အအေးဘုံရဲ့ အေးဘုံ

“ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…”

“ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…”

“အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ ခေါ်မှန်းမှ မသိတာ…”

နေ့လည်နေ့ခင်း ပူပြင်းတဲ့ လယ်ကွင်း ဟင်းလင်းပြင်ကြီးက အခုတော့လည်း လသာသာ ညကလေးမှ လေအေးတွေ တိုက်လို့ ချမ်းအေးနေသည်။ ရွာနဲ့ အတန်ငယ်လှမ်းသော ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းတွေရှိရာ အေးဘုံမ တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သမီးရည်းစားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရည်လူးဖို့ပေါ့။

ကိုရင်သာအေးက လူပျိုကြီး တစ်ကောင်ကြွက်။ အေးဘုံမက မုဆိုးမ မိခင်အိုကြီးနှင့်အတူ နေသူလေ။ သမီးရည်းစားဖြစ်နေတာ တော်တော်များများ သိကြပေမယ့် ဒီဝါကျွတ်မှ ယူရန် စီစဉ်ထားကြသည်။

ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းထဲတွင် လယ်တဲလေး တစ်လုံး ရှိကာ အရင်တုန်းက အဲ့ဒီလယ်တဲမှာပင် ချစ်ရည်လူးကြသော်လည်း၊ ဒီနေ့မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ၊ လယ်ကွင်းပတ်လည်မှာ ဝန်းရံနေဟန်ရှိသော တောင်တန်းကြီးနှင့် ထိုတောင်တန်းကြီးမှ စီးဆင်းနေသော ရေတံခွန်လေးကို လာခဲ့ရန် ချိန်းသည်လေ။ လယ်ကွင်းတွေက စပါးတွေကိုတော့ ရေတံခွန်ကနေ ဖြစ်လာတဲ့ စမ်းချောင်းကြီးထဲမှ ရေ ပြန်သွယ်ကာ စိုက်ပျိုးကြခြင်း ဖြစ်သည်။

“အေးဘုံ… လာခဲ့…”

“တော်ကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်တာတုန်း… အရင် ဟိုတဲလေးမှာပဲ တွေ့နေကြကို…”

“ဟီး… ဒီလိုဟ… အေးဘုံရ…။ ငါ ညနေက ဖိုးခွေးတို့နဲ့ ဗွီဒီယို သွားကြည့်တယ်ဟ…”

“ဘာလဲ… ဟို ဆင်းရဲသား ကားပဲမလား…”

“အေး… အဲ့ထဲမှာ… ရေတံခွန်ဘေးနား လုပ်နေကြတာတွေ့တော့ ငါ နင့်ကို သတိရသွားတာဟ…”

“ဘာဆိုင်တုန်းတော့…” (ရှက်ဟန်ဖြင့်)

“နင်ကလည်း အစားအစာ ကောင်းကောင်း စားရရင် ချစ်ရတဲ့သူကို သတိရတယ်တဲ့…။ အခု ကား ကောင်းကောင်းလေး ကြည့်ရတော့ ငါ့ချစ်သူ နင့်ကို သတိရတာပေါ့…။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဲ့လိုလုပ်စရာ နင်ပဲ ရှိတာကို…”

“တော်ပါတော်… ဟိုနေ့က တော် ရွာလမ်းထိပ် ကုန်စုံဆိုင်က အပျိုကြီး မတင်ရီနဲ့ စကားတွေ ရေပက်မဝင် ပြောနေတာ ကျုပ်လာတာတောင် မမြင်ဘူးမလား…”

“အယ်… မဟုတ်ပါဘူး… အေးဘုံရယ်… သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား စကားပြောရုံပါ…”

“တော်နော်… ခြေလှမ်းမှားမယ် မကြံနဲ့…။ ကျုပ်က တော့်ကို ချစ်လွန်းလို့ ဘဝတသက်စာ ရည်စူးပြီး ပေါင်းမှာ…။ ကျုပ်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ဆိုတာ မမေ့နဲ့… ဟွင့်…”

“အဲ့ဒီအပျိုကြီးလည်း အရင်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ပဲလေဟ…”

“ဟော… ပြောရင်းနဲ့ အထွန့်တက်လာပြီ…။ ကျုပ်ကတော့ ရှင်းရှင်း ပြောမယ်…။ မုန့်ပဲ ဝေစားမယ်… ဒုတ်တော့ ဝေမစားဘူး တော်ရေ့…”

“ဟားဟား… ဘယ်က ဒုတ်လဲ… အေးဘုံရ…”

“ဟော့ဒီက ကျမ ကြိုက်လှတဲ့ တော့်ရဲ့ ဒုတ်လေ…”

ရေတံခွန်အကျ စမ်းချောင်းလေး စပြီး စီးဆင်းရာရဲ့ အနီး မြက်ခင်းပြင်မှာ အေးဘုံမသည် သာအေးရဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချကာ ထောင်မတ်စပြုနေသော ဒုတ်ကို ငုံစုပ်ရန် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒုတ်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန်က ကလေးလေးတစ်ယောက် ကပ်စေးနဲ အုန်းထညက်ကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန် နှင့် တူလှသည်။ အေးဘုံတို့ရွာက မြို့နဲ့လည်း သိပ်မဝေးသောကြောင့် ခေတ်နှင့် မျက်ခြေမပြတ်တာ ဖြစ်သည်။

“အေးဘုံ… နင်စုပ်တာ တော်တော် ကောင်းတယ်ဟ…။ နင် တော်တော် တိုးတက်လာတာပဲ…”

“တော်ပဲ သင်ပေးတာလေ…။ မညားခင်ထဲက ကျုပ် အဖုတ်လည်း ဖွတ်သထက် ကြေနေပါပြီတော်…”

“ဟားဟားဟား…”

“မရယ်နဲ့… ညားများညားရင် ကျုပ် သေးပေါက်ချိန်တောင် ရပါ့မလား မသိဘူး…”

“အေးဘုံရယ်… မပူပါနဲ့… အနားယူချိန်လေးတော့ ငါပေးပါ့မယ်ဟ…”

“ဟွန့်… တဏှာရူးကြီး…”

“အဲ့လို တဏှာရူးလို့ပဲ ဒီက နှာဘူးမလေးက ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား…”

“ခိခိ… တော်ပြီ… စကားမပြောနဲ့တော့… ကျုပ်စုပ်ပေးတာ ငြိမ်ခံ…။ ပြီးရင် တော့် အလှည့်ပဲ…”

“အေးပါဟာ… ငါ့ လျှာအစွမ်းလည်း ဘယ်လောက် ထက်လဲဆိုတာ နင် သိသားပဲ… စိတ်ချ…။ အေးဘုံ… နင် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ဦးလေ…”

“ကျုပ်… အေးတယ်တော့်…”

“ဒါဆိုလည်း ချွတ်ပြီး နို့တွေပဲ ဖော်ထားဟာ…”

“သေနာကြီး… ကဲ… ကြည့်… ကြည့်…”

ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဒုတ်ကို ကုန်းစုပ်နေသော အေးဘုံကို အပေါ်စီးကနေ ကြည့်နေမိသည့် သာအေးသည် အခုလည်း အေးဘုံရဲ့ နို့တွေကို ကြည့်နေသည်။ စုပ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ နှုတ်ခမ်းစူစူလေးနှင့် အေးဘုံကို မြင်ရပြီး၊ ပြန်ထုတ်ချိန်မှာတော့ အေးဘုံရဲ့ စူဖြိုးနေသော လက်တဆုပ်စာ ကိုင်လောက်တဲ့ အရွယ်အစားရှိတဲ့ နို့ထွားထွားလေးတွေကို မြင်ရသည်။

“အေးဘုံ… ငါ နင့်နို့တွေကြားထဲ ငါ့ဒုတ်ကို ထည့်ပြီး လုပ်ချင်တယ်ဟာ…”

“လုပ်ပြန်ပြီ… အတတ်ဆန်းတွေ… ပြော… ကျုပ် ဘာလုပ်ရမှာလဲ…”

“နင့် နို့နှစ်လုံးကြားထဲကို ငါ့ဒုတ် ထည့်မယ်ဟာ… နင်က နို့တွေနဲ့ ငါ့ဒုတ်ကို ညှစ်ထားပေး…”

“ကဲ… လုပ်… လုပ်… တော် လုပ်လို့ လူလည်း ရစရာကို မရှိတော့ဘူး…”

“အဲ့ဒါတွေ ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… အေးဘုံက…”

“ဟွန်း…” (မျက်စောင်းလေးက ထိုးလိုက်သေးသည်)

“အေးဘုံ… နင်ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးကြီးကိုလည်း ဖြည်လိုက်ဟာ… ငါ ကြည့်ချင်လို့…”

အေးဘုံလည်း ဘာမှပြောမနေပဲ သာအေးပြောစကားအတိုင်း ဆံထုံးကြီးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ တင်ပါးလောက် မရောက်တရောက် ဆံပင်အရှည်က လေထဲမှာ ဝဲပျံနေသည်။ ပြီးတော့ သာအေးက အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး၊ အေးဘုံရဲ့ အဝတ်တွေကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် ဆွဲချွတ်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်တွေကို ပုံထားပြီး ခြံပုတ်လေးတွေ ဘေးနားမှာ ထားလိုက်သည်။

ဒီတခါတော့ အေးဘုံလည်း တဏှာမီးတွေ တက်နေတာနဲ့ အေးလို့ အေးမှန်းပင် မသိတော့။ တကယ်လို့တော့ ရွာသား တစ်ယောက်ယောက်က လယ်ကွင်းနားက ရေတံခွန်ကို အခန့်မသင့်လို့ ရောက်လာရင်ဖြင့် တွေ့လိုက်ရမယ့် မြင်ကွင်းကို သွားရေမကျရုံတမယ် ကြည့်နေမည်မှာ မလွဲပေ။ လင်းလက်နေတဲ့ လရောင်အောက်၊ တဖြောင်းဖြောင်း စီးကျနေသော ရေတံခွန်နံဘေး၊ ခြုံပုတ်တွေ မြက်ခင်းတွေ ပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေသော သာအေးနဲ့ အေးဘုံရဲ့ ချစ်ရည်လူးနေဟန်က ကြည့်ချင်စရာပင် ဖြစ်သည်။

“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဒူးတွေ နာလာပြီ… ဒီတစ်ခေါက် တော်လုပ်ပေးဦးတော့်…”

“ငါ… ဘာလုပ်ပေးရမလဲ… အေးဘုံ…”

“တော်ကတော့ ညစ်ပြီ…”

“မညစ်ပါဘူး… အေးဘုံ… ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာသာ ပြော…။ ဟော့ဒီက ကိုရင်သာအေး အကုန်လုပ်ပေးမယ်…”

“ဟွန့်… ဒါဆိုလည်း ကျုပ်အဖုတ်ကို ဟော့ဒီက တော့်ရဲ့ လျှာနဲ့ ယက်ပေး…”

“လျှာနဲ့ပဲလား…”

“ကျုပ် အားရတော့မှ… ဟော့ဒီက တော့်ဒုတ်နဲ့ လိုးပေး…။ တကယ်ထဲ… အဲ့ဒါ ကြားချင်နေတာမလား…”

“ဟားဟား… အေးဘုံ သဘောအတိုင်း လုပ်ပေးပါ့မယ်ဗျ…”

ဒူးထောက်ထားသော အေးဘုံကို အနောက်လှန်ခိုင်းလိုက်ပြီး မြက်ခင်းပြင်ပေါ် လှဲနေခိုင်းလိုက်သည်။ မြက်ခင်းပြင်ပေါ် ကျောချလိုက်သည်နှင့် အေးဘုံမမှာ အလိုအလျောက် ပေါင်ကား၊ ဒူးထောင်ပြီး အဖုတ်အယက်ခံရန် အဆင်သင့် ပြင်ထားလေသည်။ ပေါင်ကားထားရာမှ အမွှေးထူပျစ်ပျစ်ကြားက ပြဲရဲပြီး ဆူထွက်ဖောင်းပွနေသည့် အဖုတ်ရဲရဲကြီးက သာအေးကို မျက်စပစ်ပြနေဟန်။ သာအေးသည် အမွှေးတွေ အကုန်လုံးကို အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်ကာ လက်နဲ့သပ်ပြီး ထိန်းထားလိုက်သည်။ အမွှေးတွေက မြင်ကွင်းက ဖယ်သွားတော့မှ အဖုတ်ရဲရဲကြီး ဘေးနားက နားရွက်ကားကား အဖုတ်အသားနဲ့အတူ ထောင်ထပြီး ထွက်နေတဲ့ အစေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သာအေးသည် အဖုတ်တလျှောက် လျှာနဲ့ ပင့်တင်ပြီး ယက်ကာ အစေ့ကို စုပ်လိုက်သည်။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ကွမ်းစားသဖြင့် သာအေးရဲ့ လျှာမှာ နီရဲပြီး ကြမ်းကာ ရှတတ ဖြစ်နေသည်။ ဒါကိုက အဖုတ်ယက်ရာမှ မိန်းမတွေ အသဲခိုက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာ ဖြစ်သည်။ အစေ့စုပ်ကာ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ အဖုတ်ကို ယက်နေသည့်ဟန်မှာ ခွေးတစ်ကောင်က စားကြွင်းစားကျန်တွေကို စားပြီး ပန်းကန်ကိုပါ အကုန်အစင် လျှာနဲ့ ယက်နေဟန် တူသည်။ လျှာကြမ်းကြီးရဲ့ ကြမ်းရှရှဖြစ်နေတာက အဖုတ်တဝိုက် ကျင်တင်တင် ဖြစ်စေကာ အေးဘုံကို အထွဋ်အထိပ် မြန်မြန် ရောက်စေသည်။

“ကိုရင်သာအေး… တော်တော့… တော် ယက်တာနဲ့ ကျုပ်ပြီးတော့မယ်… ကျုပ်ကို လုပ်ပေးတော့…”

“အေးဆေးပေါ့… အေးဘုံရ…”

“မြန်မြန်လုပ် တော်ရေ့… အစ်မ နိုးလာမှာစိုးလို့…” (အမေကို အစ်မဟု ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်)

“အေးပါ… အေးပါ… ငါ ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ…”

“တော်ကလည်း… တော့်လီးနဲ့ ကျုပ် အဖုတ်ကွဲအောင်သာ လိုးတော့… ကွဲချင် ကွဲသွားပလေ့စေ…”

“ဟားဟား… အေးဘုံ… တော်တော် ပါးစပ်ရဲလာတယ်… ကောင်းတယ်… ကြိုက်တယ်… ငါ လိုးပေးမယ်…”

သာအေးသည် ပြောပြောဆိုဆို၊ ကုန်းထ လိုက်ကာ အေးဘုံရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ယက်ထားလို့ တံတွေးတွေ ပေနေတာရော၊ အဖုတ်က အရည်တွေ ထွက်လာတာရောကြောင့် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ပြောင်လက်လက် ဖြစ်နေသည်။ အရည်ရွှဲသောကြောင့်လည်း အေးဘုံ အဖုတ်ထဲကို သာအေးရဲ့ဒုတ် ထိုးသွင်းရာမှာ ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။

သာအေးရဲ့ ဒုတ်မှာလည်း လုံးပတ်က အေးဘုံလက်ရဲ့ လက်တဆုပ်စာမက ကြီးကာ၊ အရှည်မှာလည်း သီမွှေးငှက်ပျောသီးလောက် ရှိသည့်အပြင် သဏ္ဍန်ကလည်း ကောက်ကောက်ကြီး ဖြစ်နေတော့၊ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေပြီး တချက်ချက် သားအိမ်ခေါင်း အဝကို သွားဆောင့်ဟန် တူသည်။ အဲ့လို အခါမျိုးဆို အေးဘုံဆီက ငြီးသံက ပိုကျယ်လာသည်။ အောင်းနေကြတွင်း ဖြစ်နေတော့လည်း အထာလေးတွေက နပ်လာသည်။ ဘယ်နေရာထိရင် ဘယ်လို ဖြစ်မယ်ဆိုတာ အလိုလို သိလာသည်လေ။ အောက်ကနေ ပင့်ပင့်ထိုးသလို လိုးရင် အေးဘုံမှာ ပိုခံစားရသည်။

“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် မနေတတ်တော့ဘူး… အားနဲ့ ဆောင့်… ကျုပ် အဖုတ်ကြီး ပြဲထွက်သွားအောင် လိုးပေး… အား… အား…”

“အေးဘုံ… ငါလည်း လိုးပေးနေတယ်…။ နင့် အဖုတ်ကြီးက တအား လိုးလို့ ကောင်းတယ်… နွေးနေတာပဲ…။ နင့် အဖုတ်က မျှော့ပါတယ်ဟ… သိလား…။ ငါ့လီးကို အထဲကနေ စုပ်စုပ် ယူနေသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာ… နင် တော်တော် ကောင်းတယ်ဟာ…”

“လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါတော်… ကျုပ် သေးပေါက်ချင်လာပြီ… အရမ်းကောင်းတယ်… အား… အား… အား…”

“ငါလည်း ပြီးပြီ… အေးဘုံ… အား…”

အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကနေ သေးတွေ ပန်းထွက်လာသည်။ သာအေးကလည်း ပြီးသွားသောကြောင့် လရည်တွေကို အဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးဘုံ ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ သာအေးလည်း အေးဘုံ တုန်နေတာကို ကြည့်ပြီး သူကြည့်ဖူးထားတဲ့ ဗွီဒီယိုအတိုင်း အစေ့ကို လက်မ၊ လက်ညှိုးနှင့် ဖိချေလိုက်သည်။ အေးဘုံမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ရာကနေ တွန့်လိမ်ခေါက်ကွေး ဖြစ်ကာ သာအေးရဲ့ လက်ကို အတင်းဖယ်တော့သည်။

“တော်တော့… ကျုပ် အဲ့လိုမျိုး မနေတတ်ဘူးတော့်… တစ်မျိုးကြီးပဲ… ခုဏ ကျင်တက်လာရာကနေ ကျင်နှုန်းမြင့်လာသလိုပဲ… ကျုပ်မခံနိုင်သေးဘူး… မကောင်းလို့လည်း မဟုတ်ဘူး… ကောင်းတယ်… အကောင်းလွန်နေတယ် ထင်တယ်…”

“အေးပါ… ငါလည်း ကြည့်ဖူးထားတဲ့ ခွေအတိုင်း လုပ်တာ… နင် ကြိုက်တယ်ဆိုရင်တော့ တဖြည်းဖြည်း ကျင့်ပေးရမှာပေါ့…။ ဘယ်လိုလဲ… ငါ့လရည်တွေ နင့်အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားတာ…”

“အရမ်းကောင်းတယ် တော်ရေ… အဖုတ်ကြီး တစ်ခုလုံး နွေးနေတာပဲ…။ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး တက်နဲ့တဲ့ လရည်တွေကလည်း အားကောင်းလိုက်တာတော်…။ တစ်ခုခုနဲ့ လှမ်းထိုးနေသလားတောင် ထင်ရသေး…”

အေးဘုံ အဖုတ်ထဲကို စိမ်ထားနေရာကနေ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်လာပြီး အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ရည်ရော၊ လရည်ရော၊ သေးတွေရော ဆင်းထွက်လာတာ အေးဘုံ စအိုတလျှောက် စီးသွားပြီး အောက်ကို ဆင်းကျလာသည်။ အရည်တွေက စအိုအဝကို ဖြတ်သွားတော့ စအိုဝလေးက ပွစိပွစိ ဖြစ်နေသည်။ နောက်တစ်ခေါက်တွေ့ကြမှ ဖင်ပါချပစ်မည်ဟု သာအေး တွေးထားသည်။

“ပြန်ရအောင် ကိုရင်သာအေးရေ…။ ရွာလည်း ပြန်ရဦးမှာဆိုတော့… ကျုပ်က ရွာထိပ်တင် ဆိုတော့ ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး…။ ရှင်က သတိဝိရီယနဲ့ ပြန်ဦးနော်…”

“အေးပါ… အေးဘုံရ… ဝါကျွတ်ရင်တော့ ဒီလို ခွဲနေရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး…။ တချီပြီး တချီပြီး တချီ… လာထားပဲ…”

“ကြောက်လှပါချည်ရဲ့တော်…”

“အံမယ်… ကြိုက်လှပါချည်ရဲ့ လို့တော့ လုပ်ပါ… အေးဘုံရယ်…”

“ခိခိ… ကျုပ် ရေသွားဆေးဦးမယ်တော့်…။ စမ်းချောင်းထဲ ခဏ ဆင်းစိမ်လိုက်ဦးမယ်…”

“ငါလည်း ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်… အတူလိုက်ခဲ့မယ်လေ…”

ထို့နောက် စမ်းချောင်းဘေးနားမှာ ရပ်ကာ သာအေးသည် ဒုတ်ကို ရေနှင့် ဆေးလိုက်သည်။ အေးဘုံကတော့ သူ့ကိုယ်လုံး တဝက်လောက်အထိ ရေထဲ ဆင်းကာ အဖုတ်ကို ဆေးကြောနေသည်။ ရေက တော်တော် အေးသည်။ ဘယ်လိုများ အအေး ကြိုက်မှန်း မသိသော အေးဘုံ။

“ငါ နေပေးရဦးမလား…”

“မနေနဲ့တော့… ခဏပဲ…။ တော့်ဘာသာ အဝတ်ဝတ်ပြီးရင်… ကျုပ်အဝတ်တွေ ယူလာပေး…”

“အေးအေး… မြန်မြန်လုပ်ဦး…”

သာအေးလည်း စွပ်ကျယ် နှင့် ပုဆိုးကို မြက်ခင်းပေါ်ကနေ ကောက်ယူကာ ခါလိုက်ပြီး ဝတ်လိုက်သည်။ အေးဘုံရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ထမီကို ယူလိုက်ချိန်မှာတော့

“အား…”

“အေးဘုံ… ဘာဖြစ်လဲ… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”

“မသိဘူး တော်ရေ…။ ကျုပ်တင်ပါးကို ဘာကောင် ကိုက်သွားလဲ မသိဘူး…”

“ဟာ… ဒီထဲမှာ ရှိနိုင်တာ မြွေဖြစ်ဖို့ များတယ်…”

“လုပ်ပါဦးတော်… ကျုပ် ကြောက်တယ်…”

“ကဲ… ရေထဲကနေ မြန်မြန်တက်တော့… လာ… လာ…”

“အီး… ဟီး… ဟီး…”

“လာ… အဝတ် မြန်မြန် ဝတ်…”

“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ တော့်…”

“အေး… ငါလည်း မသိဘူးဟ…။ အခုချိန် မြို့ထဲကို သွားဖို့ကလည်း ရွာပြန်ပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ သွားမှရမယ်…။ အဲ့ဒီတော့ ငါ ရွာပြန်လိုက်ဦးမယ်ဟာ…။ ပြီးရင် ဆိုင်ကယ်ယူပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်…”

“အီး… ကျုပ် တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တယ်တော့…”

“ဒါဆို ငါနဲ့ ရွာလိုက်ပြန်မလား…”

“အင်း… ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲ ဒီမှာ နေတာထက် စာရင် တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်…”

အေးဘုံသည် အဝတ် မြန်မြန်ဝတ်ကာ သာအေးလက်ကို ဆွဲရင်း ငိုပြီး လိုက်လာသည်။ လယ်ကွင်းနှင့် ရွာသည် သိပ်မဝေးသော်လည်း မိနစ် ၃ဝ ခန့်မျှ ခြေကျင်လျှောက်သွားရသည်။ ပုံမှန်ဆို ဆိုင်ကယ်လေးနှင့် လာနေကြဖြစ်သော်လည်း ညဘက် လူခြေတိတ်ချိန်မို့ လမ်းလျှောက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြည်းဖြည်း လျှောက်လာရာမှ အေးဘုံရဲ့ ခြေထောက်တွေ လေးလံလာသည်။ မြေပြင်ပေါ်ကို ပစ်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။ သာအေးက အေးဘုံကို ပွေ့ထားလိုက်သည်။

“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး… ခေါင်းတွေလည်း မူးနေတယ်… ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့ဘူး… ခြေလက်တွေလည်း မသယ်ချင်တော့ဘူး…” (ပါးစပ်ကနေ လေသံတိုးတိုးနှင့် မပီမသ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်)

“အေးဘုံ… အားတင်းထားပါဟာ…။ နင် ဒီမှာ ခဏစောင့်ဦး…။ ငါ ရွာကို အမြန်ပြေးပြီး ဆိုင်ကယ်သွားယူမယ်…”

“ကျုပ်… ကျုပ် မနေရတော့ဘူး ထင်တယ်…”

“အေးဘုံ… နင် စိတ်ကို တင်းထား… ငါ ပြန်လာမယ်… ခဏစောင့်…”

“ကျုပ်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့…”

“ခဏလေးပဲ စောင့်…။ ငါ ချက်ချင်းသွားပြီး အမြန် ပြန်လာမှာနော်…။ အေးဘုံ… နင် ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေလိုက်… နတ်ကောင်းနတ်မြတ်တွေ မစမှာပါဟာ…”

သာအေးသည် အေးဘုံကို ရွာအပြန် လမ်းလေးပေါ်မှာပင် ချထားခဲ့ကာ ရွာဆီသို့ အမြန်ပြေးလေသည်။ ပြေးသည့် ခြေလှမ်းတွေက မြန်သထက် မြန်လာသည်။ ချစ်သူဇောနှင့် မောရပါပြီလေ။ သာအေးရဲ့ အိမ်က ရွာထိပ်မှာဆိုတော့ သိပ်မပြေးလိုက်ရပေ။ ၁ဝ မိနစ်လောက်နှင့် ရောက်သွားသည်။ အိမ်ဝင်းထဲက ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်စက်နှိုးပြီး အေးဘုံရှိရာ လာခဲ့သည်။

အေးဘုံနား ရောက်တော့ အေးဘုံကို နှိုးသည်။ မနိုးတော့။ အသံ ပြန်မပေးတော့ပေ။ ဒါနဲ့ပဲ ဆိုင်ကယ်အနောက်ပေါ်ကို အတင်းတင်ကာ သာအေးရဲ့ ကျောကို မှီနေသည့် အနေအထားမျိုးထားပြီးမှ ဆိုင်ကယ်စက်နှိုးပြီး ဆေးရုံကို မောင်းလာရသည်။

ဆေးရုံရောက်တော့ တာဝန်ကျ ကျေးလက်ဆရာဝန်မရှိသဖြင့် သူ့အိမ်ကိုသွားကာ သွားနိုးပြီး ခေါ်လာရသည်။ ဆရာဝန်က စမ်းသပ်ပြီး သာအေးကို စိတ်မကောင်းစွာဖြင့်ပင် အေးဘုံ ဆုံးသွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း၊ အသက်မရှိတော့ကြောင်း ပြောသည်။ ကျုပ်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့ ဆိုတဲ့ အေးဘုံက အခုတော့ သာအေးကို ထားသွားခဲ့ပြီ။

😢အေးဘုံရယ်… ငါသာ နင့်ကို အဲ့ဒီနေရာ မခေါ်ခဲ့ရင် နင်လည်း ဒီလို ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး… ငါ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ…😢

အေးဘုံသည် မိမိကို ဘာကောင်ကိုက်မှန်း မသိပဲ၊ တကိုယ်လုံး ထုံပြီး ဘာမှ မသိသလို ဖြစ်ကာ နေသည်။ ကိုရင်သာအေးကလည်း ရွာကို အမြန်ပြန်ပြီး ဆိုင်ကယ်သွားယူမည် ပြောသည်။ တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်သဖြင့် မသွားစေလိုသော်လည်း သူက အတင်းထွက်သွားသည်။ မျက်လုံးများက လေးလံလာသည်။ အားတင်းကာ အတင်းဖွင့်သော်လည်း မရ။ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်လာကာ လောကတစ်ခုလုံး ပိန်းပိန်းမှောင်သွားတော့သည်။

အေးဘုံနားထဲ အသံတွေ ကြားနေရသည်။ ကြားရသည့် အသံက ရေတွေ စီးကျနေသည့် အသံ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီနေရာကို အေးဘုံ သိသည်။ စောနလေးတင်ပဲ ကိုရင်သာအေးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သည် နေရာ။ ထပ်တူကျသော နေရာ ဖြစ်သော်လည်း မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက မတူတော့။ သစ်ပင်တွေပေါ်မှာ မွစိမွစိ နှင့် ဘာလေးတွေလဲ မသိပေ။ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်သောကြောင့် သက်ရှိလို့ပင် ထင်မိသည်။ လူသဏ္ဍန်ဖြစ်သော်လည်း သေချာကြည့်ရင် လူနှင့်မတူပေ။ အရွယ်အစား အကြီးတွေ ရှိသလို သေးသေးလေးတွေလည်း ရှိသည်။

“ဟေ့ ကောင်မလေး… နင် ရောက်လာပြီလား…”

အသံကြားရာကို ကြည့်လိုက်တော့ စမ်းချောင်းဘေးနားက ခြုံပုတ်လေးထဲကနေ ဝဝကြီး ထွက်လာသည်။ ပုံစံကို ဘယ်လို ပြန်မပြောတတ်ပေ။

“ငါ့ကို မြင်လို့ လန့်နေတာလား…။ နင်လည်း တစ်ပတ်ပြည့်ရင် ငါတို့လိုပုံစံ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလာမှာ…”

“ရှင်… ကျုပ်က ဘာဖြစ်လို့လဲ… တော်ကရော ဘယ်သူလဲ…”

“ငါက ဒီခြုံပုတ်ထဲမှာနေတဲ့ အကောင်…။ နင်က ခုဏလေးတင် ရေထဲက အကောင်ကိုက်လို့ သေသွားတဲ့ မသာ…”

“ရှင်… ဒါဆို ကျုပ်တို့ လုပ်နေတာတွေ မြင်ရတာပေါ့…”

“ဟားဟား… ဒါပေါ့…။ ဟိုကောင်ရော နင်ရော မိုးမမြင် လေမမြင် လိုးနေကြတာ…။ ဒီက အကောင်တွေ အားလုံး မြင်တယ်…”

လက်ညှိုးညွှန်ရာ ကြည့်လိုက်တော့ သစ်ပင်၊ ခြုံပုတ်တွေမှာ များစွာသော အကောင်တွေ၊ ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ အဝတ်တွေလည်း မပါသလို၊ အကောင်တွေကလည်း စုံလှသည်။ လီးပါသလို၊ အဖုတ်ပါသည့် အကောင်များလည်း ရှိသည်။ လူတွေလိုတော့ မဟုတ်ပေ။ ပုံနည်းနည်းပြောင်းနေသည် ထင်သည်။ ဘာပြောင်းသည်ကိုတော့ မပြောတတ်။

“ဟိုဒီ လျှောက်မကြည့်နဲ့… နင့်ကိုယ်ကို အရင် ပြန်ကြည့်ဦး…”

ထိုဝဝအကောင်ကြီး ပြောသည်နှင့် မိမိကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ အံ့ဩမင်တက်သွားသည်မှာ မိမိကိုယ်လုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မပါတော့။ အဖုတ်ရော၊ နို့ရောက အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မိမိကိုယ်ကို ရှက်ကာ လက်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။

“ဟားဟားဟား… ကောင်မလေး… အုပ်မနေနဲ့… ငါတို့ အားလုံး အတူတူပဲ…။ နင်က ပူပူနွေးနွေး သေထားတာမို့လို့ ပုံမပြောင်းသေးတာ…။ ငါ ခုဏက ပြောသလိုပဲ… တစ်ပတ်ကျော်တာနဲ့ ပြောင်းတော့မှာ…”

“ကျုပ်က အဲ့ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…”

“တစ်ပတ်ပြည့်လို့ နင့်နာမည် တပ်ခေါ်ပြီး အမျှဝေရင် သေချာ အာရုံပြုပြီး သာဓုခေါ်…။ အဲ့ဒါဆို နင်နဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ ဘုံဘဝကို ရောက်လိမ့်မယ်…။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းတော့ နင့်အတွက် စပါယ်ရှယ် ပတ်စ်ပေါ့… သွားချင်တဲ့နေရာ သွားလို့ရတယ်… စားချင်တာတော့ စားလို့မရဘူး…။ နင့်ကို ရည်စူးပြီး ပေးထားတဲ့ အစာတွေကိုမှ စားလို့ရတယ်…။ မဟုတ်ရင် လွှင့်ပစ်ထားတဲ့ အမှိုက်တွေ… လူတွေရဲ့ စားကြွင်းစာကျန်တွေ… လူတွေရဲ့ အညစ်အကြေးတွေကိုပဲ စားလို့ရမယ်…”

“ရှင်…”

“ရှင်မနေနဲ့တော့… နင်ကသေနေပြီ…။ ကဲ… သွား… သွား… နင့်အိမ်ကို နင်ပြန်…။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းက နင် ဝင်ချင်တိုင်း ဝင်လို့ရတယ်…။ သွားတော့… ငါလည်း ခြုံပုတ်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး… နင်တို့ လိုးထားတာကြည့်ပြီး လီးတောင်နေပြီ…။ ငါ့ကောင်မနဲ့ သွားလိုးလိုက်ဦးမယ်…။ နင်လိုက်ချင်ရင်လည်း လိုက်ခဲ့လေ…။ ဒီခြုံပုတ်က ငါပိုင်တာ…”

“တော်ပါ… မလိုက်ပါဘူး…”

ဝဝ အကောင်ကြီး ပြောမှ သူ့လီးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားနှင့် လိုက်အောင် ကြီးမား တောင့်တင်းလွန်းနေသည်။ ခရမ်းသီး အကြီးစားအရွယ်ထက်ပင် ကြီးမားကာ အကြောတွေ ထောင်တက်နေသည်။ အေးဘုံသည် မိမိ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိသောကြောင့် မလိုက်ချင်သော်လည်း အဲ့ဒီလီးကြီးကို မြင်ပြီးထဲက အဖုတ်က ရွစိထိုးနေသည်။ သို့သော်လည်း အိမ်အမြန်ပြန်မှ ဖြစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ရွာလမ်းအတိုင်း ပြေးထွက်လာသည်။

ထိုစဉ် ဆိုင်ကယ် တစ်စီး ဖြတ်မောင်းသွားသည်။ ထိုဆိုင်ကယ်ကို အဝေးမှ ကြည့်လျှင်ပင် သိသည်။ ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်။ အေးဘုံ ဝမ်းသာသွားသည်။ ကိုရင်သာအေးကို လှမ်းခေါ်သည်။ မကြားဘူး ထင်သည်။ အားကုန်သုံးကာ အော်ခေါ်သည်။ ဆိုင်ကယ် ရှေ့တည့်တည့်ကို ရပ်ပြီး တားလိုက်သည်။ ဒါဆိုရင်တော့ တွေ့နိုင်မည် ထင်သော်လည်း အေးဘုံရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆိုင်ကယ်က ဖြတ်မောင်းသွားသည်။ အေးဘုံ ရုတ်တရက် တအားလန့်သွားသည်။ ဆိုင်ကယ် အနောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အေးဘုံရဲ့ မလှုပ်မယှက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ကိုရင်သာအေး အနောက်မှာ မှီပြီး လိုက်ပါသွားတာ တွေ့လိုက်သည်။

သွားပြီ။ အေးဘုံ သိလိုက်ပြီ။ မိမိ တကယ် သေသွားသည်ကို ယုံကြည်သွားတော့သည်။ အားရပါးရ ငိုပြီး ကိုရင်သာအေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မကြားမှန်းလည်း သိနေပြီ မဟုတ်လား။

“ကိုရင်သာအေးရေ…….”

ပြန်လာတော့ ရွာလမ်းတလျှောက်မှာ အကောင်တွေ အရွယ်စုံ မျိုးစုံ တွေ့ရသည်။ အေးဘုံလည်း အစကတော့ ကြောက်ပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း ရဲတင်းလာကာ ကိုယ့်ဘာသာပဲ အိမ်ကို ရောက်အောင် ပြန်လာတော့သည်။ တခါတလေ အသဲလေး၊ ပူတူးလေး၊ ချာတိတ်လေး၊ အရမ်းကိတ်တယ်ကွာ၊ မင်း ငါနဲ့နေရင် မင်းအဖုတ် လီးနဲ့ မပြတ်စေရဘူး၊ လာခဲ့ကွာ၊ အဖုတ်လေးက လှလိုက်တာ၊ စသဖြင့် ခေါ်သံတွေ ကြားနေရသည်။ ကြားကြားချင်းတော့ ရှက်စိတ် ဖြစ်နေပေမယ့် မိမိမှာ သေပြီးသား လူဖြစ်သည်ကို လက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် အဝတ်မပါတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘာနဲ့မှ ဖုံးမနေတော့ဘူးပေါ့။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် လမ်းလျှောက်နေသော တင်သားစိုင်ကြီးတွေက အထက်အောက် တုန်ခါနေကာ ဘယ်ညာ အနည်းငယ် ရမ်းနေသည်လေ။ ကြားနေရတဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့်လည်း အဖုတ်က ရွစထလာကာ အရည်တွေ တတောက်တောက် ကျနေသည်။ ဒါကို မြင်လေ၊ ဟိုအကောင်တွေက အေးဘုံကို ခေါ်လေပင် ဖြစ်သည်။

ရွာထိပ်ရောက်တော့ မမြင်စဖူး တဲအိုလေး တစ်လုံးကို တွေ့လိုက်သည်။ အေးဘုံက တအံ့တဩ ကြည့်နေတော့ တဲအိုလေးထဲကနေ ၂ ပေ သာသာ လောက်ပဲ ရှိသော အကောင်လေး ထွက်လာသည်။ အေးဘုံက သူ့ကို ကြည့်နေသည်မှန်း သိသောအခါ။

“ဪ… အေးဘုံကိုး… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သေသွားတာလဲ…”

“ဟင်… တော်က ကျုပ်ကို သိနေတယ်…”

“သိဆို… ငါက ဒီရွာကို စောင့်ရှောက်နေတာလေ…”

“ဟင်… ပုံပြင်ထဲကလို နတ်ဝတ်နတ်စားတွေနဲ့လည်း မဟုတ်ဘူး…”

“အဲ့ဒါ ခက်တာပဲ… နင်တို့တွေက ငါတို့တွေကိုလည်း မမြင်ရဘူး… မမြင်ရပဲနဲ့ ရမ်းတမ်းပြီး ပုံဖော်နေကြတာ…။ ကဲ… ထားတော့… ထားတော့… ဘယ်လို သေလာတာလဲ ပြောပြဦး…”

အေးဘုံလည်း အကြောင်းစုံ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ထိုအကောင်သေးသေးလေးက အေးဘုံ ပြောတာကို နားထောင်လိုက်၊ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို ကြည့်ပြီး တံတွေး တပြွတ်ပြွတ် လုပ်လိုက်နှင့် နေသည်။ အေးဘုံ စကားဆုံးတော့ အေးဘုံကို စားမတတ် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်ပြီး ဒီလောကရဲ့ အကြောင်းကို ရှင်းပြပေးတော့သည်။

“အင်း… နင်လည်း သေသွားပြီဆိုတော့ နင် မသိ မဖြစ်မယ့် ဟာတွေ ငါ ပြောပြထားမယ်…။ နင် သေပြီး ၇ ရက် အတွင်း ရွာထဲကို ဝင်ချင်သလို ဝင်၊ ထွက်ချင်သလို ထွက် ငါ ခွင့်ပြုတယ်…။ ၇ ရက် ကျော်ရင်တော့ လက်မခံတော့ဘူး…။ ဒီအတောအတွင်းတော့ နင့်အိမ်မှာလည်း နင် နေလို့ ရမယ်… ကျော်ရင်တော့ မရတော့ဘူး…။ ဒီတော့ ဒီ ၇ ရက်အတွင်း နင် နေစရာ အရင်ရှာရမယ်…။ ဒီရွာထဲက အကောင် တစ်ကောင်ကောင်က နင့်ကို လက်ခံတယ် ဆိုရင်တော့ နင် အဲ့အကောင်နဲ့ နေလို့ ရမယ်…။ နေစရာ မရှိရင်တော့ ရွာအပြင်ထွက်ပဲ…။ အဲ့… နင့်ကို သက်ညှာတဲ့အနေနဲ့ ငါနဲ့ အတူ နေချင်ရင်တော့ ငါက လက်ခံပါတယ်… ဟဲဟဲဟဲ…”

ဒီလိုစကား ပြောတော့မှ ရွာစောင့်အကောင်လေးရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရွာစောင့်အကောင်လေးသည် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို မြင်နေရသောကြောင့် လီးတောင်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် အရပ်က ၂ ပေ သာသာပင် ဖြစ်သော အကောင်လေးရဲ့ လီးက ဓါတ်ခဲ အသေးစား ဆိုက်ဒ်လောက်ပင် မရှိ။ ဒါမျိုးတော့ အေးဘုံက အာသာပြေမယ်ပင် မထင်။

“နေပါစေရှင်… အခုလို ရှင်းပြတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီတော်…။ ကျုပ်… အိမ်ပြန်လိုက်ဦးမယ်တော့်…။ ကျုပ်အစ်မ မသိလောက်သေးဘူး…”

“အေး… ၇ ရက် ပြည့်လို့ နေစရာ မရှိရင်လည်း ငါ့ဆီ လာရှာနော်…။ နင့်အတွက် အမြဲ အဆင်သင့်ပဲ… ဟားဟားဟား…”

အေးဘုံလည်း အိမ်ကို သုတ်ခြေတင်ရတော့သည်။ သစ်ပင်ကြားတွေမှာလည်း အကောင်တွေ မွစိတက်လို့ပေါ့။ အိမ်ဝင်းကို ရောက်တော့လည်း အိမ်စောင်တဲ့ အကောင်လေးနှင့် စကားပြောဆိုရသည်။ အခြေခံအချက်တွေကတော့ ရွာစောင့်အကောင်လေး ရှင်းပြသလိုပင် ဖြစ်သည်။ သူကတော့ အေးဘုံကို မခေါ်ပေ။ ဘယ်ခေါ်မလဲ။ သူ့ဘေးနားမှာ မွစိတက်နေအောင် ခေါ်ထားတဲ့ အကောင်လေးတွေက အများကြီး။ စကားပြောပြီးတော့ အိမ်ဝင်းတံခါးကို ဒီအတိုင်း ဖြတ်ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖြတ်ဝင်လို့ ရတော့ မိမိမှာ အစွမ်းတွေ ရှိနေပါလားဆိုပြီး ပျော်သွားသေးသည်။

“အ… အ… ကိုသာမောင်… မြန်မြန်လုပ်ပါ… ခဏနေရင် အေးဘုံ လာတော့မှာတော့်…”

“အေးပါ… စိန်အေးရယ်… နင့်အဖုတ်က တော်တော် လုပ်လို့ ကောင်းတယ်ဟာ… ဘယ်နှစ်ခါ လုပ်လုပ်… လိုးမဝဘူး…”

“တော်ပါ… အပိုတွေ ပြောနေတယ်… ရှင့်မယားကြီး ကို မလုပ်ရတိုင်း ကျုပ်ကို လာလုပ်နေတယ်… အ… အ…”

“တကယ်ပါ… စိန်အေးရ… နင့်အဖုတ်က စီးကပ်နေတာပဲဟ…။ အထဲကနေလည်း ဆွဲဆွဲယူနေတယ်…။ အစထဲက အဲ့လိုမှန်းသိရင် ထွန်းတောက်နဲ့ ပြိုင်ပြီး နင့်ကို ပိုးပန်းပြီး အပိုင်ယူပါတယ်ဟာ…”

“ရှင့်ဘာသာ ထွေးညိုက ကျွေးတာကို စားပြီး ယူလိုက်ပြီးတော့…”

“အေးပါဟာ… တော်ပြီ… ငါ အားကုန် လိုးတော့မယ်နော်…”

“လိုး… လိုး…”

အသက် ၄ဝ ကျော်ရုံလေးသာ ရှိသော အေးဘုံရဲ့ အမေဖြစ်သူ စိန်အေးနှင့် မျက်စောင်းထိုးအိမ်မှ သာမောင်တို့ လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သာမောင်က ထွေးညိုကို ယူထားပေမယ့် ကလေးမရသောကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေသော်လည်း အသက် ၄ဝ ကျော်လာသည်နှင့် အမျှ ထွေးညိုက အရင်လို မဟုတ်တော့။ သူ့ကိုလည်း သိပ်ပြီး ပေးမလိုးဘူး။ အစာစားလိုက်၊ အိပ်လိုက်၊ တီဗီ ကြည့်လိုက်နှင့်။ အဲ့ဒီတော့ မျက်စောင်းထိုးအိမ်က ငယ်သူငယ်ချင်း ထွန်းတောက်ရဲ့မိန်းမ စိန်အေးနှင့် လိုးရအောင် ကြံဖန်ရတော့သည်ပေါ့။

ထိုအသံများမှာ အေးဘုံရဲ့ အိမ်ထဲကနေ ကြားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြားပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ အိမ်စောင့်ကောင်လေးကတော့ ငါ သိပြီးသားဆိုတဲ့ အထာနဲ့ အေးဘုံကို ကြည့်နေသည်။ အေးဘုံလည်း အိမ်အနားကို ကပ်ကာ အခန်းထဲဝင်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အေးဘုံကို မြင်ရမည်မှ မဟုတ်တာလေ။

အေးဘုံ မြင်လိုက်ရသည်က မိမိရဲ့ အမေဖြစ်သူသည် လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ကို ကုန်းထားပြီး ပေါင်ကို စေ့ပေးထားသည်။ အဲ့ဒီ အနောက်ကနေမှ ဦးသာမောင်ကြီးက အနောက်ကနေ သူ့လီးကြီးနဲ့ ထိုးထည့်နေသည်။ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ ခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်စိန်းအေးနို့တွေက အရှေ့နောက် ယိမ်းနွဲ့နေသည်လေ။ သူတို့တွေ အခုလို အေးဘုံ မသိအောင် လိုးနေသည်မှာ ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲ မသိ။ အခုဟာက တုံ့နှေးနှေး မဟုတ်ပဲ အရှိန်တက်နေသောကြောင့် ဒီနေ့ မတိုင်ခင်ထဲကပင် ဖြစ်နေလောက်သည်။

ထိုစဉ် အသံရှည် ငြီးသံကြီးနှင့် အတူ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလည်း တုန်သွားတာကို အေးဘုံ တွေ့လိုက်သည်။ ဦးသာမောင်ကတော့ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အဖုတ်ကနေ သူ့လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ပါးစပ်နားကို သွားတေ့လိုက်သည်။ အဲ့ဒီအခါမှာတော့ ဒေါ်စိန်အေးက ဦးသာမောင်ရဲ့ လီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ဦးသာမောင်လည်း တအားအား အော်ကာ လရည်တွေ ထွက်လာတော့သည်။ ထွက်လာသမျှ လရည်ကို ဒေါ်စိန်အေးက တဂွတ်ဂွတ် မြိုချတော့သည်။

“လရည် ကြိုက်လို့လား… စိန်အေး…”

“ကျုပ် အကြိုက်ဆုံးက လရည် ရှင့်…။ ညှီစို့စို့ ရှိနေပေမယ့် မြိုချလိုက်ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှ ယှဉ်လို့ မရဘူး…။ ဟိုအရင် ကိုထွန်းတောက် ရှိတုန်းကတော့ ညတိုင်း သောက်နေကြလေ… အခုတော့…”

“ဒါဆို ငါ နေ့တိုင်း တိုက်မယ်လေ…။ အခုက အေးဘုံ လွတ်တော့မှ ငါက လာ လာ နေရတာ…”

“တော့် မယားကြီး ရှိတယ်လေ…။ ကျုပ်က အမြဲ အဆင်သင့်ပါတော်…။ အေးဘုံလည်း ယောက်ျားယူတော့မှာပဲ… အိုးအိမ်ခွဲတော့မှ ကျုပ်ဆီ အချိန်မရွေးလာခဲ့…”

“အခု အေးဘုံက ဘယ်သွားတာလဲ…”

“ဘယ်သွားရမတုန်း… သူ့ရည်းစား ဟိုကောင် သာအေးနဲ့ သွားတွေ့တာ နေမှာပေါ့…”

“ညဘက်ကြီး… ဒါဆို ဒင်းတို့တွေ လိုးနေလောက်ပြီ…”

“ကျုပ်သမီးကိုနော်… အင်း… ဟုတ်မှာပေါ့… သူတို့လည်း ယူတော့မှာမို့… ကျုပ်လည်း မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး လွှတ်ပေးထားတာ…”

အေးဘုံသည် ပါးစပ်အဟောင်းသားလေး ဖြစ်ကာ အံ့ဩနေသည်။ ကိုရင်သာအေးနဲ့ လိုးနေတာကို သိနေသည်တဲ့။ ရှက်လိုက်တာလေ။ ဦးသာမောင်နဲ့ ဒေါ်စိန်အေးတို့ လိုးနေတာကို ကြည့်ပြီး အေးဘုံလည်း အဖုတ်တွေ ယားလာကာ အရည်တွေ စီးကျလာသည်။ ဒါနဲ့ အိမ်ထဲကနေ ပြန်ထွက်လာလိုက်သည်။ အိမ်ဝင်းထဲက ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်လိုက်ရင်း အေးဘုံသည် ကိုယ့်အဖုတ် ကိုယ်နှိုက်ကာ အာသာဖြေနေတော့သည်။ သူသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမပြုမိတော့။ မျက်လုံးကို မှိတ်ကာ ခုဏက မြင်လိုက်ရသည့် ဦးသာမောင် လီးကို စိတ်ကူးယဉ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးနဲ့ လိုးခဲ့တာကိုရောပေါ့။ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် ခြုံပုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အကောင်ကြီးရဲ့ ခရမ်းသီးဟန် လီးကြီးကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိသည်။ ကိုယ့်အဖုတ် ကိုယ်နှိုက်၊ ကိုယ့်အစေ့ ကိုယ်ပွတ်ခြေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ခံလို့ ကောင်းလာကာ၊ ကိုယ်လုံးလေး တုန်တက်ပြီး ပြီးမြောက်ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ကောင်မလေး… ပြီးပြီလား…”

အသံကြားလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ကွပ်ပျစ်မှာ လှဲနေတဲ့ အေးဘုံရဲ့ မျက်နှာဘေးနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့ကို မိုးပြီး ကြည့်နေသော အကောင်ကြီး တစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒီအကောင်ကြီးကလည်း ရုပ်က သိပ်မပျက်သေးသဖြင့် ဘယ်သူ ဘယ်ဝါဆိုတာ ခန့်မှန်းနိုင်သည်။ မြင်ဖူးသည့် မျက်နှာဟု ထင်သည်။ အရေးကြီးတာက အေးဘုံရဲ့ မျက်နှာနားမှာ ဝှေ့ယမ်းနေသည့် လီးကြီး ဖြစ်သည်။ ကိုရင်သာအေးရဲ့ လီးထက် ရှည်ပြီး တုတ်သော်လည်း ခြုံပုတ်အကောင်ကြီးလောက် မကြီးဘူးဟု ထင်သည်။ ဒါမျိုး အရွယ်အစားဆို ခံနိုင်လောက်သည်ဟု စိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သေးသည်။

“တော်က ဘယ်သူတုန်း…။ ကျုပ်… တော့်ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ…။ နေဦး… တော်… ကိုရင်ဗလ လား…”

“အေး… ဟုတ်တယ်… အေးဘုံ… နင် ဘယ်ဆိုးလို့တုန်း… ငါ့ကို မှတ်မိသားပဲ…”

“မှတ်မိတာပေါ့…။ ကိုရင်ဗလက အေးဘုံတို့အတွက် လယ်လည်း စိုက်ပေးတယ်… အိမ်ရဲ့ ဝေယာဝစ္စလည်း လုပ်ပေးသေးတယ်…။ ဒါနဲ့ တော်ကြီးက ဘယ်လို သေသွားတာတုန်းတော့်…”

“နင့်အိမ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲ တွေ့လား…”

“အင်း… တွေ့တယ်လေ… အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လဲ…”

“အေး… အဲ့ဒီသာမောင်ရဲ့ နေရာမှာ အရင်က ငါ ဖြစ်ခဲ့တာ…”

“ရှင်… တော် ဘာပြောတာလဲ…”

“နင့်အမေနဲ့ ငါ အရင်ထဲက ဖြစ်ကြတာ…”

“ဪ… ဒါ့ကြောင့် အိမ်ကို အရမ်းကပ်နေတာကိုး… ထင်တော့ ထင်သား…”

“အေးဟာ… တစ်နေ့တော့ ငါ့ကို သာမောင်က ချိန်းတယ်လေ…။ လယ်ကွင်းတွေနားက ရေတံခွန်ကို သိလား… အဲ့ဒီကို ချိန်းတာ…”

“ဟင်…” (လာပြန်ပြီ… ဒီရေတံခွန်…)

“နင့်အမေကို သူက စိတ်ဝင်စားလို့တဲ့လေ…။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို ဘေးဖယ်လို့ ပြောတာ… ငါလည်း ငြင်းတာပေါ့…။ နင့်အမေက ဒီလောက် လိုးလို့ ကောင်းတာကို…”

“တော်ကြီးနော်… စကားပြောတာ ကြည့်ပြော…”

“ဟီး… ဆောတီးပါဟာ…။ ဒါပေမယ့် တကယ် လိုးလို့ ကောင်းတာဟ…။ နင့် အဖုတ်လေးလိုပဲ လှတယ်လေ…”

“ဟွန့်…”

“အဲ့ဒါနဲ့ ငါ့ကို အလစ် တွန်းလိုက်တာ… ရေတံခွန်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်လေ…။ ရေထဲ ပြုတ်ကျရုံသပ်သပ်ဆို ငါက ဘယ်သေမတုန်းဟ…။ အခုတော့ ရေထဲအကျ ကျောက်ဆောင်နဲ့ တိုက်ပြီး ခေါင်းကွဲတော့တာပဲ…။ အဲ့မှာ သေတော့တာပေါ့…”

“ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ အိမ်ထဲက သစ်ပင်ပေါ် ဘာလို့ ရောက်လာတာတုန်း…”

“ဒါကတော့ ငါက မသေခင် နင့်အမေကို စိတ်စွဲပြီး ဖြစ်တာမို့လို့ ဒီအိမ်ထဲ ဝင်လို့ ရနေတုန်း…။ ဒီသစ်ပင် စောင့်နေတဲ့ အကောင်ကြီးက သူ ဝဋ်ကျွတ်တော့မှာ မို့လို့… သူ့နေရာ ငါ့ကို ပေးခဲ့တာလေ…။ ဒါနဲ့ ငါလည်း ရှိသမျှ ကောင်မတွေ အကုန် မောင်းထုတ်လိုက်တာ… ဟိုအိမ်စောင့်ကောင်ဆီ ရောက်နေပါရောလား… ဟားဟားဟား…”

“ဒီလိုကိုး…”

“ဒါနဲ့ နင် နေစရာ ရပြီလား…”

“မရသေးဘူးတော့…။ ခုဏလေးတင်မှ ကျုပ်လည်း အသက်ထွက်ပြီး အိမ်ပြန်လာတာပဲ…”

“နင့်အကြောင်းတွေတော့ ခုဏက အိမ်စောင့်ကောင်ကို ရှင်းပြနေတာ ကြားသားပဲ…။ ကဲ… ငါနဲ့ နေမလား…။ ဒီသစ်ပင်က နင် လူဘဝက ပိုင်တဲ့ အိမ်ထဲမှာ ရှိနေလို့ ငါက သနားလို့ ပေးနေတာနော်…”

“အင်း… လောလောဆယ်တော့ ပေးနေလေ…။ ကျုပ်က ကျုပ်အတွက် ဆွမ်းသွပ်အလှူလုပ်ရင် သာဓုခေါ်ရဦးမှာ ဆိုတော့ မကြားပဲနေမယ်…”

“အေး… အေး… ဒါနဲ့… နင် ခုဏက အာသာပြေရဲ့လား…”

“တော်ကြီးနော်…” (ရှက်ဟန်ဖြင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရသည်)

“နင်ကလည်း ရှက်မနေနဲ့…။ ငါက နင့်ကို ဒီမှာ ပေးနေထားတာဆိုတော့… ငါ့အလိုကိုလည်း ဖြည့်မယ်မလား…”

အေးဘုံက ဗလရဲ့လီးကို ကြည့်လိုက်တော့ လရည်ကြည်တွေတောင် တွဲလောင်းခိုနေကာ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြနေသည်။ အေးဘုံလည်း ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်တွေ ပြန်ထလာကာ ဘာပြန်ပြောလိုက်မိမှန်း မသိတော့။ သိလိုက်တာကတော့ အေးဘုံလက်ကို ဆွဲလိုက်ကာ ဆွေ့ကနဲ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားက ကိုင်းပေါ် ခုန်တက်သွားသဖြင့် အေးကနဲ ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။

သစ်ပင်ထိပ်ဖျားပေါ် ရောက်တော့ မည်သို့ လုပ်လိုက်သည် မသိပဲ သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မိမိတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ငှက်မွှေးသဏ္ဍန် ပေါ့ပါးနေသည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဆုံးက သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ လှဲချလိုက်ပြီး ကိုရင်ဗလသည် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ထဲကို သူ့လီးကြီး သွင်းပါတော့သည်။ ခုဏက အေးဘုံ လက်နဲ့ ဆွပြီး နှိုက်ထားလို့ စောက်ရည်တွေ အများကြီး ထွက်နေလို့သာ တော်သေးသည်။ မဟုတ်လျှင် ဒီအရွယ်အစား လီးကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် စုတ်ပြတ်နေမှာပင် ဖြစ်သည်။

အဲ… လူမဟုတ်တော့ ပြဲ မပြဲ သေချာ မသိပေ။ ထူးဆန်းသည်က လီးကြီးမှာ အဖုတ်ထဲ သွင်းနေရင်းနှင့် ကြီးသထက် ကြီးလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ လီးကြီးလာတာကို မခံနိုင်ဘူးဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ပြဲသထက် ပြဲလာကာ ဝင်လာသမျှ လီးဆောင့်ချက်တွေကို ကြံ့ကြံ့ခံနေသည်။ လူ့ဘဝတုန်းက ဒီလိုမျိုး သစ်ပင်ထိပ်ကိုင်းပေါ်မှာ အခုလို လိုးရမယ်လို့ လုံးဝ မတွေးမိဘူး။ အခုညမှာတော့ လူ့ဘဝအဖြစ်နဲ့ တစ်ခါ၊ အခု တစ်ခါ မတူညီတဲ့ လီးအမျိုးအစားတွေနဲ့ လိုးခြင်းကို ခံနေရသည့် အေးဘုံပါ။ ဗလရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း သစ်ကိုင်းတွေက လှုပ်သွားကြသည်။

“ကိုရင်သာမောင်… အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်က သစ်ပင်ကိုင်းတွေက အရမ်းလှုပ်နေပါလား… သရဲများ ခြောက်တာလားတော်…”

“နင်ကလည်း… မဟုတ်နိုင်တာ…။ ငါတို့ နေလာတာပဲ အသက် ၄ဝ ကျော်နေပြီ…။ နင်က သရဲတစ္ဆေတွေ ယုံတုန်းလား…”

“မဟုတ်ပါဘူးတော်… ကျုပ်က သေချာ မြင်လိုက်လို့ပါ…။ ဟော… ဟိုမှာ သာအေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်မလား…။ အေးဘုံတို့ ပါလာတာ ထင်တယ်…။ ရှင် နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်သွားလိုက်တော့…”

“အေး… အေး…”

“အရီးလေး…” (ငိုကြီးချက်မနှင့် ဝင်လာသော ကိုရင်သာအေးပါ)

“ဟေ… သာအေး… အေးဘုံရော… အေးဘုံ ဘာဖြစ်လာလဲ… မထိတ်သာ မလန့်သာဟယ်… မြန်မြန် ပြောပါဟ…”

“အရီးလေး… အေးဘုံလေ… အေးဘုံ… ဆုံးပြီဗျ…”

“ဘာ… အမလေး… အရပ်ကတို့ရဲ့… ကျမရဲ့ အချစ်ဆုံးသမီးလေး အေးဘုံ သေပြီတဲ့တော့်…”

ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အသံကြောင့် တစ်ရွာလုံးနီးပါး ထွက်လာကြသည်။ သာအေးကလည်း အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလိုက်ကာ ငိုသူက ငို၊ သာအေးကို အပြစ်တင်သူက တင်၊ နာရေး ပြင်မယ့်သူက ပြင်နှင့် တစ်ရွာလုံး ယောက်ယက်ခတ်သွားသည်။

သစ်ပင်အောက်မှာ ဘယ်လောက်ပင် ဆူညံ ဆူညံ၊ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားက အေးဘုံနဲ့ ဗလကတော့ လိုးပွဲကြီးကို ကျင်းပနေတုန်း။ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဘွတ်ဘွတ်၊ တဗြွတ်ဗြွတ် အသံပေါင်းစုံနှင့်အတူ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ သစ်ကိုင်းများ လှုပ်နေသည်ကို ဒေါ်စိန်အေးက မော့ကြည့်လိုက်ရင်း စိတ်ထဲ ရေရွတ်နေမိတော့သည်။

“အေးဘုံရယ်… အမေ့ကို လာပြတာများလားကွယ်…”

နောက်နေ့မနက် အာရုံတက်တဲ့အထိ ဒေါ်စိန်အေး တစ်ယောက် အိပ်လို့ မပျော်။ သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးက လောကကနေ ထွက်ခွာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ရွာပြင်မှာ သေတာမို့လို့ အလောင်းကို ရွာထဲ အဝင်မခံ။ ရွာထိပ်မှာပင် မြေမြှုပ် သဂြိုဟ်ရမည် ဖြစ်သည်။ အမှန်ဆို ဆေးရုံမှာ အလောင်းကို ထားရမည် ဖြစ်သော်လည်း ဆေးရုံသည် ပြီးပြည့်စုံမှု မရှိလို့ အလောင်းတွေကို ဆေးရုံမှာ လက်မခံတာ အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ပဲ ရွာပြင်မှာ မဏ္ဍပ်ဆောက်ပြီး သဂြိုဟ်ရန် ပြင်ရတော့သည်။ ညနေ ချက်ချင်း သဂြိုဟ်ကြမည် ဖြစ်သည်။

ရွာပြင်ထွက်ကာ ပြင်ဆင်သူနှင့် ဆေးရုံသွားကာ အလောင်းမဖို့ လုပ်သူနှင့် ကိုရင်သာအေး အပါအဝင် ကာလသားတသိုက် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အိမ်ကတော့ ညမိုးချုပ်ထဲက လာသူ လာ၊ ပြန်သူက ပြန်နှင့် နေ့ခင်းလောက်ရောက်မှ လူကြဲ သွားတော့သည်။ ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်နေသည့် ဒေါ်စိန်အေး အနားတဝိုက်တွင် အိမ်နီးချင်းများ ဖြစ်သော ကိုရင်သာမောင်နှင့်တကွ လူကြီးပိုင်း တော်တော်များများ ရှိနေသည်။

သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ထိုလူများကို ကြည့်ပြီး ကိုရင်ဗလက တတောက်တောက် ဖြစ်နေသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုရင်သာမောင်ကို ကြည့်ပြီး ဒေါပွနေတာ ဖြစ်သည်။

“တော်ကြီးကလည်းတော်…။ ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေတော့…။ ကျုပ်အစ်မလည်း သနားပါတယ်…။ ကျုပ် လူပြန်ဖြစ်ချင်တယ် တော်ရေ့…”

“အေးပါ… အေးဘုံ… နင့်ကို ၇ ရက်ပြည့်ရင် ဘုန်းကြီးဆွမ်းကျွေး တရားနာခိုင်းပြီး အမျှဝေလိမ့်မယ်…။ အဲ့အချိန်သာ သေချာ အာရုံပြုပြီး သာဓုခေါ်လိုက်…။ ငါ့မှာသာ မကျွတ်မလွတ် ဖြစ်နေတာ…”

“တော်ကြီးက တစ်ကောင်ကြွက်ကိုး…။ ကျုပ်အစ်မ ကလည်း တော်က ဘယ်လို သေမှန်းမသိဘူးဆိုပြီး ကြောက်နေတာ…” (အမေကို အစ်မလို့ ခေါ်ခြစ်ဖြစ်သည်)

“အဲ့ဒီ သာမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်… ငါ ကြည့်မရဘူး…။ နေဦး… ငါ ဝင်ပူးလို့ ရမလား မသိဘူး…။ အရင်တုန်းကတော့ အိမ်ထဲမှာပဲ ဒင်းတို့ နှစ်ယောက်က ရှိနေလို့ ငါ ဘာမှ လုပ်လို့ မရတာ…”

“ရှင်… ဝင်ပူးလို့ ရတယ်… ဟုတ်လား…”

“အေး… ငါ့ကို ဒီသစ်ပင်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်က ပြောပြသွားတာ…။ အိမ်စောင့်ကောင် ရှိနေလို့သာ အိမ်ထဲ ဝင်မရတာ…။ အခုတော့ လုပ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…”

ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသော လူတသိုက်နားသို့ ကိုရင်ဗလ ချည်းကပ်သွားသည်။ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ဇောက်ထိုးဆင်းသွားလို့ သူ့လီးကြီးကနေ အရည်စက် တချို့က ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးထဲသို့ပင် ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်သည်။ လူတွေကတော့ ဘယ်တွေ့မလဲပေါ့။ ကိုရင်သာမောင်က နာရေးအကြောင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြီး ပြောနေလေသည်။ မသိရင် သူက ဒီအိမ်ရှင် လိုလို။ သူ့မိန်းမ ထွေးညိုကတော့ အိမ်ပြန် ဟင်းချက်နေလို့ မရှိသေးတာ ဖြစ်သည်။

စကားပြောပြီး မောဟန် ရှိတော့မှ အကြမ်းပန်းကန်လုံးကို ကိုင်ကာ ရေနွေးကြမ်း အဖန်ရည် နွေးတေးတေးကို တကျိုက်ထဲ မော့ချလိုက်တော့သည်။ အဖန်ရည်သီးကာ တဟွတ်ဟွတ်နှင့် ချောင်းဆိုးတော့သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုရင်ဗလက ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ ကိုယ်ထဲကို ဝင်ပူးထိုင်လိုက်တော့သည်။

“မအေး…”

“ရှင်…”

(ရုတ်တရက် လန့်သွားသည့် ဒေါ်စိန်အေး။ အများရှေ့မှာ မစိန်အေးလို့ ခေါ်ပြီး ၂ ယောက်သား လိုးချိန်မှာ စိန်အေးလို့ ခေါ်နေတဲ့သူက အခေါ် ပြောင်းသွားလို့ ဖြစ်သည်)

“မအေး…”

“ဘာတုန်းတော့်…”

ဒေါ်စိန်အေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို မျက်လုံးသေကြီးနဲ့ ကြည့်နေသော ကိုရင်သာမောင်ကို တွေ့ရသည်။ အကြည့်တွေက ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကြည့်နေရင်း ကြက်သီးမွှေးများပင် ထသွားသည်။ ခဏလေးအတွင်းပင် မျက်လုံးမှိတ်သွားကာ နေသည်။ တအောင့်လေး (၁ဝ စက္ကန့် အကြာလောက်မှာ) မျက်လုံးများ ပြန်ဖွင့်ကာ ချောင်းဆိုးတော့သည်။

“အဟွတ်… အဟွတ်…”

“ကိုရင်သာမောင်… ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ…။ ချောင်းတွေဆိုးနေတယ်…။ ခုဏက ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး ဘာပြောမလို့လဲ…”

“ငါ ခေါ်မိလို့လား…”

“ကဲ… ဒေါ်ဂွက်ထော်ရေ… တော် ပြောစမ်းပါဦးတော်…”

“ဟုတ်တယ်လေ… သာမောင်… နင်ပဲ စိန်အေးကို မအေး… မအေး ဆိုပြီး ခေါ်နေတာ…”

“ဟုတ်လား… ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ… အဖန်ရည်သောက်တာ လည်ချောင်းသီးသွားလို့… အဟွတ်… အဟွတ်…”

သစ်ပင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာသော ကိုရင်ဗလကို ကြည့်ကာ အေးဘုံက လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။

“တော်ကြီး… ဘယ်လို လုပ်တာလဲတော့… ကျုပ်လည်း သင်ပေးပါတော်…”

“အေး… ငါလည်း ငါ့ကို သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်တာဟ…။ အဲ့ အပူးခံရမယ့် လူက ရုတ်တရက် အသိလွတ်သွားတာ ဖြစ်ဖြစ်… လိပ်ပြာငယ်တဲ့ အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပူးလို့ ရတယ် ပြောထားတာဟ…။ လုပ်ပုံ လုပ်နည်းကတော့ ငါ သင်ပေးမှာပေါ့…။ သင်ပေးခကတော့ ဟဲဟဲဟဲ…”

သစ်ပင်က သစ်ကိုင်းတွေ လှုပ်နေတာကို ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် သတိထားမိပြန်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ လေတိုက်လို့ လှုပ်တာဟုပင် ထင်မှတ်လိုက်သည်။

“အမေ့နားမှာ ရှိကြောင်းကို ထပ်ပြနေတာလား အေးဘုံရေ…”

ကိုရင်သာအေးတစ်ယောက် ရွာနှင့် ရွာပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိလျှင် သူ့အနောက်ကို အေးဘုံ လိုက်လို့ရသော်လည်း တခြားနေရာကို သွားရင်တော့ လိုက်လို့ မရ။ အဲ့ဒီက အစောင့်ကောင်တွေက ဝိုင်းတားကြသည်။ အေးဘုံအလောင်းကို မြေမြှုပ်သဂြိုဟ်ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးသည် ညနေဆိုလျှင် တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာကာ အေးဘုံနှင့် နောက်ဆုံး ရှိခဲ့သည့် ရေတံခွန်လေးဆီ သွားထိုင်ကာ ငိုနေတတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်မျိုးဆို အေးဘုံက လိုက်လာခဲ့သည်။ အေးဘုံ စားဖို့အတွက်က လောလောဆယ် မပူရ။ ဒေါ်စိန်အေးက အေးဘုံအတွက်ဆိုပြီး အိမ်ထဲမှာ ထမင်းပန်းကန် ပြင်ပေးထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

တစ်နေကုန် ကိုရင်သာအေးနောက် လိုက်ကာ၊ ညကြတော့မှ ကိုရင်သာအေးအိမ်ကို ဝင်တော့မှ မိမိ နေထိုင်ရာ သစ်ပင်ဆီကို ပြန်လာသည်။ ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကိုရင်ဗလရဲ့ ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် လီးကြီးနှင့် လိုးတာကို ခံရတော့သည်။ ၇ ရက်ကလည်း မပြည့်သေးဘူး။ ၂ ရက်ပဲ လိုတော့သည်။ ကိုရင်ဗလကတော့ သူနှင့်အတူ ရှိနေစေချင်တဲ့ ပုံ။ အေးဘုံကတော့ မနေချင်။ ဒါပေမယ့် ကိုရင်ဗလ လီးကြီးကိုလည်း သူက စွဲမက်နေပြီ ဖြစ်သည်။

၆ ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကိုရင်သာအေးသည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း အေးဘုံရဲ့ မြေပုံလေးမှာ ငိုကြွေးပြီး ရွာထဲကို ပြန်လာတော့ အေးဘုံလည်း အနားမှာ ပါလာတော့သည်။ ညကလည်း နည်းနည်း မိုးချုပ်နေပြီမို့ မှောင်စ ပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။

“သာအေးရေ… ဟဲ့… သာအေး…”

“ဗျာ… အစ်မ မတင်ရီ…”

“မရီ လို့ပဲ ခေါ်ပါဆို သာအေးရယ်…”

“ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့…”

“နင်လည်း သနားပါတယ်… အခုလည်း ရွာပြင်ကနေ ပြန်လာတာလား…”

“ဟုတ်တယ်…အစ်မ မတင်ရီ… အဲ… မရီ…”

“နင်… အေးဘုံကို တော်တော် ချစ်တာပေါ့နော်…”

“ချစ်တာပေါ့… မတင်ရီ… အဲ… မရီရယ်… ကျုပ်ရဲ့ အချစ်ဦးကိုဗျ…”

“နင်တို့ ရေတံခွန်မှာ ဟိုဟာ လုပ်ကြရင်း အေးဘုံ သေတာဆို…”

“ဟာ…” (ရှက်ဟန်… ဝမ်းနည်းတာတောင် ဘယ်ပျောက်မှန်း မသိတော့ဘူး)

“တကယ်လားဟ…”

“ဟုတ်တယ်… မရီရေ… ကျုပ်တို့ အဲ့နားမှာ လိုးရင်း အေးဘုံ ပိုးထိ သေတာဗျ…”

“ဟယ်… နင်ကလည်း ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကို ပြောတော့တာပဲ…”

“မရီက အဲ့ဒါကို နားထောင်ချင်တာမလား…”

“ဟီး…”

“ကဲ… ကျုပ်ပြန်တော့မယ်ဗျ…”

“အေးပါ… အေးဘုံ ကိုယ်စား ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာ ရှိရင်လည်း ပြောပါ သာအေးရယ်…။ ငါ နင့်ကို သနားလို့ပါ…”

ဒီအပျိုကြီးတော့ အလိုးခံချင်နေပြီ ထင်တယ်လို့ သာအေးအပြင် အေးဘုံပါ တွေးလိုက်မိသည်။ သာအေးကို ရေလာမြောင်းပေး လုပ်နေတဲ့ စကားတွေ မို့လို့။ အေးဘုံလည်း ဒီဘဝကကျွတ်ရင် ဘာဖြစ်မယ် မသိ။ ကိုရင်သာအေးကိုတော့ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး။ သူ့ကိုလည်း အဖော်တစ်ယောက်လောက်နဲ့ ထားခဲ့ရမည်ဟု တွေးတောမိသောကြောင့် အပျိုကြီးနဲ့ လိုးဖို့ လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ကောင်းမည်ဟု ထင်မိသွားသည်။ အိမ်ရှေ့ထိ ထွက်လာပြီး စကားလာပြောသော အပျိုကြီး ခြေထောက်ပေါ်ကို ကြွက် ဖြတ်သွားပါတော့သည်။

“အမလေးတော့…”

“မရီ… မရီ… ဘာဖြစ်လဲ…”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုရင်သာအေး… ကြွက်ဖြတ်သွားလို့ပါတော်…”

“ဟင်… မရီ… ကျုပ်ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တာလဲ…”

“ဪ… အေးဘုံက တော့်ကို အဲ့လိုခေါ်တာမလား…”

“ဟုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်… မရီနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…”

“အေးဘုံကိုယ်စား မရီက ကိုရင်သာအေးကို ပြုစုပေးမလို့ပါ…”

“မလိုပါဘူးဗျာ…”

“တော်… ကျုပ်စကားနားထောင်…။ အခု ကျုပ် ဟိုနေ့က အေးဘုံနဲ့ တော်နဲ့ သွားတဲ့ ရေတံခွန်ကို သွားချင်တယ်… လိုက်ပို့ပေးပါ…”

“ဟာဗျာ… မရီ… ည မိုးချုပ်တော့မယ်ဗျ… ဘာလုပ်မှာတုန်း…”

“လိုက်ပို့မှာသာ လိုက်ပို့ပါတော်…။ တော့်ရဲ့ ဆိုင်ကယ် သွားယူလိုက်…။ကျုပ် စောင့်နေမယ်…”

“ခေါင်းရှုပ်ရတဲ့ အထဲ… ပြီးရောဗျာ… ပြီးရော… ခဏစောင့်…”

သာအေးသည် ဆိုင်ကယ် အမြန်ယူကာ အပျိုကြီး မတင်အေးကို ရေတံခွန်ရှိရာ ခေါ်လာတော့သည်။ လမ်းတလျှောက်လည်း ဘာမှမပြောပဲ တောင့်တောင့်ကြီး ပါလာသည်။ အစပိုင်းတော့ အနောက်ကနေ အေးဆေးလိုက်လာပေမယ့်၊ ခဏကြာတော့ သာအေးကို ဖက်ထားလေသည်။ လက်ကြီးက အေးစက်စက်နဲ့ပေါ့။

“ကဲ… ရောက်ပြီ… မရီ…”

“လာ… လိုက်ခဲ့…”

“ဟာ… ကျုပ်လက်ကို ဘာလို့ ဆွဲတာလဲဗျ… လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…”

“တော့်ပါးစပ်ပိတ်ပြီး လိုက်ခဲ့ပါတော်…”

“မရီ ထူးဆန်းနေတယ်နော်… ဘာဖြစ်တာလဲ…”

“ဘာမှ မဖြစ်ဘူး…”

ရေတံခွန်အနားက အေးဘုံတို့ လိုးခဲ့ဖူးသော နေရာ အရောက်မှာတော့ ရုတ်တရက် မရီသည် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်လိုက်သည်။

“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို သေချာကြည့်…”

မတင်ရီပြောလို့ ကြည့်လိုက်တော့မှ သာအေး လန့်သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ မတင်ရီ မျက်လုံးကြီးက အသေကြီး။ သို့သော် သူ့ကို နွေးထွေးမှု ပေးမည့်သယောင်၊ အကြင်နာပေးမည့်သယောင် ပေါက်နေသော်လည်း အသေကြီး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့်ပင် ခပ်ဆင်ဆင် တူသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

ထိုစဉ် မပြောမဆိုနဲ့ မတင်ရီသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီတွေ ထမိန်တွေကို ချွတ်ချပါတော့သည်။ အသက် ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အေးဘုံတို့နှင့် ယှဉ်လျှင် အပျိုကြီးနေရာ ပေးထားပေမယ့် နို့တွေက လုံးဝန်းနေသည်။ အဖုတ်ကလည်း အေးဘုံလို မဟုတ်။ အမွှေးနည်းသည်။ မျိုးရိုးလိုက်တာ ဖြစ်မည်။ သို့မဟုတ် အပျိုကြီး ဘာလုပ်ထားလဲ သူမသိ။

“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို ကြည့်… ကျုပ် မလှဘူးလား…”

ဂလု (တံတွေးမြိုချသံ)… ပြွတ်… (လျှာသတ်သံ)

“ဟုတ်… လှပါတယ်… မရီ…”

“ဒါဆို ကျုပ်ကို မလိုးချင်ဘူးလား… ကျုပ်ကို မလိုးဘူးလား…”

“မတော်ပါဘူး မရီရယ်…”

“တော်ကသာ မတော်ဘူး ပြောနေတာ… တော့်လီးက မိုးထိ မတ်နေပြီ… ခိခိ…။ ပြီးတော့ တော် ပြောဖူးတယ်လေ…။ လီးနဲ့အဖုတ် မတော်စရာအကြောင်း မရှိဘူး… လိုးရင် တော်မှာပဲ ဆိုပြီးလေ…”

“ဟင်… ကျုပ် မရီကို ဘယ်တုန်းက ပြောဖူးလို့လဲ… ကျုပ် အေးဘုံကိုပဲ ပြောဖူးတာ…”

“ခိ… အင်း… အဲ့ဒီ အေးဘုံကပဲ ကျုပ်ကို ပြောတယ်လို့ မှတ်ထားတော်…။ ကဲ… ပြောနေ ကြာတယ်တော်… ကျုပ်လည်း အချိန်မရဘူး…”

“ဟင်… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး… ကျုပ်မေးမယ်… ကျုပ်ကို လိုးမှာလား… မလိုးဘူးလား…”

“မရီရယ်… ဒီကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ ဒီလောက်ချောတဲ့ မရီကိုမှ မလိုးဘူးလို့ ငြင်းရင် အဲ့လူ ပန်းသေနေတာပဲ ဖြစ်မယ်…”

“သေနာကြီး… အရင်တုန်းကတော့ အေးဘုံမှ အေးဘုံဆို…”

“အဟဲ… ဒါကတော့ ဒီလိုပေါ့… မရီရယ်…”

“ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လိုးတော်…”

ထင်မှတ်မထားအောင်ပင် အေးဘုံ လုပ်နေကြအတိုင်း မတင်ရီသည် ဆံပင်တွေကိုဖြန့်ကာ သာအေးကို လီးစုပ်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီး လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ခဏနေတော့ ပက်လန်လှန်ပြီး သာအေးရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူ့အဖုတ်ကို ယက်ခိုင်းတော့သည်။ မတင်ရီရဲ့ အဖုတ်သည် အပျိုကြီး အဖုတ်ဖြစ်သောကြောင့် ပိပိစေ့စေ့လေး ဖြစ်နေသည်။

သာအေးလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး အပေါက်ကျဉ်းလေးထဲ တွင်းစိမ်လို့ လုပ်တော့သည်။ အတင်းထိုးထည့်တော့မှ ဝင်သွားသည်။ တအအ ငြီးတွားသံကနေ သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ နာလို့အော်သံ တအားအား ဖြစ်လာသည်။ မတင်ရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို အံ့အားသင့်နေဟန်ဖြင့် ငေးကြည့်နေရာကနေ အဖုတ်ထဲကို လီးထိုးသွင်းချက်ကြောင့် နာတာလား ကျင်တာလား မသိသော ခံစားချက်ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေတော့သည်။

“ကောင်မလေး… မင်း ပြန်လာတာလား…”

“ဟုတ်တယ်တော့်… ကျုပ်အရင်ဘဝက ရည်းစားကို မိန်းမရအောင် လုပ်ပေးနေတာ… ဟီး…”

“အေး… ကောင်းတာပေါ့…”

“ဒါနဲ့ နင့်အဖုတ်ကလည်း အရည်တွေ ရွှဲနေပါလား…”

“ဒါကတော့ ခုဏက ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်ကို ခဏခံလိုက်ရတော့ ထွက်လာတာပေါ့တော့်…”

“ဒါဆို… ငါနဲ့ လုပ်မလား… ကောင်မလေး…”

“တော့် လီးကြီးက အကြီးကြီးတော့်…”

“ဟားဟား… မင်းပဲ ခုဏကပြောပြီး လီးနဲ့ အဖုတ် မတော်တာ မရှိပါဘူးဆို…”

“ခိ… ဒါတော့…”

“ကဲ… လာပါ… ငါ့ခြုံပုတ်ပေါ်ကို တက်လာလိုက်…”

ခြုံပုတ်ပေါ်မှာ အေးဘုံနဲ့ ခြံပုတ်ပိုင်ရှင် အကောင်ကြီးက လိုးနေသလို၊ ရေတံခွန်ဘေးနားက စမ်းချောင်းအစပ် မြက်ခင်းပေါ်မှာလည်း မတင်ရီနှင့် သာအေးတို့ လိုးနေကြသည်။

“သာအေး… ငါတို့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီရောက်နေတာလဲဟင်…”

“မရီပဲ ကျုပ်ကို ခေါ်လာခိုင်းပြီးတော့…”

“ဒီလိုမျိုး… အဲ… နင် ငါ့ကို လိုးနေတာကရော…”

“မရီ… နေကောင်းပါတယ်နော်…။ ကျုပ်ကို မရီ ကိုယ်တိုင် လိုးခိုင်းတာ…”

“ဟုတ်လား…” (မတင်ရီသည် ဘာဖြစ်မှန်း မသိသော်လည်း သူကြိုက်နေတဲ့ သာအေးနဲ့ အခုလို ဖြစ်တော့ ချော်လဲရောထိုင်ရတော့သည်)

“ဒါဆို ငါ့ကို တသက်လုံး အဲ့လို လုပ်ပေးမှာလားဟင်…”

“ဘာပြောတာလဲ… မရီ…”

“ငါ့ကို… တသက်လုံး လိုးပေးမှာလားလို့…” (အသံက တိုးဝင်သွားသည်)

“မရီ ခံနိုင်တယ်ဆိုရင် ကျုပ်ဘက်က လိုးပေးဖို့ ဝန်မလေးဘူး…”

“တကယ်…”

“တကယ်ပေါ့…။ အခု စကားမများနဲ့ဦး မရီရယ်…။ ကျုပ်လိုးရတာ အားမရဘူး…”

“အေးပါတော်… အေးပါ…”

“ကဲ… ဆောင့်လိုးပြီနော်…”

“အာ… အား… အား…”

လရည်ဝင် အသေခင် ဖြစ်သွားတဲ့ မတင်ရီနဲ့၊ ကန်စရာ ကွင်းရသွားသော သာအေးတို့ လိုးပွဲကတော့ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဖိုင်းဖိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ အေးဘုံလည်း ဟိုအကောင်ကြီးနဲ့ တချီလောက် မျော့နေအောင် လုပ်ပြီး ပြန်လာတော့ သစ်ပင်ပေါ်က စောင့်နေတဲ့ ကိုရင်ဗလက တစ်ခါ ထပ်လိုက်သည်။ ထူးဆန်းသည်က အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်သည် ဘယ်လောက်ပဲ လီးကြီးကြီးနှင့် လိုးလိုး ပြန်ကျုံ့သွားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

“သမီးရယ်… မနက်ဖြန် ရက်လည်မှာမို့လို့ အမေ့ကို ပြနေတာလား” ဟု သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါနေသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် ရေရွတ်နေတော့သည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ ကိုရင်ဗလက မျက်နှာမကြည်ဘူး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့် ခွဲရတော့မည်လေ။ အခု အေးဘုံအိမ်မှာ အာရုံဆွမ်း ဘုန်းကြီးတွေကို ဆွမ်းကပ်နေကြသည်။ ခဏနေလျှင် ရေစက်ချ တရားနာပြီး အမျှဝေတော့မည် ဖြစ်သည်။

“အေးဘုံ… နင် နောက်ဘဝ ဘာဖြစ်မလဲ မသိဘူးနော်…”

“ကျုပ်လည်း အဲ့ဒါကို စိတ်ဝင်စားနေတာတော့်…”

“နင် ငါနဲ့ အတူနေပါလား…”

“မနေနိုင်ပါဘူးတော်…”

“နင် နောက်ဘဝ တိရစ္ဆာန်ဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ပေါက်တီးပေါက်ရှာတော်…”

“နင်က သေချာလို့လား…”

“သေချာတော့ ဘယ်သိမလဲတော့်…။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူးတော်…”

“ငါတော့ နင့်ကို စွဲနေပြီ… အေးဘုံရ…”

“ဘာစွဲတာလဲ… တော်… တချိန်လုံး ကျုပ်ကို လိုးနေပြီးတော့များ…”

“အဲ့ဒီ လိုးတာကို စွဲတာပေါ့ဟာ…”

“ကျုပ်က တော်နဲ့ နေပါပြီတဲ့… စားစရာ ဘယ်မှာတုန်း…”

“ငါ့မှာ နင်မသိတဲ့ စားကွက်ရှိတယ်…။ တံတွေးတွေ ပြည်တွေ နင် မစားစေရဘူးဟာ… စိတ်ချ…”

“ကျုပ်လည်း တော့်လီးကြီးကို စွဲပါတယ်တော်…”

“ဒါဆိုလည်း နေလိုက်ပါလား… အေးဘုံရယ်…”

ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသော အေးဘုံကို ဗလက ဆွဲလိုက်ပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မှီလှဲခိုင်းလိုက်ကာ အေးဘုံ အဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်ပေးပါတော့သည်။

“အေးဘုံ… နင်… အဲ့လို အယက်ခံရတာ ကြိုက်တာမလား…”

“ဟုတ်တယ်တော့်…”

“နေဦး… ငါ လုပ်ပြမယ်…”

ဗလရဲ့ လျှာတွေလည်း ရုတ်ချည်း အလိမ်လိမ် အခေါက်ခေါက် အစူးတွေနှင့်ဖြစ်ကာ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်နေပါတော့သည်။ အေးဘုံလည်း ငတ်မပြေသည့် ဒီဆားငံရေကို သောက်လို့ မဝ ဖြစ်နေသည်။

“ကိုရင်ဗလ… တော့်လီးကြီးနဲ့ ကျုပ်အဖုတ်ကို လိုးပြီး ခွဲပေးတော်… နာနာလေး လိုးပေး… နေတော့… နေတော့… ကျုပ်ဘာသာ လုပ်တော့မယ်…”

သစ်ကိုင်းပေါ်မှ လှဲနေရာကနေ အေးဘုံသည် ထ ထိုင်လိုက်ပြီး ဗလကို ပက်လက်လှန်စေကာ ထောင်မတ်နေသော ဗလလီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲ သွင်းနေတော့သည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားထက်မှာ ဖြစ်သောကြောင့် လေကလည်း တိုက်ကာ အေးနေသည်။ အေးဘုံတို့က အဝတ်မှ မဝတ်ရတာလေ။ အအေးဘုံထဲက အေးဘုံ ဖြစ်နေတော့သည်။

“ကွယ်လွန်သွားပြီ ဖြစ်သော မအေးဘုံနှင့်တကွ ရှိရှိသမျှ အားလုံး ကြားကြားသမျှ အားလုံး… အမျှ… အမျှ… အမျှ… ယူတော်မူကြကုန်…”

“သာဓု… သာဓု… သာဓု…”

“ကိုရင်ဗလ… ကျုပ် အသံတွေ ကြားနေရတယ်… အမျှဝေနေပြီ ထင်တယ်တော့်…”

“အင်း… သေချာ နားထောင်ရအောင်…”

“ဟော… ကြားပြီ… သာဓု… သာဓု… သာဓု…”

“ဟင်… ကျုပ်တို့ ဘာမှလည်း မဖြစ်ပါလား… နောက်မှ ပြောင်းမယ် ထင်တယ်…”

ထိုစဉ် အိမ်စောင့်တဲ့ကောင်က လှမ်းအော်သည်။

“ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဟေ့…။ နင်တို့က လီးနဲ့ အဖုတ်နဲ့ စွပ်လျှက်ကြီး သာဓုခေါ်နေတော့ ဘယ်မှာ ရမှာလဲ…။ နင်တို့ကို ရည်စူးပြီး အမျှမဝေသမျှ နင်တို့ ဒီဘဝနဲ့ပဲ နေတော့ဟေ့…”

“ဟင်… ဟုတ်လား… ကိုရင်ဗလ…”

“အင်း… သူပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်…။ သူက ငါတို့ထက် အစွမ်းပိုရှိတာဆိုတော့…”

“ဒါဆို ကျုပ်တို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲတော့်…”

“ဘယ်လိုမှ မလုပ်နဲ့… ဒီအတိုင်းပဲ လိုး… အေးဘုံ… နင် မြင်းစီး တော်တော် ကောင်းတာပဲ…”

“တော်ကတော့လေ… ကဲ… ကျုပ်တို့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်တဲ့ အတူတူ… တော် ပြောသလိုပဲ လုပ်တော့မယ်… လာလေရော့…”

သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါသွားသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ရေရွတ်လိုက်တာကတော့

“ဪ… အေးဘုံ… လွတ်ရာကျွတ်ရာ ဘုံဘဝကို ရောက်မှာမို့လို့ အမေ့ကို နှုတ်ဆက်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်…” 😁

ပြီးပါပြီ။