမရ ဆီးမရ ဖြစ်ပေါ်နေချိန်မှာ လှုပ်မရ၊ ရှားမရ သူများတွေ ချစ်ပွဲဝင်သည်ကို ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေရသည့် ကေ့အဖြစ်က ဆိုးလှသည်။ ကေ အာခေါင်တွေခြောက်၊ ရေတွေငတ်ကာ ကတုန်ကရင်ကြီး ဖြစ်နေသည်။
“ဆရာကြီးရဲ့ ဆေးက စွမ်းပါတယ်၊ ကြိုးဖြုတ်ပေးလိုက်လို့ ရနေပါပြီ။”
ဒါက ဖိုးနီ၏ အသံ။ သို့သော်လည်း မျိုးဇော်က ချက်ချင်း ကြိုးဖြေမပေးလိုက်ချင်၊ ကြွက်ကို ကြောင်က ကစားသလို ကစားချင်သေးသည်။ စောစောက အထိနာထားသည့် တရုတ်ကလဲ သူနှင့် တသဘောတည်း။
“ကြည့်လုပ်ဦး၊ ဆားပုလင်းမက တော်ကြာ အလိုမတူဘူးဆိုပြီး မုဒိန်းမှုနဲ့ ဖမ်းနေမယ်။”
“ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်။ ကောင်မ … နင် အလိုးခံချင်လား၊ ခံချင်ရင် ခံချင်တယ် ပြော။”
ကေ ဘာမှ ပြန်မပြော၊ ပြန်မပြောမိအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းသူ ကိုက်ထားသည်။ သို့သော် ပီယဆေးက စွမ်းသည်မို့ ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြမိသည်။
“ခေါင်းငြိမ့်၊ ခေါင်းခါ မလုပ်နဲ့။ ပါးစပ်က ဖြေ”
ပြောနေရင်း မျိုးဇော်က သူမခေါင်းက ဆံပင်စည်းထားသည်ကို ဖြေချလိုက်သည်။ ခါးလည်အထိ ရှည်သော သန်စွမ်းလှသည့် ဆံနွယ်တွေက ဝဲကနဲ ကျသည်။ ဖိုးနီထံမှ လက်ခေါက်မှုတ်သံ ရွှီကနဲ ထွက်လာသည်။
“ဟုတ် … ကဲ့ … ”
ပါးစပ်ကို ကြိုးစားစေ့ထားသော်လည်း ပီယဆေး၏ အလိုကို သူမ လိုက်နေရသည်။
“အဲ … လုပ် … လာလုပ်ပေး၊ ကျနော် … ကျနော် … ဟိုဒင်း ခံ … မယ်။”
“အလိုးခံချင်လို့ လာလိုးပေးပါရှင် လို့ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြောလေ။”
“အလိုးခံချင်လို့ လာလိုးပေးပါရှင်”
ကေကိုယ်တိုင်ပင် အံ့သြသွားသည်။ အရင်ကတော့ စောရှင်ကေသော်သည် ဒီလို အင်း၊ အိုင်၊ လက်ဖွဲ့ ကိစ္စရပ်များကို အယုံအကြည်မရှိခဲ့။ သို့သော် ယခု ဝိဇ္ဇာပညာရပ်၏ အစွမ်းကို နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့၊ အို … သူမ၏ မွေးရာပါလေးနှင့်ပါ တွေ့ရတော့မည်။
ဘယ်လိုလဲဆိုသည့် သဘောနှင့် မျိုးဇော်က ဖိုးနီကို မေးဆတ်ပြသည်။ အဆောင်သူတွေကို စောင့်ကြည့်နေဖို့ ဆရာကြီးက သေချာမှာသွားသဖြင့် သုံးယောက်လုံးတော့ ကေနှင့်လာကဲလို့ မရ။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ တွေ့သော ဖဲတထုတ်ကို ကုလားဖန်ထိုး၍ ၂ ချပ်စီ ဆွဲကြသည်။ မျိုးဇော်က ၉ နှစ်ချပ်၊ ၈ တချက်၊ တရုတ်က ကုလားတချပ်၊ ၇ တချပ်၊ ဖိုးနီက ကုလားတချပ်၊ ၁၀ တချပ်။ ဖိုးနီနိုင်သည်။
“နင်ချည်းပဲ နိုင်နေတာပဲ” ဟု တရုတ်က မကျေမနပ် ပြောသည်။ မျိုးဇော်ကလဲ သိပ်မကျေနပ်ပေမဲ့ ဘာမှတော့ မပြော။ သူတို့ စည်းကမ်းအရ ဖိုးနီ စိတ်ကြိုက် ဆုံးဖြတ်ရမည်။ ခဏစဉ်းစားပြီး …
“မင်းကို ကြိုးဖြေပေးမယ်၊ ကြိုးဖြေပေးပြီးရင် မင်း အဝတ်အစားတွေကို ဆက်ဆီကျအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ပြရမယ်။ အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးရင် ငါ့ကို လီးစုပ်ပေး၊ ပြီးတဲ့ အထိ စုပ်ပေးလို့ အချိုးပြေရင် မင်းကို သူတို့ နှစ်ယောက် လိုးပေးလိမ့်မယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းမျက်နှာပေါ်ပဲ ပန်းကြလိမ့်မယ်။ အဆုံးသတ်မှာ ငါလာလိုးမယ်။ ကျေနပ်လား။ ငါတို့ကို မုဒိန်းမှုနဲ့ ဖမ်းမှာလား။”
“ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေ … ကျေနပ်ပါတယ်ရှင့်။”
ပြာပြာသလဲနှင့် ခေါင်းလဲ ငြိမ့်၊ နှုတ်ကလဲ ပြောနေသော ကေ့ကို ဖိုးနီပင် နည်းနည်း သနားမိသွားသည်။ ကြိုးဖြုတ်ပေးလိုက်တော့ ကေက ဒူးတုပ်လျှက်နှင့်ပင် ဂျင်းဂျာကင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းချွတ်သည်။ ထို့နောက် ကျားသစ်မလေးလို လေးဘက်ထောက်ကာ ၃ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် ဖိုးနီအနား လျှောက်လာသည်။ ဖိုးနီ ဒူးကို လက်ဖြင့် ထောက်၍ မတ်တပ်အထတွင် ကေ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရာ ကေ့တကိုယ်လုံး အားကစားလုပ်သည့် ဘရာဇီယာ စွတ်ကျယ်နှင့် ပန်တီဖြူလေးသာ ကျန်တော့သည်။ စွတ်ကျယ်ကလေးကို ဖိုးနီက တချက်တည်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကေက ခါးကို လှုပ်ရမ်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချကာ ပန်တီကို ချွတ်ပြန်သည်။ နောက် ဖိုးနီကို တက်ခွပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့နမ်းသည်။ ဖိုးနီ၏ လည်တိုင်များကို နမ်းသည်၊ နို့သီးလေးတွေကို ဖွဖွလေး ကိုက်ကစားသည်။ ဖိုးနီက ကေ့ကို တွန်းဖယ်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်ကာ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်၊ ဘောင်းဘီကို လျှောချလိုက်တော့ သူ့ ဖွားဖက်တော်က ပါးပျဉ်းထောင်ထသည်။
ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက်သား ဖြစ်နေသော ကေက ဖိုးနီ၏ ဖွားဖက်တော်ကို ငုံလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ပြန်ထုတ်၍ တချောင်းလုံးကို လျှာနှင့်လျှက်ပြန်သည်၊ ဥလေးတွေကိုလဲ လက်နှင့်ပွတ်ရင်း တချက်တချက် ငုံပေးသည်။ ဒီလို အပြုအစုတွေ ကေ အရင်က လုပ်ဖို့မပြောနှင့် မြင်တောင် မမြင်ဖူးရာ ဒီလို ကျွမ်းကျင်နေသည်ကို ကေ အံ့သြရပြန်သည်။ ကောင်မလေးတွေကို စောင့်ကြည့်နေရသော မျိုးဇော်နှင့် တရုတ်တို့ကတော့ ကောင်းစားနေကြသော ဖိုးနီကိုတလှည့်၊ လျန်ယွီ့ကို တလှည့် မကျေမနပ်နှင့် ကြည့်ရင်း သူတို့ အလှည့်ကို စောင့်နေကြလေသည်။
ဝိဇ္ဇာနက်တို့ တဂိုဏ်းလုံးမှာ စံချိန်မီ ပစ္စည်းရှင်တွေချည်းသာဖြစ်သည်။ လျန်ယွီက အတုတ်ဆုံး၊ ဝိဇ္ဇာနက်က အရှည်ဆုံး ဖြစ်သော်လည်း ကျန်သူများမှာ သေးနေကြသည် မဟုတ်။ ဖိုးနီ၏ ဖွားဖက်တော် အချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးကို ကေ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်အောင် ကေ့ခမျာ ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ဟ၍ စုပ်ရသည်။ ဒူးထောက် ပြုစုသည့် ကေ့ ပုလွေအစွမ်းမှာ နစ်မျောနေသော ဖိုးနီမှာ ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် မျက်စိလေး မှေးရင်း တအားအားနှင့် တချက်တချက် အော်ညည်းရင်း ဇိမ်ယူလျှက် ရှိသည်။
ဆယ်မိနစ်မျှ ပြုစုအပြီးတွင် ခြေတွေ လက်တွေ တောင့်တင်းလျှက် ဖိုးနီတယောက် ဆိုဖာခုံကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း ကေ့ပါးစပ်ထဲမှာပင် လောကနိဗ္ဗာန်သို့ တက်လှမ်းသွားတော့သည်။ ကေကလဲ တာဝန်ကျေပွန်စွာ ထွက်လာသမျှ လရည်အားလုံးကို အငမ်းမရ မြိုချလေသည်။
ဖိုးနီ အလှည့်ပြီးပြီဖြစ်သဖြင့် မျိုးဇော်နှင့် တရုတ်ကို ကေ ဒူးထောက်လျှက်သား စောင့်နေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် လျန်ယွီက တရုတ်ကို တစုံတခု လှမ်းပြောသည်။ တရုတ်က ပြုံးပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသဖြင့် မျိုးဇော်က ဘာပြောတာလဲကွဟု မေးသည်။ တရုတ်က …
“ကောင်မက အရပ်ရှည်တယ်၊ မတ်တပ်လိုးလို့ ကောင်းမဲ့အမျိုးတဲ့”
ရမ္မက်စိတ်တွေလဲ ထန်နေချိန် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ခန္ဒာကိုယ်ကို ဒီလိုကြီး တစ်တစ်ခွခွ အပြောခံရတော့ ကေ ရှက်စနိုးဖြစ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။ လိုချင်နေပါသည်ဆိုမှ ဒီနှစ်ယောက်ကလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေကြသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မျိုးဇော်တို့က ကေ အငမ်းမရဖြစ်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းသဖြင့် ဖြည်းဖြည်း တမင်လျှောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကေမရတော့။
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ >> ဝိဇ္ဇာနီ – ပွဲဦးထွက် အတွေ့အကြုံ (ဇာတ်သိမ်း)